ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Φίλε Πιτσιρίκο,
Υπάρχουν στιγμές σαν την σημερινή όπου η «κυβερνώσα» πια Αριστερά μοιάζει πως δεν είναι ικανή ούτε για την σύγκρουση ούτε για τον συμβιβασμό.

Ο λόγος στην πραγματικότητα πηγάζει από μια «ιδεαλιστική» αντίληψη των πραγμάτων που επιμένει στην «ηθική ανωτερότητα» των απόψεων της αριστεράς, στον ορθολογισμό των προτάσεων της που οδηγούν σε μια win-win κατάσταση για ολόκληρη την κοινωνία.

Έχοντας την συγκεκριμένη λογική στην φαρέτρα σου, ξεκινάς την περιπλάνηση στις πρωτεύουσες του κόσμου χαρούμενος και αισιόδοξος πως στο τέλος οι πάντες –ή σχεδόν όλοι– θα πειστούν.

Όλοι κερδίζουν στο φινάλε, αν οι απόλυτα λογικές και τεκμηριωμένες προτάσεις μας υιοθετηθούν και από τους συνομιλητές-ανταγωνιστές μας.

Με τον «ορθό» αριστερό σου λόγο κερδίζεις θαυμαστές παντού στον κόσμο και, ιδίως, από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού.

Όπως πχ τον Κρούγκμαν, ο οποίος πανηγυρίζει για την τακτική -όπως ο ίδιος φυσικά την αναλύει- της Ελληνικής κυβέρνησης να γυρίζει περήφανα και χωρίς δάκρυα στα μάτια, και το άλλο μάγουλο μετά το πρώτο χαστούκι.

Στο σημείο αυτό η «ηθική ανωτερότητα» –εκείνη του αδυνάτου που ξέρει πως έχει δίκιο αλλά δεν γυρίζει ανάποδα το τραπέζι των διαβουλεύσεων–, που αναγνωρίζει με τον τρόπο του ο Κρούγκμαν, φαίνεται σπουδαία στα μάτια πολλών αλλά, αν το προεκτείνεις το θέμα στο επίπεδο των στρατηγικών στόχων, πολύ εύκολα μπορείς να συναντηθείς με την λογική του Καραγκιόζη που θεωρούσε ότι, όσο περισσότερο ξύλο του δώσει ο Αγάς, τόσο περισσότερο θα ιδρώσει και στο τέλος θα πάθει πνευμονία και θα πεθάνει.

Δεν μου αρέσει λοιπόν η τακτική αναδίπλωση Δραγασάκη που δηλώνει σήμερα ότι η Ελλάδα θα πάει στο επόμενο Eurogroup με καλά τεκμηριωμένες και πλήρως κοστολογημένες προτάσεις.

Πρέπει σιγά-σιγά να ξυπνάμε από τα παιδικά μας όνειρα και να αναγνωρίζουμε την πραγματικότητα ως τέτοια και όχι σαν έναν κακό εφιάλτη που διαλυθεί με το πρώτο φως της αυγής.

Win-win καταστάσεις υπάρχουν μονάχα στις περιπτώσεις όπου και οι δύο ενδιαφέρονται για μια τέτοιου είδους συμφωνία.

Εδώ όμως τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Τι πρέπει να πουν -και να κάνουν φυσικά- οι Γερμανοί, οι λοιποί Ευρωπαίοι σύμμαχοι τους και η ΕΚΤ για να αντιληφθούμε ότι το μόνο που τους ενδιαφέρει η πλήρης επιβολή των δικών τους θέσεων και η πλήρης υποταγή της Ελληνικής κυβέρνησης;

Τι άλλο σημάδι πρέπει να υπάρξει για να καταλάβουμε ότι ευρώ και λιτότητα, ευρώ και μνημόνια, ευρώ και ευτελισμός των όποιων δημοκρατικών θεσμών πάνω χεράκι-χεράκι;

Η Ελλάδα βρίσκεται μέσα σε μια διπλή παγίδα εδώ και πολύ καιρό. Από την μια η παγίδα του χρέους και από την άλλη η παγίδα του δανεισμού.

Ο Βαρουφάκης καιρό τώρα είχε αντιληφθεί την παγίδα του διαρκούς δανεισμού. Πολύ σωστά λοιπόν δηλώνει ότι η Ελλάδα δεν πρόκειται να πάρει τα χρήματα που απομένουν από την προηγούμενη δανειακή σύμβαση αν αυτά θα συνοδεύονται με μνημονιακά μέτρα και υποχρεώσεις.

