ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Εδώ Μιλάμε και Γράφουμε Ελληνικά

Ο «Μαύρος»

Αυγούστου 02, 2015 pitsiriki1

Υπήρχε μια στιγμή στην ζωή του που ένιωσε και ήτανε σπουδαίος. Ίσως ο σπουδαιότερος όλων. Μα έμεινε η στιγμή αυτή της απόλυτης αναγνώρισης μισή. Ούτε να την απολαύσει μπόρεσε, ούτε να την εκμεταλλευτεί όπως θα όφειλε τα κατάφερε.

Πολλές φορές στην ζωή του έκλεισε τα μάτια και ξαναζωντάνεψε τις στιγμές αυτές.

Κατά περίεργο τρόπο πάντα κάτι του έλειπε, πάντα είχε την αίσθηση ότι κάτι καλύτερο θα μπορούσε να είχε συμβεί. Κάτι που ποτέ του δεν μπόρεσε με ακρίβεια να το προσδιορίσει.

Ίσως να έφταιξε πως γεννήθηκε «μαύρος». Ίσως να έφταιξε πως μεγάλωσε και έζησε σαν «μαύρος». Ίσως πάλι να έφταιξε πως ποτέ του δεν ήτανε όσο «μαύρος» θα έπρεπε να ήταν.

Τι σημασία, όμως, μπορεί να έχουν όλα αυτά τώρα λίγα λεπτά πριν πεθάνει; Βρισκόμαστε το 1980, μακριά από το απόγειο της 66χρονης ζωής του το καλοκαίρι του 1936, κι αυτός πεθαίνει από καρκίνο και όχι επειδή είναι «μαύρος».

Ο Jesse Owens γεννήθηκε και μεγάλωσε στον αμερικανικό Νότο. Την εποχή εκείνη η κοινωνία στις ΗΠΑ δεν τον αντιμετώπιζε ούτε ως κτήνος, όπως τον παππού του, ούτε ως άνθρωπο, όπως τον εγγονό του ίσως.

Την εποχή αυτή δεν είχε τα δικαιώματα του ανθρώπου. Έσκυβε το κεφάλι, καθόταν σε παγκάκια «μόνο για μαύρους», έτρωγε σε restaurant «μόνο για μαύρους», κοιμόταν σε ξενοδοχεία «μόνο για μαύρους».

Κι αυτή την χώρα που τον θεωρούσε πολίτη δεύτερης κατηγορίας βρέθηκε να εκπροσωπεί στην Ολυμπιάδα των Ναζί το 1936.

Στην Μέκκα της ρατσιστικής ιδεολογίας, στην πόλη όπου η θεωρία περί «Άριας φυλής» έκαιγε τις περιουσίες των Εβραίων, φόραγε στα παιδιά τους κίτρινα αστέρια, εξόντωνε συστηματικά τα άτομα με γεννητικές ανωμαλίες, τους Ρομά, τους ομοφυλόφιλους και κάθε πολιτικό της αντίπαλο.

Εκεί, στο μεγαλοπρεπές στάδιο, μπροστά σε χιλιάδες θεατές, μπροστά στον ίδιο τον διάολο, εκείνος ο «μαύρος» από την Αλαμπάμα πετούσε από τον έναν θρίαμβο στον άλλο και γέμιζε το στέρνο του χρυσά μετάλλια.

Βρέθηκε τέσσερις φορές ψηλά στο βάθρο να αποθεώνεται από τους θεατές στο Ολυμπιακό στάδιο του Βερολίνου.

Κι ο Χίτλερ που τάχα μου τον αποδοκίμασε, του έγνεψε για την επιτυχία του· θυμόταν μάλιστα πως του έσφιξε και το «μαύρο» του χέρι κι ας μην τον πιστεύανε οι δημοσιογράφοι όταν τους διαβεβαίωνε για αυτό χρόνια μετά στις ΗΠΑ.

