ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Και πάντα με πιάνει μια μελαγχολία όταν αλλάζει ο χρόνος… Γιατί ο χρόνος δεν υπάρχει… είναι κάτι που φτιάξανε για να κάνουν τη ζωή μας πιο εύκολη. Μα αν πραγματικά υπήρχε γι” αυτό το λόγο, έπρεπε να είναι σύμμαχoς… Αυτός εδώ είναι αντίπαλος. Καθημερινά τρέχεις να προλάβεις αυτόν τον κύριο που όλοι σκέφτονται και αναφέρουν τουλάχιστον μια φορά την ημέρα… τι ώρα είναι; Προλαβαίνουμε; Μα αν πάμε πώς θα γυρίσουμε όταν ο χρόνος θα “χει περάσει και δε θα “χουμε μετρό; Τι σχέδια έχεις για τον επόμενο χρόνο; Σε λίγο τα μαγαζιά κλείνουν… μας φτάνει ο χρόνος; Έχεις χρόνο για έναν καφέ; Ο χρόνος είναι σχετικός… για ποιον χρόνο μου μιλάς; Για το χρόνο που μετράνε οι άνθρωποι ή για το δικό μου προσωπικό χρόνο που χρειάζομαι για να σε ξεπεράσω, για να σε μάθω, για να σε συνηθίσω ή για να σε κάνω κομμάτι μου; Πόσο χρόνο θέλεις να σηκωθείς ξανά; Πόσο χρόνο σου πήρε να ζωγραφίσεις αυτόν τον πίνακα; Πόσο καιρό είστε φίλοι; Γιατί αυτό μας λέει κάτι… μα κάτι τόσο λίγο… Γιατί δεν έχει καμία σημασία το πόσο καιρό σε ξέρω για να περιγράψει το δέσιμό μας κι όμως χρησιμοποιείς ακόμη το χρόνο για να μας ορίσει… Xρησιμοποιείς την έννοια του χρόνου ως τέταρτη διάσταση που ορίζει τα πάντα γύρω… Mπαίνεις μέσα σ” αυτή και καθήμενος στη θέση του παρατηρητή μιλάς γι” αυτά που έζησες και κάνεις τον απολογισμό μέχρι να καταλήξεις στο τι έφερες εις πέρας στην ώρα του, σε τι άργησες και τι έκανες πιο γρήγορα απ” ό,τι έπρεπε… με γνώμονα συνήθως το πόσο χρόνο χρειάστηκαν κι οι άλλοι, αφού δε μιλάμε για το δικό σου χρόνο μα για του κόσμου τον χρόνο… Eκεί δεν είσαι μόνος εκεί ο χρόνος συμβαίνει διαφορετικά εκεί ο χρόνος γίνεται όντως μέρος ανταγωνιστικό και τρέχεις να προλάβεις… τι; Μόνο εσύ ξέρεις…Άσε με λοιπόν να κυλάω με το δικό μου ρυθμό.. μην πειράζεις τη ροή μου κι άσε τα νερά μου να ταξιδέψουν ορμητικά μέχρι την άκρη του κόσμου ώσπου να ξεχυθούν σ όλες τις θάλασσες.. Άσε με να κρατάω το ρυθμό και να χορεύω και να στροβιλίζομαι και να πετάω ψηλά ακόμα κι αν πιστεύεις πως όταν πέσω θα κάνω μεγάλο θόρυβο..Άσε με να ζω τη μέρα με το δικό μου ρυθμό, να περπατάω στο δρόμο τόσο αργά ώστε να μπορώ να φροντίζω το βήμα μου, να μυρίζω τη βροχή και να παρατηρώ τα χρωματιστά σημεία της γκρίζας πραγματικότητας…Άσε με να υπακούω στο δικό μου και μόνο δικό μου προσωπικό ρολόι πριν σταματήσει.. και μη μου το ξεκουρδίζεις… είναι χρωματιστά κι αιθέρια έτσι…