Δυστυχώς όμως, ή ευτυχώς, η στάση αυτή του κυρίου Βαρουφάκη συνεπάγεται στάση πληρωμών και στη συνέχεια έξοδο από το ευρώ και μονομερή αναθεώρηση του εξωτερικού χρέους της χώρας.

Παρά τον πανικό και τον φόβο που το ενδεχόμενο αυτό προκαλεί σε πολλούς πολίτες, η πραγματικότητα είναι πως ο Γόρδιος δεσμός που μας κρατά πισθάγκωνα δεμένους στην ύφεση, στην ανέχεια και στην εξωπραγματικού μεγέθους ανεργία, θα λυθεί αυτόματα με τον μοναδικό τρόπο που μπορεί αυτό να γίνει. Με το μαχαίρι!

Ελπίζω η κυβέρνηση να κάνει πλακίτσα στους «εταίρους» και στους «θεσμούς», παρουσιάζοντας τους «πλήρως κοστολογημένα μέτρα».

Ελπίζω ότι στο εσωτερικό να γίνεται σοβαρή και υπεύθυνη δουλειά. Χρειάζεται λεπτομερής σχεδιασμός και αποφασιστικότητα στην εφαρμογή του.

Τα πράγματα βρίσκονται στην κόψη του ξυραφιού. Είτε θα καταλήξουμε με ένα νέο νόμισμα, είτε με ένα πολύ σκληρότερο μνημόνιο.

Το τρίτο και εξαιρετικά απίθανο σενάριο μιλά για κούρεμα του χρέους και ρήτρα ανάπτυξης στην αποπληρωμή του υπόλοιπου μαζί με ένα αναπτυξιακό «σχέδιο Μάρσαλ» για τις χώρες του Νότου.

Φυσικά, αυτά τα πράγματα δεν μπορεί να συμβούν.

Να κλείσω με 3 παρατηρήσεις, για να μην ξεχνιόμαστε.

1] Πως είναι δυνατό να περνά η συμφωνία με τους δανειστές από την έγκριση της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ και να την ίδια στιγμή να γίνεται προσπάθεια – και μάλιστα από όλες τις τάσεις – να μην έρθει στην Βουλή προς ψήφιση;

2] Θυμίζω ότι 30 μέρες μετά την ανάληψη της διακυβέρνησης του τόπου, ο ΣΥΡΙΖΑ διατηρεί στην θέση τους καθάρματα του μεγέθους ενός Στουρνάρα, ενός Γεωργίου και ενός Σπυρόπουλου. Κι αν για τον πρώτο μας πιέζουν οι δανειστές και ο κύριος Ντράγκι, για τους άλλους ποιος μας πιέζει και τους κρατάμε στην θέση τους ακόμα;

3] Ντροπή για τον υπουργό Παναγιώτη Λαφαζάνη. Ωραίο στίγμα δίνει με τις αυξήσεις -άμεσες και έμμεσες- στους εργαζόμενους της ΔΕΗ που εξακολουθούν να αμείβονται ικανοποιητικά στην συντριπτική τους πλειοψηφία ή έστω πολύ καλύτερα από τους άλλους του δημόσιου (πχ δασκάλους) και του ιδιωτικού τομέα.

Για το πόπολο κουπόνια σίτισης και σε βάθος χρόνου -του Αγίου που λένε και στο χωριό μου!- και για τους πασοκοσυριζαίικο στρατό της ΔΕΗ επίδομα 6 ευρώ την ημέρα για … κολατσιό;

Και βγαίνει ο πρόεδρος της ΓΕΝΟΠ και λέει ότι το συγκεκριμένο επίδομα θα στοιχίσει στο κράτος «μόνο» 30 εκατομμύρια τον χρόνο. Να προτείνω στον «ριζοσπάστη» υπουργό, να μην δώσει τα 30 εκατομμύρια στους εργαζομένους της ΔΕΗ. Να καλέσει τους ιδιοκτήτες της «Χαλυβουργικής» και να τους προτείνει έκπτωση στα τιμολόγια του ρεύματος μέχρι 30 εκατομμύρια ευρώ τον χρόνο με την προϋπόθεση ότι θα ξανανοίξουν την επιχείρηση και θα πάρουν τους 2000 εργαζόμενους που απέλυσαν πίσω. Κι αν δεν ανταποκριθούν αυτοί, να απευθυνθεί σε άλλους μικρούς και μεγάλους επιχειρηματίες. Φθηνό ηλεκτρικό ρεύμα με αντάλλαγμα κάποιες νέες θέσεις εργασίας. Νισάφι πια με τους κρατικοδίαιτους εργατοπατέρες, πραιτοριανούς της κάθε δεξιάς, κεντρώας ή αριστερής παλαιο-ΠΑΣΟΚικης εξουσίας! Έλεος!!!

