ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Υπάρχουν πάντα δυο τρόποι για να «σωθείς». Ο ωραίος και ο άσχημος. Οι Έλληνες είμαστε μαθημένοι σε αυτή την επιλογή από την εποχή της δημιουργίας αυτού του προτεκτοράτου, συγγνώμη κράτους ήθελα να πω.

Από την εποχή της επανάστασης του 1821, οι Έλληνες είχαν μια «περίεργη» αδυναμία κι ανικανότητα στο να κεφαλαιοποιούν τις νίκες και τα επιτεύγματα τους.

Τον καιρό που τα όπλα των επαναστατών έφερναν την μια νίκη μετά την άλλη, ακολούθησε η εποχή των εμφυλίων σπαραγμών.

Ενώ δηλαδή τα πάντα ήταν στον αέρα, η προτεραιότητα των Ελλήνων ήταν το ποιος θα διαφεντέψει τα εδάφη που είχαν –προσωρινά όπως αποδείχθηκε– απελευθερωθεί από τον Τούρκο. Η πολιτική κυριαρχία δηλαδή πάνω στο τίποτα.

Η ιστορία μας βέβαια αφιερώνει πολλές σελίδες στην ηρωική πολιορκία και κατάκτηση της Τριπολιτσάς στην αρχή της επανάστασης τον Σεπτέμβρη του 1821 και δυο-τρεις αράδες στην δια περιπάτου ανακατάληψη της από τα στρατεύματα του Ιμπραήμ το 1825.

Η επανάσταση είχε τότε ηττηθεί και το σχέδιο του Ιμπραήμ να εξανδραποδιστεί ο πληθυσμός της Πελοποννήσου και να αποικιστεί ο τόπος με Μαμελούκους από την Αίγυπτο πολύ λίγο ήθελε για να υλοποιηθεί.

Δεν ξέρω αλήθεια πόσοι γνωρίζουν ότι, για πολλά χρόνια μετά την δημιουργία του νέο-Ελληνικού κράτους, η πολιτεία αγόραζε για να απελευθερώσει μετά Έλληνες Πελοποννήσιους που είχαν πουληθεί σκλάβοι την περίοδο 1925-1927 στα παζάρια της Ανατολής.

Κλείνω την σύντομη αυτή παρένθεση και προχωρώ στο συμπέρασμα.

Η Ελλάδα δεν έγινε το ανεξάρτητο κράτος που οι επαναστάτες του 1821 ονειρεύτηκαν, αλλά το προτεκτοράτο που οι Άγγλοι ήθελαν.

Ο ήχος από τα κανόνια στην ναυμαχία στον κόλπο της Πύλου, το 1827, λέει αναμφίβολα την αλήθεια.

Μια αλήθεια που ακόμα και σήμερα πονάει. Μια αλήθεια που έχει σημαδέψει τον ψυχισμό του λαού και την ιστορία του τόπου.

Όπως πονάει και το παράδειγμα της Ισλανδίας που τόσο όμορφα και εμπεριστατωμένα παρουσίασε στο κείμενο του ο κομπανιέρο Άρης.

Φυσικά κείμενα σαν αυτό του Άρη δεν πρόκειται να βρείτε πουθενά αλλού εκτός από το blog του Πιτσιρίκου κι αυτό δεν είναι καθόλου μα καθόλου τυχαίο.

Οι Έλληνες λοιπόν δεν πήραν ούτε θέλησαν ποτέ να πάρουν παράδειγμα από την στάση των Ισλανδών.

Αν βέβαια κάποιος που γνωρίζει την Ελληνική ιστορία, χρειαζόταν να στοιχηματίσει πάνω στην αντίδραση των Ελλήνων μετά την χρεοκοπία της χώρας τους το 2010, δεν θα πόνταρε ούτε ένα ευρώ στην πιθανότητα οι Έλληνες να αντιδρούσαν όπως οι Ισλανδοί.

Κι αυτό γιατί η χαρά του Έλληνα -δυο φορές η χαρά του Έλληνα πολιτικού- εξακολουθεί είναι το να διαφεντεύει πάνω στο «τίποτα», ακόμα κι όταν γνωρίζει καλά πως αυτό το «τίποτα» δεν καν δικό του.

