ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Τον τίτλο του «πειραματόζωου της διεθνούς οικονομίας» κερδίζει επάξια η Ελλάδα, ιδίως αν αναλογιστεί κανείς ότι ύστερα από έξι σχεδόν χρόνια μνημονίων το δημόσιο χρέος της χώρας αναμένεται να ξεπεράσει το ποσό των 327 δισ. ευρώ εντός του 2016. Ποιος είναι όμως ο πραγματικός ένοχος, που με τη στάση του οδήγησε το ελληνικό χρέος να καταστεί επί της ουσίας μη εξυπηρετήσιμο;

Σε προηγούμενη ανάλυση  

http://www.newsbomb.gr/politikh/news/story/688437/pos-evalan-ti-xora-sta-mnimonia-mesa-apo-mia-koyzina-xenodoxeioy

είδαμε πώς τα πολιτικά και οικονομικά κέντρα της Ευρώπης και του ΔΝΤ έβαλαν την Ελλάδα το 2010 στο αιματηρό «αυλάκι» των Μνημονίων, με τις «ευλογίες» της κυβέρνησης του τότε πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου.

Αυτή τη φορά, θα δούμε τον ρόλο των τεχνοκρατών και ιδίως των τραπεζών που σε περιόδους οικονομικής ευμάρειας έκαναν το παν, για να φορτώσουν το ιδιωτικό χρέος των χρηματοοικονομικών ιδρυμάτων πίσω στην «ουρά» του δημοσίου χρέους, με έναν και μόνο σκοπό: Να οδηγηθεί η χώρα στα βράχια.

Από το 1971, όταν καταργήθηκε σε παγκόσμιο επίπεδο το σύστημα Μπρέτον Γουντς, πιο γνωστό και ως «κανόνας του χρυσού», το τραπεζικό σύστημα ασπάστηκε μια νέα τακτική: Τον κανόνα της παραγωγής χρήματος μέσω του χρέους. Αρχικά, το σύστημα αυτό περιόριζε τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα να μην ξεπερνούν σε επίπεδο δανεισμού το κατώφλι των υπαρκτών κεφαλαίων τους. Όμως η κατάσταση αυτή γρήγορά άλλαξε και οι τράπεζες δάνειζαν σε άλλες τράπεζες ή σε άλλες χώρες χρήματα πέρα και πάνω από το όριο αυτό και, ακόμη χειρότερα, άρχισαν να δανείζουν και με χρήματα που δεν είχαν, δηλαδή «χαρτούρα».

Σε αυτή τη δυσμενή εικόνα και σε ό,τι αφορά ειδικότερα την Ελλάδα ήρθε να προστεθεί χρόνια αργότερα η σταδιακή αλλά σταθερή συρρίκνωση τόσο του πρωτογενούς όσο και του δευτερογενούς παραγωγικού τομέα. Σε αυτό συνέβαλε ειδικότερα το 1994 η αναθεώρηση της Γενικής Συνθήκης στους Δασμούς και το Εμπόριο (GATT) μέσω των συνομιλιών που έγιναν στον λεγόμενο «Γύρο της Ουρουγουάης».

Βάσει της αναθεωρημένης συνθήκης, η Ελλάδα υποχρεώθηκε στη διαμόρφωση ενός ιδιαίτερα στενού πρωτογενούς τομέα, μέσω της δραστικής μείωσης του αριθμού των αγροτών από τις 900.000 σε 350.000 και την καθιέρωση του συστήματος των επιδοτήσεων.

Μεγάλο ήταν, αντίστοιχα, και το πλήγμα στον παραγωγικό ιστό της χώρας, αφού βάσει του νέου δόγματος, η βιοτεχνική και βιομηχανική παραγωγή έπρεπε να περικοπούν δραστικά. Έτσι, μέσα σε διάστημα μίας τουλάχιστον δεκαετίας (1990-2000) η Ελλάδα άρχισε να εγκαταλείπει ζωτικής σημασίας τμήματα της παραγωγής της, για να καταλήξει να βρεθεί ουραγός σε επίπεδο ΕΕ.

Μάλιστα, το ΑΕΠ έφθασε στα 235 δισ. ευρώ το 2004 όπου το 67% προέρχονταν από την κατανάλωση. Μόνο το 33% προέρχονταν από όλους τους παραγωγικούς κλάδους.

Το σχέδιο είχε ένα και μοναδικό στόχο: Να αποδεκατίσει την ελληνική οικονομία.

http://www.newsbomb.gr/