Αρκεί να ακούσει κανείς τις φωνές της άγριας χαράς των αιχμάλωτων προσφύγων / μεταναστών (που το πιθανότερο είδαν και τα λίγα πράγματά τους να χάνονται) για να καταλάβει (αν έχει ψυχή). Ένα απ’ τα κάτεργα «φιλοξενίας» (στη νέα γλώσσα του ολοκληρωτισμού «hot spot»), στη Μόρια της Μυτιλήνης, πυρπολήθηκε. Κι αυτό ήταν το καλύτερο που θα μπορούσαν να κάνουν οι απελπισμένοι «φιλοξενούμενοι» / αιχμάλωτοι.
Σε ποιον χρεώνονται τα «ανθρωπιστικά» βασανιστήρια των στρατοπέδων συγκέντρωσης; Στον ανάλογο που χρεώνονταν τα αντίστοιχα στη Λαμπεντούζα και σ’ όλες τις Λαμπεντούζες: εν προκειμένω στην ελληνική κυβέρνηση που με σχέδιο, σύστημα και πρόθεση παριστάνει την «αδύναμη» (ω μωρέ μωρέ την καϋμενούλα!) να προσφέρει ανθρώπινες (ανθρώπινες – όχι ζωώδεις) συνθήκες καθημερινής ζωής στους λίγο παραπάνω από 50.000 πρόσφυγες / μετανάστες.
Τα γράφουν ξένα (καθεστωτικά) μήντια, όχι όμως και τα ελληνικά «πατριωτικά» – δηλαδή όλα τα ντόπια. Οι συνθήκες της καθημερινότητας στα «καυτά σημεία» είναι απάνθρωπες· και είναι σκόπιμα τέτοιες. Για να δρα και να επιδρά η φήμη της απανθρωπιάς: αποτρεπτικά για τους επόμενους φυγάδες προς τα μέρη μας.
Στο λογαριασμό αυτού του σχεδιασμού περιλαμβάνονται και όλες οι ακροδεξιές / φασιστικές αντιδράσεις των κάθε φορά ντόπιων. Γιατί η μεταχείριση των προσφύγων / μεταναστών είναι τέτοια ώστε να κουρντίζονται τα κτηνώδη αντανακλαστικά των ντόπιων· δεν είναι δύσκολο.
Φωτιά λοιπόν! Ακόμα κι αν δεν λύνει κάτι, φωτιά…

Πηγή