Αυτό το καλοκαίρι ήταν υπέροχο. Το καταλαβαίνω τώρα που ετοιμάζομαι να επιστρέψω στην Αθήνα. Δεν νομίζω πως υπάρχει κάτι που να με ευχαριστεί όσο το ελληνικό καλοκαίρι.

Βέβαια, αυτό το καλοκαίρι θα μπορούσε να είναι ακόμα καλύτερο, αν δεν είχα πιστέψει στα τέλη Ιουνίου τον Αλέξη Τσίπρα και δεν επέστρεφα στην Αθήνα για το δημοψήφισμα, με αποτέλεσμα να κολλήσω στην Αθήνα για ένα μήνα και να τρέχω πάλι στις διαδηλώσεις στο Σύνταγμα.

Ένας καλός φίλος -που ξέρει πρόσωπα και πράγματα- μου είπε μετά πως αυτός γνώριζε πως ο Τσίπρας δεν ήθελε να βγει το Όχι στο δημοψήφισμα.

Του είπα άλλη φορά να μου τα λέει αυτά, ώστε αφενός να μην επιστρέφω στην Αθήνα να ψηφίζω σε δημοψηφίσματα απάτης και αφετέρου να μην γίνομαι ρεζίλι γράφοντας πως η Πρώτη Φορά Αριστερά έγινε Πρώτη Φορά Δημοκρατία.

Νομίζω πως η πιο έντονη ανάμνηση από αυτό το καλοκαίρι δεν είναι από κάποια παραλία, ούτε από κάποιο βράδυ με καλή παρέα, αλλά στο πλοίο της επιστροφής στην Αθήνα, το βράδυ της παραμονής του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου.

Ταξίδευα με μια φίλη και της έλεγα για άμεση δημοκρατία, δημοψηφίσματα για όλα, Δικαιοσύνη, και τέτοια.

Τι βλάκας.

Η τωρινή επιστροφή στην Αθήνα με βρίσκει χαλαρό.

Παραδόξως, μετά την απάτη του Τσίπρα και την επιβράβευση της απάτης του στις εκλογές, έφυγε ένα βάρος από πάνω μου.

Ουφ!

Εγώ το χρέος μου απέναντι στην κοινωνία το έκανα.

Τώρα πρέπει να κάνω το χρέος απέναντι στον εαυτό μου.

Αυτό θα κάνω.

Άντε, και πλησιάζει το επόμενο καλοκαίρι.

http://pitsirikos.net/2015/10/%ce%bf%cf%85%cf%86-2/