Σε ιστορικές περιόδους μεγάλης και πολυεπίπεδης κρίσης, ξεχωρίζουν αυτοί που υπερασπίζονται όσα πιστεύουν, συχνά με το τίμημα την άγριας καταδίωξης τους και  οι «άλλοι», αυτοί που υποκρίνονται εκ του ασφαλούς πως αγωνίζονται υποτίθεται για τα ίδια ιερά και όσια, αλλά στην ουσία είναι «βολεμένοι» και κινούνται πάντα εκ του ασφαλούς και το πιο άθλιο, συνεχίζουν να στηρίζουν το άθλιο κατεστημένο που καταστρέφει αυτά τα ιερά και τα οσία.

Οι υποκριτές είναι το πιο διαδομένο είδος σε αυτή την χώρα. Εξ” αιτίας αυτής της υποκρισίας, που σε πολλές περιπτώσεις είναι καθαρή προδοσία, έχουμε φτάσει στο χείλος του ολοκληρωτικού αφανισμού σαν χώρα, σαν έθνος, σαν ορθόδοξος λαός. Μεγαλόσχημοι στις διακηρύξεις τους, μόλις έρχεται η ώρα να συγκρουστούν πραγματικά με το άθλιο και προδοτικό κατεστημένο, με την θρησκευτική αποστασία, γίνονται «συνετοί» και «πράοι» και συμβουλεύουν όσους ακόμα έχουν την «ιδιοτροπία» να αγωνίζονται, να σταματήσουν να «κατακρίνουν» και να σταματήσουν να καταδικάζουν τα πάντα, γιατί έτσι πρέπει να γίνει, γιατί είναι. θέλημα Θεού. Δηλαδή έτσι έπρεπε να καταστραφεί η χώρα, έτσι έπρεπε να διαλυθούν όλα τα πιστεύω που μας κράτησαν επί αιώνες στην ύπαρξη, έτσι έπρεπε να πορευτούμε προς την πλήρη υποταγή και έτσι πρέπει στο τέλος να γίνουμε «πρόβατα επί σφαγή», χωρίς φυσικά αυτό το τελευταίο να το ομολογούν φανερά. Αλήθεια, ήταν θέλημα Θεού να καούν τα Σόδομα και τα Γόμορρα, ή έτσι έγινε γιατί δεν βρέθηκαν ούτε πέντε «καθαροί» και άσπιλοι ;

Το πιο θλιβερό είναι όσοι επηρεάζουν πνευματικά ένα κόσμο, να τον καθοδηγούν στην αδράνεια, στην παθητικότητα, στην αποχή από κάθε αντίσταση στην καταστροφή, κηρύττοντας μάλιστα πως αυτός είναι ο «ορθός δρόμος» για ένα πιστό χριστιανό και για ένα αληθινό πατριώτη. Θλιβερό παράδειγμα η ιεραρχία που σε άλλες, πολύ δυσκολότερες εποχές, ήταν το προπύργιο της αντίστασης κατά του αφανισμού του γένους. Σήμερα άφωνοι, άλαλοι, παρακολουθούν σαν ανίκανοι θεατές τις εξελίξεις και κοιτάζουν «αλλού», σαν να μην βλέπουν τίποτα, σαν να μην αισθάνονται την «θύελλα» και την «λαίλαπα» της Νέας Τάξης. Είναι μεγάλη ευθύνη να είσαι ποιμένας, αλλά η ευθύνη αυτή γίνεται πολύ μεγαλύτερη σε περιόδους που όλοι οι εχθροί λυσσομανούν καθώς βρήκαν τις «κερκόπορτες» ανοιχτές και λεηλατούν ότι απέμεινε από μια πατρίδα που κάποτε ήταν αληθινός Φάρος. Είναι μεγάλη ευθύνη σε περιόδους «πολεμικής αναμέτρησης», να καθοδηγείς ένα ποίμνιο που λαχταρά να «αναπνεύσει», όταν ακόμα και τον αέρα του τον έχουν φορολογήσει. Είναι μεγάλη ευθύνη να μην κρύβονται πίσω από φανταχτερές τελετές, χρυσοποίκιλτα άμφια, απομονωμένα κελιά, όταν γύρω τους η πατρίδα χάνεται, όταν η Ορθοδοξία καταλύεται, όταν όλα όσα είχαν κρατήσει στην ζωή αυτόν τον τόπο πυρπολούνται από τους ίδιους τους φύλακες τους, από τους ίδιους τους άρχοντες αυτού του τόπου. Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός μας έδειξε τον «δρόμο». Είναι τέλος μεγάλη ευθύνη και στο ίδιο το ποίμνιο να σταματήσει να είναι άβουλο κοπάδι και να «μαστιγώσει», όπως γίνονταν στην μεγάλη Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, τους ίδιους τους άρχοντες του, τους ποιμένες του, όταν αυτοί παρεκτρέπονταν και γίνονται όργανα του «έξω από εδώ».

Σήμερα χωρίς καμία αμφιβολία έχουμε «πόλεμο». Για πολλούς ακόμα πιο οδυνηρό από τους πολέμους που γνώρισαν οι παππούδες μας, γιατί σήμερα ο πόλεμος, εκτός από την επιβίωση μας, είναι στο νου και στις καρδιές μας. Αυτές θέλουν να κατακτήσουν, να υποτάξουν, να τις μετατρέψουν σε πειθήνια όργανα της καταστροφής μας. Εμείς θα μείνουμε αδρανείς, η θα ακούσουμε τις συνειδήσεις μας που «καρδιοχτυπούν» ;; Θα συνεχίσουμε να «μιλάμε», ή θα γίνουμε και εμείς συνοδοιπόροι της μεγάλης υποκρισίας, με το αντίτιμο της δικής μας «σωτηρίας», βλέπε απώλειας ;

Ω μη γένοιτο!

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ

Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος