ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Το ράδιο τραγουδά…κάτι γερασμένους στίχους…Και η μέρα αρχίζει να φωτίζει… Μέχρι το σκοτάδι να ξαναπέσει…Και γω μένω εκεί…. να σιγοτραγουδώ… ”Για τις παλιές αγάπες μη μιλάς στα πιο μεγάλα θέλω κάνουν πίσω δεν άντεξαν μαζί και χάθηκαν μακριά κρύφτηκαν στις σπηλιές χαμένων παραδείσων.. Ένας γκρίζος ουρανός… έτοιμος είναι θαρρείς να πέσει…Μοιάζει με το βάρος της ψυχής που δεν με αφήνει να ανασάνω…. Όπου και να κοιτάξεις το γκρίζο αυτό χρώμα σε πλακώνει..Για πόσο ακόμη…Κάτι λείπει, είμαι σίγουρος.. Ίσως η βροχή να ξεπλένει ότι έχει απομείνει από την αγάπη σου…Αν δεις την ψυχή μου να τρεχει με ματωμενα γονατα κοντα σου, μην τρομαξεις…
Δεν ειναι τιποτα απο το παιχνιδι είναι..Ολα τ’απογευματα της ζήσης μου τα περασα παιζοντας κυνηγητο με τα όνειρά μου.. Είναι οι λέξεις που πίσω μου άφησα είναι η αγάπη που δεν προσπάθησα ..Είναι όλα εκείνα που με παιδεύουνε μα απ” το σκοτάδι πίσω με φέρνουνε απ” το σκοτάδι ..εμείς είμαστε αλλού συνέχεια πάνω στο χείλος του γκρεμού κάτω από την επιφάνεια του τεράστιου ουρανού εκεί που πέταξα με το μυαλό ψηλά, και είδα μια σκιά να γελά ειρωνικά, και έτσι άκουσα τον θρήνο που είχε ο αέρας βλέποντας τα δάκρυα της μέρας….σέχω μάθει ουρανέ, κι έχω πάψει να ψαρώνω, σ” έχω μάθει τελικά, αλλά δεν στα χώνω. Έχω μάθει τη φωνή σου, όταν είσαι λαμπερός και θάρρος αμα πάρω, θα γίνεις βροχερός.Έχω μάθει τις βροχές, έχω μάθει το χιόνιμα δεν έμαθα τον ήλιο και ο πάγος δεν λιώνει.Έχω μάθει τ” αστέρια, έχω μάθει εσένα,όπως έχω μάθει να μη σκέφτομαι εμένα. Έχω μάθει το φεγγάρι που το βλέπω να γελάει τουλάχιστον θα έπρεπε για κάποιους να πονάει…Δεν με χαλάει και δεν με ξεγελάς σ’έχω μάθει κι είναι ανώφελο που γελάς.Τώρα ξέρω πια γιατί σου πέφτουν τ” αστέρια, σ’έχω μάθει πιο καλά και από τα δυο μου τα χέρια.. Έχω φτάσει στ” άπειρό σου, έχω μάθει τα όριά σου..Έχω δει πιο πολλά κι απ” τη μεριά σου. Κι έχω μάθει πως όταν σε κοιτάω θα βρέχει, κι απορώ πώς το μυαλό μου ακόμα αντέχει….

εγραψε το πιτσιρικι