Καμία συναίσθηση του «κοινού συμφέροντος και του δικαίου» που ένωσε τους «φιλελεύθερους» Ισλανδούς στην βάση του αυτονόητου.

Καμία συναίσθηση του καθήκοντος απέναντι στην Ιστορία και στις γενιές που έρχονται.

Οπότε, σύντροφοι, τα επόμενα βήματα είναι πια προδιαγεγραμμένα.

Όταν η καταστροφή και η δυστυχία πιάσουν πάτο, θα επέμβουν ξανά οι ξένοι –κόβοντας χρέος και μοιράζοντας εκ νέου την τράπουλα– για να επαναβεβαιώσουν το καθεστώς του προτεκτοράτου με τα χαρακτηριστικά που ίδιοι επιθυμούν, δηλαδή μιας κρατικής οντότητας περισσότερο υπάκουης, οργανωμένης και πρόθυμης να αναλάβει πολεμικές επιχειρήσεις στην περιοχή για λογαριασμό τους.

Και μην μου πείτε πως δεν έχετε ξαναδεί το έργο αυτό στις αρχές του 20ου αιώνα;

Αυτό βέβαια είναι το λεγόμενο «καλό» σενάριο. Το «κακό» σενάριο προβλέπει την πώληση του οικοπέδου σε άλλους.

Η χρεοκοπία της χώρας αποδείχθηκε πως ήταν μια τεράστια ευκαιρία για την Ελλάδα και τον λαό της προκειμένου να εκσυγχρονιστεί ουσιαστικά και να γίνει ένα – κατά το μέτρο του δυνατού – «ανεξάρτητο» κράτος.

Οι ευκαιρίες μας δόθηκαν και όλες τις πετάξαμε στον κάλαθο των αχρήστων.

Από τις πλατείες που, αντί για την τιμωρία των υπευθύνων, έφεραν τον Παπαδήμο και τον Σαμαρά, μέχρι το 62% του ΟΧΙ που αντί για την ολική ανατροπή της πολιτικής των μνημονίων έφεραν την δεύτερη κυβέρνηση του προδότη Τσίπρα παρά την ψήφιση του τρίτου και «αριστερού» μνημονίου.

Φιλιά από την Εσπερία

Ηλίας

Υ.Γ. Ο χάρτης δείχνει την Ελληνική «επικράτεια» λίγο πριν [Μάρτης 1827] από την ναυμαχία στο Ναυαρίνο τον Οκτώβρη του 1827. Δεν μάθαμε τίποτα.

(Αγαπητέ Ηλία, οι Έλληνες πιστεύουν ακόμα πως τους κάνουν ό,τι θέλουν οι κακοί ξένοι, χωρίς να αντιλαμβάνονται πως είναι οι ίδιοι που φέρνουν τους ξένους εδώ, επειδή δεν μπορούν να συνεννοηθούν μεταξύ τους. Αυτό ισχύει από την δημιουργία του νεοελληνικού κράτους. Οι Έλληνες ζήτησαν ξένο βασιλιά -σιγά μην δέχονταν οι Έλληνες να είχαν Έλληνα βασιλιά, αφού κανείς τους δεν δέχεται την υπεροχή του άλλου- και τους έστειλαν τον Όθωνα. Το ακόμα καλύτερο είναι πως κάθε Έλληνας πιστεύει για τον εαυτό του πως κατέχει τη μια και μοναδική αλήθεια. Οι Ισλανδοί μάλλον δεν είναι έτσι, οπότε αντέδρασαν άψογα -σαν πραγματική κοινωνία- στο ίδιο ακριβώς πρόβλημα της χρεοκοπίας που είχαν και οι Έλληνες. Μάλλον, οι Έλληνες το έχουν ακόμα το πρόβλημα, γιατί οι Ισλανδοί δεν το έχουν πια. Μιά ζωή στην ίδια τάξη οι Έλληνες. Θα κάνω δυο βουτιές για σένα, Ηλία, γιατί έγραψες δυο κείμενα. Αυτό είναι αλληλεγγύη! Να είσαι καλά.)

http://pitsirikos.net/2016/02/%cf%83%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%af%ce%b4%ce%b9%ce%b1-%cf%84%ce%ac%ce%be%ce%b7/