Φέτος, αυτή τη μαγική  χρονιά που ήρθαν οι κομμουνιστές και μας πήραν την ελπίδα και μαζί και το καλοκαίρι, αποφάσισα να περάσω την ψήφιση του 3ου μνημονίου στην Πολωνία με σκοπό να επισκεφτώ το Άουσβιτς.

Από αυτό το ταξίδι, θέλω να μοιραστώ μαζί σας κάποια λόγια:

«Καλοί και οι ήρωες σε έναν πόλεμο αλλά για να μην ξαναγίνουν τέτοια πράγματα αλλού πρέπει να θυμόμαστε και να μιλάμε γι’ αυτά που έγιναν εδώ.»
«Πρέπει να θυμόμαστε και να μιλάμε γι’ αυτά. Οι άνθρωποι εκείνης της εποχής δεν μίλησαν και ας ήξεραν τι γινόταν εδώ. Περισσότεροι από  1.300.000 άνθρωποι που δολοφονήθηκαν στο Άουσβιτς μόνο. Στο κέντρο της Ευρώπης και κανείς δεν μίλησε. Να θυμόμαστε και να μιλάμε. Και σήμερα συμβαίνουν αυτά και σήμερα σκοτώνονται αθώοι και μικρά παιδιά. Σήμερα υπάρχει Συρία, Αίγυπτος, Παλαιστίνη και δεν μιλάει κανείς. Γιατί;»

Καμία απάντηση. Αυτά μας τα είπε ο ξεναγός μας όταν ολοκληρώθηκε η επίσκεψη στο Άουσβιτς.

Αυτή την ερώτηση τη σκέφτομαι συνεχώς και μαζί μ αυτή μου δημιουργούνται και άλλες. Τι και αν δεν υπάρχουν θάλαμοι αερίων; Τι και αν δεν υπάρχουν κρεματόρια

Το ότι πνίγονται χιλιάδες άνθρωποι σχεδόν σε καθημερινή βάση και εμείς τους κοιτάμε άπραγοι δεν είναι σαδισμός; Δεν είναι έγκλημα;

Όταν πνίγονται με θαλασσινό νερό στριμωγμένοι σε μια βάρκα, η διαφορά είναι ότι δεν είναι σε ένα δωμάτιο να πνίγονται από αέριο;

Όταν στην Τσεχία μαρκάρουν με νούμερα τους πρόσφυγες, η διαφορά με τα στρατόπεδα συγκέντρωσης είναι ότι δεν τους κάνουν τατουάζ;

Όταν στην Αμυγδαλέζα ζούσαν άνθρωποι χωρίς θέρμανση, γιατρούς, φάρμακα και τρέφονταν με βραστές  πατάτες καθημερινά η διαφορά είναι ότι δεν τους υποχρέωναν σε εργασία;

Όταν αποστεωμένα παιδιά είναι καθημερινή εικόνα στις χώρες της Αφρικής, η διαφορά είναι ότι κυκλοφορούν ελεύθερα στους δρόμους;  Είναι ακόμα χειρότερο.

Οι εικόνες που κυκλοφορούν με παιδιά που τα ξεβράζει το κύμα σαν να είναι κονσέρβες δεν έχουν αγγίξει κανέναν πραγματικά. Δεν έχουν αγγίξει ούτε τους ίδιους που με δακρύβρεχτα σχόλια τις αναρτούν στο facebook. Δεν έχασε κανείς τον ύπνο του απ’ αυτές τις εικόνες και δεν άλλαξε τη ζωή του ούτε χιλιοστό μετά απ’ αυτό. Η πραγματική εικόνα  είναι η εικόνα με τους μετανάστες να σέρνονται να βγουν στη στεριά την ώρα που οι λουόμενοι κάνουν ηλιοθεραπεία και δεν γυρνάνε καν να τους κοιτάξουν.

Κάνουμε hashtag τις λέξεις και τις πιπιλάμε σαν καραμέλες για 2-3 εβδομάδες στα στάτους μας και το μόνο που καταφέρνουμε είναι τελικά να χάνουν το νόημα τους. Να συνηθίζει το μάτι και να μην στέκεται στην εικόνα πολύ περισσότερο δε σ’αυτούς που τη δημιούργησαν.

Κανείς δεν παίρνει την ευθύνη για την κατάσταση που επικρατεί γύρω μας και όμως σε ένα ποσοστό ευθυνόμαστε όλοι. Κατηγορούμε τους πολιτικούς ηγέτες ότι είναι ψεύτες και υποκριτές ενώ εμείς είμαστε χειρότεροι.Σ το τέλος όλοι κοιτάμε το σπιτάκι μας, τη δουλίτσα μας και τα προβλήματά μας. Πετάμε ένα «Καληνύχτα Κεμάλ» και πάμε για ποτάρες.

Την επόμενη φορά, πριν πατήσουμε το share σε μια φωτογραφία, να είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε πολλα περισότερα απ’ αυτό γιατί έτσι όπως πάει ο κόσμος με μαθηματική ακρίβεια σε 60 χρόνια από τώρα κάποιος ξεναγός θα κάνει βόλτες τους τουρίστες στη Μεσόγειο και θα τους μιλάει για ανθρώπους που ήξεραν τι γινόταν δίπλα τους. Που ήξεραν και δεν μιλούσαν.

Λένε πως γεννηθήκαμε με δύο αυτιά και ένα στόμα για να μιλάμε λιγότερο και να ακούμε περισσότερο. Πόσα ακόμα πρέπει να ακούσουμε και πόσα ακόμα πρέπει να δούμε πριν αρχίσουμε να μιλάμε;

πηγή – the three mooges