Ήταν μία απ’ τις μέρες που η κυρία ζωή φαινόταν και πάλι να μην έχει διάθεση να της χαμογελάσει. Φαινόταν να είχε κλειδώσει πεισμωμένα σ’ ένα συρτάρι κάθε είδος καλής διάθεσης, κάθε φωτεινή αχτίδα ελπίδας, κάθε τελευταίο απόθεμα κουράγιου και υπομονής. Το κλειδί το είχε ρίξει στον ωκεανό των σπασμένων και κατακρεουργημένων ονείρων της, των συσσωρευμένων απογοητεύσεων που είχε υποστεί και μιας καμμένης ζωντανής αυτοπεποίθησης..Πάντα μεγάλα για παιχνίδια είχα. Ήταν και οι καιροί αλλιώς, δεν ήταν καμωμένοι για πράγματα μικρά.Τα θεωρούσαν κάπως…Και το ποδήλατο που έμαθα μεγάλο ήτανε κι αυτό. Κορμί γυρτό
έξω απ’ τα όρια, πόδια πλεγμένες πεταλιές και χέρια ίσα ν’ αγγίζουν το
τιμόνι. Η κούνια, μεγάλη κι αυτή. Τριχιά χοντρή στον πλάτανο και ξύλο
κωλοκάτσι, ο πάτος απ’ τη σκάφη που ζύμωνε η μάνα. Εκεί χανόμουνα για ώρες μόλις η νύχτα έπεφτε. Ζάλη γλυκιά, γλυκιά σαν μέθη λογισμού. Θυμάμαι τα μάτια μου υγρά, όπως η πάχνη που σκέπαζε τα φύλλα, όταν αντάμωνε η ματιά το φως μέσ’ απ’ τ’ αστέρια. Ουρλιαζει μέσα μου ο λύκος. Τ’ αστέρια δεν είναι επιθυμητά πλέον: σβήστε τα όλα. Μαζέψτε το φεγγάρι και διπλωστε τον ήλιο. Αδειάστε τον ωκεανό και σαρώστε τα δάση. Γιατί τίποτε τώρα πια δεν μπορεί να ωφελήσει σε κάτι. Τίποτα δεν μπορεί να χωρέσει το όνειρο.. Μάζεψε τα φτερά σου και γυρνά πίσω..Μια ανάγκη δίχως όνομα, δίχως αιτία, με πρόσταξε απόψε να μείνω μέσα. Να θυμηθώ… Θυμήθηκα τότε που δεν ήξερα τι σημαίνουν οι λέξεις και τις χρησιμοποιούσα σε προτάσεις για να κατανοήσω το νόημα τους. Θυμήθηκα τότε που δεν γνώριζα τα συναισθήματα και τα αντιστοίχιζα με τους ανθρώπους για να συνειδητοποιήσω την ουσία τους. Θυμήθηκα πολλά γιατί λατρεύω να θυμάμαι. Να αναπολώ. Να σκέφτομαι τα περασμένα, τα όμορφα. Εσένα σου αρέσει να θυμάσαι ή σε βολεύει να ξεχνάς; Εδώ δεν απαντάς με λόγια αλλά με σκέψεις..Υπάρχουν ξυράφια που φοβούνται το αίμα , καράβια αλλεργικά στο νερό, παιδιά που σιχαίνονται τα παιχνίδια, μπαλαρίνες που μισούν το χορό, υπάρχουν εραστές που αρνιούνται το θάνατο, υπάρχω κι εγώ..αντίστροφες ερωτήσεις και αναπόφευκτες απαντήσεις. Και Tώρα που όλα δείχνουν να έχουν τελειώσει γυρνώ στο ξεκίνημα … στην απέραντη γλυκιά σιωπή σαν τον άνεμο της ερήμου … δεν έχει τίποτα παρά μόνο την άμμο.. και όμως πόσα υπέροχα σχέδια φτιάχνει; Η ζωή Εδώ Είναι μια αστραπή, μια φευγαλέα ματιά στο άπειρο,…

εγραψε το πιτσιρικι