Αυγουστος…

Ξέχασα να γράφω μόνο πίνω τις σκέψεις μου μαζί με τζακ ντάνιελς.. ιχνηλατώ στ΄αποκαϊδια του σταχτοδοχείου
τη νεκρή μάνα μου.. Το κόκκινο lancia που μας πήγαινε βόλτα το τσάκισες στα τσιμέντα της εθνικής
άνοιξε το ντουλαπάκι ξανά και χύθηκαν στο πάτωμα φιλιά, σκουλαρίκια, κραγιόν κι ένα όνειρο κόκκινο…
Τα φεγγάρια είπες είναι για τους ρομαντικούς κι εγώ έχω ξεπεζέψει από το φεγγάρι μου.  πατώ στις λάσπες
να αιστανθώ την υγρασία σου καθώς η βροχή υγραίνει τη θάλασσα και ρυτιδιάζει το μέτωπό της..
Η ζωή βαραίνει το μολύβι μου, μολύβι οι λέξεις, βαριές όσες καλημέρες κι αν ανταλλάξουμε το πρωί
δεν θα ναι ίδια τα μάτια σου.. ίσως χαμογελάσεις με μια γουλιά εσπρέσσο ως εκεί ισως με μια νότα τζαζ
αλλά ως εκεί..  Δεν φταίω θα μου πεις που ξεράθηκε ο βασιλικός ήταν που δεν είχα άνθρωπο να αφήσω στο πόδι μου
να ξέρει από αρώματα όσο εσύ έλειπες σε διακοπές…

εγραψε το πιτσιρικι