Είσαι το κάρμα μου», μου είπες, καθώς έσφιξες τα δυο σου χέρια γύρω απ’ τη μέση μου, υποδεικνύοντας μου τα διάχυτα αλληλοσυγκρουόμενα αισθήματα που υπήρχαν εντός σου. Με κοίταξες κατάματα με τα δύο μεγάλα βουρκωμένα μάτια σου και δεν είπες άλλη κουβέντα. Μονάχα πως μ” αγαπάς κι έπειτα έφυγες. Από τότε έχω να σε δω. Οι συνθήκες κάτω από τις οποίες έγινε η γνωριμία μας θυμίζει σενάριο επιστημονικής φαντασίας κι αυτό με κάνει να πιστεύω ολοένα και περισσότερο πως δεν ήταν διόλου τυχαία.Είχα την αίσθηση πως γνωριζόμασταν χρόνια, ενώ μόλις σε είχα πρωτοσυναντήσει. Ίσως σ’ είχα γνωρίσει σε μια άλλη ζωή, σ’ ένα άλλο σύμπαν, σε μια άλλη εποχή. Ίσως αιώνες πριν, να ήμασταν μαζί και να μας χώρισε ο πόλεμος. Ίσως γι’ αυτό το λόγο πάντα κάτι μας χωρίζει. Ακόμα κι αν ξαναβρεθούμε σε μια άλλη ζωή, κάτι θα χωρίσει ξανά τα μονοπάτια μας. Πάντα όμως, θα φαντάζει δύσκολη η μεταξύ μας απαγκίστρωση. Πάντα θα υπάρχει ένα κενό, όταν οι δρόμοι μας ακολουθήσουν διαφορετική κατεύθυνση. Πάντα θα υπάρχει η δραματική εξέλιξη που μισώ να βλέπω στις ταινίες. Ξέρω καλά πως δε θα ξαναζήσω κάποια παρόμοια ιστορία, γιατί με σένα μας ένωνε το κάρμα. Μια πλημμύρα έντονων αισθημάτων που δημιουργούσαν μια παθιασμένη μα συνάμα αρρωστημένη σχέση. Όλα μαζί σου ήταν στο κόκκινο. Η κάθε συνάντησή μας έκανε την καρδιά μου να χτυπάει γρήγορα και τις κόρες των ματιών μου να διαστέλλονται. Μα την ίδια στιγμή που μου χάριζε ευδαιμονία το χαμόγελο σου, την άλλη προσπαθούσα να καταπολεμήσω τη ζήλια που μ’ έτρωγε κι επεδίωκε να με κατασπαράξει. Ένιωθα να υποδουλώνομαι σε μια σειρά ισχυρών συναισθημάτων κι όλη αυτή την αντικρουόμενη συναισθηματική φόρτιση αισθανόσουν κι εσύ, δημιουργώντας μια ολοένα αυξανόμενη ένταση μεταξύ μας. Πιστεύαμε πως είμαστε γεννημένοι ο ένας για τον άλλον και πως αλληλοσυμπληρωνόμασταν, μα την ίδια στιγμή καιγόμασταν μέσα μας, αν κάποιο τρίτο πρόσωπο επεδίωκε να πλησιάσει. Ένταση υπήρχε παντού, ακόμα και στις πιο γαλήνιες στιγμές μας. Εκεί που η ηρεμία προσπαθούσε να διεισδύσει, μια μικρή αφορμή ήταν αρκετή για να την αποκαρδιώσει. Ήταν ξεκάθαρο πως αυτή η σχέση δε θα είχε ευμενές τέλος. Όσο κι αν τα αισθήματα μας έλεγαν άλλα, όσο κι αν μπορούσα να διαβάσω τα μάτια σου κι εσύ τα δικά μου. Αυτή η ένταση στα άκρη της άρχισε να κουράζει την ομορφάδα της μεταξύ μας αγάπης.Προσπάθησα να τη μετριάσω αλλά δεν τα κατάφερα. Έτσι όσο κι αν υπήρχε πάθος μεταξύ μας, όσο κι αν η μεταξύ μας έλξη ήταν μαγική, τόσο η υπερβολική ζήλια σκότωνε ό,τι όμορφο υπήρχε.Έτσι ήταν αναγκαίος ο χωρισμός μας. Ο πόνος ήταν αναπόφευκτος. Πήρες εσύ την απόφαση να φύγεις. Έχεις πέντε μήνες να φανείς. Μου λείπεις, αλλά προσπαθώ να πνίξω οποιοδήποτε συναίσθημα μου έχει απομείνει, γιατί γνωρίζω την εξέλιξη της σχέσης μας. Ίσως να ξαναβρεθούμε.Ίσως όχι. Πάντα όμως θα είσαι ένα κομμάτι μου. Πάντα θα υπάρχεις μέσα μου όσα χρόνια κι αν περάσουν. Προς το παρόν αντίο…

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
<< ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΚΑΙ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΟΥ. ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ΤΗΣ GOOGLE ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ >>
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°

Πηγή