ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Ένιωσα και πάλι την ανάγκη να σου δοθώ. Να σου δώσω με το μυαλό μου την εικόνα, αυτήν την πολύτιμη γυμνή εικόνα, που κλείδωσα για σένα στο κέντρο του κορμιού μου. Ντύθηκα έτσι με τα επτά πέπλα και περίμενα καρτερικά να με θυμηθείς. Να σου λείψω. Να δακρύσεις..Μόλις κύλισε αυτό το άγιο δάκρυ άρχισα να ξεδιπλώνομαι μπροστά σου. Να στριφογυρίζω κοιτώντας μόνο τα μάτια σου. Να πέφτω στα πόδια σου και να χαϊδεύω τα βήματα σου. Να αγκαλιάζω το κορμί μου για σένα, έτσι όπως μόνο η μνήμη μπορεί. Και να ρίχνω ένα ένα τα επτά μου πέπλα. Τις επτά πληγές μια μια να σου αποκαλύπτω χωρίς να με καλύπτω. Ανοιχτό να αφήνω το στήθος μου για να σου δώσει τον πρώτο σου αναστεναγμό…Μισόκλειστα να σου αποκαλύπτω τα μάτια μου για να βυθίζεσαι πιο εύκολα…Να γλύφω τα δυο μου χείλη για να γλιστρήσεις πάνω τους πιο ηδονικά. Να ανοίγω τα δυο μου χέρια σαν λιμάνι που θα σε προφυλάξει από όποια φουρτούνα κι αν βρεθείς. Το μυαλό μου να αφήνω στα δάκτυλα σου να το πλάσεις όπως θες. Την καρδιά μου να ψιθυρίσω στο αυτί σου για να μπορέσει να σφηνωθεί έτσι μέσα στο μυαλό σου…Και τελευταία να θυσιάσω την ψυχή μου στον βωμό της ζωής σου…Το βράδυ σήμερα θα μπω στα όνειρά σου Κι ένα περίπατο θα κάνουμε στο φεγγάρι..Μέσα στα πέτρινα βουνά, Σαν ένα τέλειο ζευγάρι.
Τ’ αστέρια σαν χάντρες στα κομπολόγια, Κινούνται στου σύμπαντος το σκοτεινό ωκεανό. Ο χρόνος επιστρέφει και ο άμμος στα ρολόγια Πέφτει πίσω… στον ουρανό. Το χέρι σου στο χέρι μου πήρα Και δεν μπορώ αυτό που θέλω να σου πω. Στο δρόμο μας θα συναντήσουμε τη Μοίρα Με διάφανο από τα δάκρυα πρόσωπο. Γνωρίζεις πως με χαμόγελο να θίγεις, Πως ν’ αγαπάς χωρίς λόγια-δολώματα, Και πως από τον εαυτό σου να ξεφύγεις Χωρίς ν’ αφήσεις αποτυπώματα. Διήγησέ μου, σε ικετεύω με στοργή, Θα το κρατώ μυστικό! Αλλά τι άκαιρα! Ήρθε η αυγή Και άγγιξε το σώμα σου γυμνό. Ξύπνησες… Αύριο. Ξανά λαθραία…Μέσα στου φεγγαριού το φως θαμπό… Συγνώμη, είμαι μόνη, δεν έχω παρέα, Μόνο στα όνειρά σου μπορώ να μπω….

εγραψε το πιτσιρικι