Ο Χίτλερ που θαύμασε τα κατορθώματα αυτού του «μαύρου» και κατέληξε στο συμπέρασμα πως θα έπρεπε να απαγορευτεί η συμμετοχή της «μαύρης» φυλής στους Ολυμπιακούς αγώνες του μέλλοντος.

Το μεγάλο του παράπονο ήταν πως δεν άκουσε μια λέξη, δεν τον κάλεσαν ούτε για ένα καφέ ή για μια φωτογραφία στον Λευκό Οίκο, δεν πήρε ούτε ένα συγχαρητήριο τηλεγράφημα από τον «Δημοκρατικό» πρόεδρο Ρούσβελτ.

Ήταν πολύ «μαύρος» για αυτόν φαίνεται. Κι όταν ο πόλεμος τέλειωσε συνέχισε να εργάζεται όπως ο κάθε άνθρωπος του καιρού του για τον επιούσιο. Τα μετάλλια δεν ήταν το ίδιο χρυσά για αυτόν. Δεν ήταν τόσο χρυσά όσο ήταν για κάποιους άλλους.

Το 1968 στο Μεξικό, υψώθηκε σιωπηλή η μαύρη γροθιά στον αέρα. Την ώρα που παιάνιζε ο εθνικός ύμνος των κυρίαρχων, ο εθνικός ύμνος των λευκών.

Εκείνη την στιγμή θα μπορούσε να δακρύσει. Θα μπορούσε να σωπάσει.

Όμως, μίλησε και έδειξε στον εαυτό του και στους άλλους ότι ποτέ δεν υπήρξε όσο «μαύρος» θα μπορούσε και θα έπρεπε να είναι.

«Η μαύρη γροθιά είναι ένα σύμβολο χωρίς την παραμικρή σημασία. Όταν την ανοίγεις, δεν βρίσκεις τίποτα. Μονάχα αδύναμα, άδεια δάκτυλα. Η μόνη στιγμή που η μαύρη γροθιά έχει κάποια αξία είναι όταν κρύβει χρήματα μέσα της».

Λόγια μικρότερα από εκείνα που θα έπρεπαν στον άνθρωπο που θα γινόταν σύμβολο αντίστασης χωρίς να το θέλει, ίσως και χωρίς να το άξιζε.

Στην ζωή, τελικά την μεγαλύτερη σημασία έχουν εκείνα που κάνεις και όχι όλα εκείνα που θα ήθελες ή θα μπορούσες αλλά τελικά δεν έκανες.

Ίσως, γιατί δείλιασες. Ίσως, πάλι, γιατί ήσουν πολύ μικρότερος από την σκιά σου. Από την σκιά που η φωτιά της ιστορίας την έκανε να πέσει μεγάλη και παχιά στις ζωές των άλλων ανθρώπων.

Ίσως, τέλος, γιατί βαθιά μέσα σου γνώριζες πόσο μικρός και λίγος στα αλήθεια είσαι. Και η γροθιά που υψώνεται ψηλά στον αέρα, ασάλευτη και άδεια να μην σου λέει τίποτα.

Ο Αλέξης Τσίπρας είχε την ευκαιρία του. Να νικήσει έστω και ηττημένος. Να αποτελέσει ένα σύμβολο ηγέτη με αρχές και αξιοπρέπεια. Ένα σύμβολο που τόσο ανάγκη έχει σήμερα η Ευρώπη και η ανθρωπότητα.

Αδιάφορο αν δεν μπόρεσε ή αν δεν ήθελε. Τώρα θα περάσει τις καλοκαιρινές του διακοπές στην νήσο Ερεικούσα.

Το επόμενο καλοκαίρι –ποιος ξέρει– μπορεί να δίνει κι αυτός διαλέξεις στο …Harvard.

Και η γροθιά του να είναι γεμάτη!

Φιλιά πολλά από την Εσπερία

Ηλίας

(Αγαπητέ Ηλία, πολύ ωραίο. Να είσαι καλά.)

pitsirikidotnet.gr

http://feedproxy.google.com/~r/pitsirikos/uPfN/~3/wgyRsc6_Tpw/