4] Εξαιρετικά διδακτικό το αφιέρωμα του ThePressProject για την 2η προδοσία και τραγωδία της Κύπρου το 2012. Μπορείτε ελεύθερα να διαβάσετε για τον ρόλο των «δημοκρατών-μαφιόζων» εταίρων μας, τον ρόλο του κυρίου Προβόπουλου και του «εθνικού» μας τραπεζίτη κυρίου Σάλλα.

Στο ίδιο site διάβασα και μια υπέροχη δήλωση του ζωγράφου Τσαρούχη όταν τον ρώτησαν τι είναι αυτό που χωρίζει τους ανθρώπους, το χρώμα, η φυλή ή η θρησκεία; Κι εκείνος απάντησε πολύ σοφά ότι τίποτα από αυτά δεν χωρίζει τους ανθρώπους. Μονάχα το συμφέρον χωρίζει τους ανθρώπους μεταξύ τους.

Όσο πιο γρήγορα καταλάβουμε ποιο είναι το δικό μας συμφέρον, τόσο το καλύτερο θα είναι για μας. Οι άλλοι γνωρίζουν ήδη πολύ καλά ποιο είναι το δικό τους συμφέρον

Φιλιά από την Εσπερία

Ηλίας

(Αγαπητέ Ηλία, αφενός δεν έχουμε όλοι τα ίδια συμφέροντα -το σύστημα συνεχίζει να λέγεται «καπιταλισμός»- και αφετέρου οι περισσότεροι άνθρωποι δεν μπορούν να κατανοήσουν πως μόνο το κοινό καλό σώζει τις κοινωνίες. Ηλία, νομίζω πως ο ΣΥΡΙΖΑ πουλάει τρέλα στους «εταίρους» -στην Γερμανία δηλαδή-, ώστε να κερδίσει χρόνο. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αντιληφθεί πως χρειάζεται συμμάχους στις κυβερνήσεις των άλλων χωρών, και προσπαθεί να κερδίσει χρόνο μέχρι να γίνουν εκλογές σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες και να αλλάξει η σύνθεση στο Eurogroup. Από την άλλη, η γερμανική κυβέρνηση -και όχι μόνο- θέλει να ανατρέψει την ελληνική κυβέρνηση. Αυτό είναι ολοφάνερο. Ως και η Τουρκία εμφανίστηκε – εντελώς τυχαία. Η ελληνική κυβέρνηση έχει να αντιμετωπίσει την γερμανική ηγεμονία και αλαζονεία, και τους Έλληνες ολιγάρχες. Και δεν είμαι σίγουρος πως έχει μαζί της τους πολίτες, οι οποίοι διαχρονικά έχουν αποδείξει πως νοιάζονται μόνο για την τσέπη τους, και είναι και φτηνιάρηδες, αφού είναι πρόθυμοι κάθε φορά να στηρίξουν όποιον τους τάξει πέντε ευρώ παραπάνω. Τουλάχιστον οι περισσότεροι. Έχει μεγάλο ενδιαφέρον αυτή η εποχή γιατί έχουμε μια κυβέρνηση που ξέρει πως δεν μπορεί να εφαρμόσει το πρόγραμμά της, αφού οι προηγούμενες κυβερνήσεις φρόντισαν η χώρα να είναι χρεοκοπημένη και δεμένη από παντού, και να μην είναι κυρίαρχη. Από την άλλη, έχουμε αλλαγές στις ευρωπαϊκές κοινωνίες, οι οποίες θα φανούν στις εκλογές που έρχονται σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Και βέβαια, είναι και οι εξελίξεις εκτός Ευρώπης, που θα καθορίσουν και το μέλλον της Ελλάδας και της Ευρώπης. Οπότε, απολαμβάνουμε τον ήλιο σαν χίπηδες, και περιμένουμε να δημιουργηθούν οι ιδανικές συνθήκες για την επανάσταση. Πάντα αυτό δεν κάναμε; Να είσαι καλά, Ηλία.)

Το «ηθικό πλεονέκτημα» της Αριστεράς