Τι ονειρο κι αυτό να σ’ αγγίζω και να σε χάνω..Ένα σου φιλί θέλω να χορτάσω και να το κρατήσω για πάντα φυλακτό.. για σενα βγαίνω αποψε στη βροχή και σου τραγουδω..Και αν εμεις οι δυο δεν πήγαμε ταξίδια μακρινα, και αν το καλοκαίρι φεύγει δεν πειράζει…ταξιδια εχουμε τα ονειρα μας, και τα φιλιά μας διαβατήριο..Ακουσε το μαντολινο τη νύχτα αυτη και την βοή στον άνεμο, την στάλα στον αέρα, εκει μας περιμένουν οι άγγελοι με κεριά στα χερια…Το λουλούδι αυτό της καταιγίδας δεν υπάρχει στο χώμα, δεν υπάρχει στον αέρα. ειναι σε σπηλιές, σε κάβους και ανθισμένους γκρεμούς..Να ξερεις οτι αυτη η νύχτα ειναι μεθυσμένη και παίρνει ανάποδες, αλλα εμεις οι δυο τον κόσμο θα φέρουμε στα μέτρα μας και στα ζυγια μας…Ο ουρανός αναβει τα φώτα και ερχεται νυχτα με πανσελληνο….Σε μια προηγούμενη ζωή. που ησουν ορφανη απο αγαπη και ερωτα..μου αφησες το σαγαπω στην ακρη..Κοντεύουνε μεσάνυχτα η νύχτα θολώνει το νου το κεφάλι μου αδειάζει. Χαράματα η ώρα τρεις, θα ΄ρθω να σε ξυπνήσω..Δε θα μας δει άλλος κανείς, μόνο το φεγγαρι σκεφτηκες..Την μυστική αγάπη μας, κρυφά να την κρατήσεις. και πανω στο χαραμα εχω να σου πω κατι…Υπάρχουν άνθρωποι κάπου που δεν αντέχουν άλλο τη σιωπή. Υπάρχουν τρελοί που χαράζουν πάνω σε ένα νυχτερινό αστερι την ομολογία ενός ερωτα..Υπάρχουν περιπλανώμενοι που αφήνουν πάνω σε ένα δέντρο το ανίερο χνάρι του πάθους τους..Σαράντα δύο κύματα και μάγοι ενός άλλου καιρού σε χορό με καλούν να ερθω κοντα σου. Μια παλίρροια μας παίρνει από δω και μας παει στο αγνωστο, για μια κατάθεση ψυχής για μια εμπειρία ζωής, για εκείνα τα χρόνια, τα χρόνια της μοναξιάς και της σιωπής.. Πλέξαμε πουλόβερ στη σιωπή, για να μην κρυώνες μόνη σου. Υφάναμε λέξεις ασπίδες, να κρύβουν τα συναισθήματα μας. αφησαμε τα σημάδια χαραγμένα στο πέρασμα του χρόνου…Λένε, πως όταν θυμάσαι, φυλλομετρώντας ημερολόγια και χρόνια, είναι γιατί έχεις πλέον μεγαλώσει πολύ. Μεγάλωσα…Για μια μικρη Αφροδιτη..

εγραψε το πιτσιρικι