Υπάρχει μια κούραση, μία αίσθηση παραίτησης. Την πιάνεις στον αέρα, τη βλέπεις στα μάτια, την καταλαβαίνεις στον εαυτό σου. Υπάρχει μια κούραση, μια αίσθηση παραίτησης.

Μοιάζουν ατελείωτες οι ημέρες, μοιάζει να μην έχει τελειωμό όλο αυτό. Αυτό που ξεκίνησε να ακούγεται δειλά δειλά το φθινόπωρο του 2008 πως συμβαίνει στην Αμερική με την κατάρρευση των τραπεζών, αυτό που χτύπησε την ελληνική οικονομία και την ελληνική κοινωνία σαν παλιρροϊκό κύμα. Γιατί, βλέπεις, ό,τι συμβαίνει εκεί επηρεάζει τη μικρή πατρίδα μας χρόνια μετά. Όπως τώρα, που αυτά που συμβαίνουν πάλι εκεί, θα μας χτυπήσουν σε λίγο. Στην Ευρώπη και στη δική μας πατρίδα.

Να θρηνήσουμε για το επερχόμενο τέλος;

Μα ήδη θρηνούμε. Και κουραστήκαμε και παραιτηθήκαμε και ανακαλύψαμε οδηγούς επιβίωσης στα διάφορα site που προτείνουν τρόπους για να ζούμε. Να κάνουμε αυτό που θέλουμε, να λέμε αυτό που νομίζουμε, να μη λογαριάζουμε κανέναν και τίποτα παρά μόνο τον εαυτό μας, να ζούμε το τώρα γιατί αύριο ποιος ξέρει μπορεί και να αποχωρήσουμε.

Καλά όλα αυτά. Αν και εμπεριέχουν το σφάλμα της απόλυτα εγωιστικής στάσης, είναι καλά και ανακουφιστικά. Αλλά αδιέξοδα.

Γιατί, πόσο να ζήσεις για τον εαυτό σου; Πόσο να λες ό,τι σου κατέβει; Πόσο να ζήσεις το τώρα; Δεν μπορείς να το κάνεις για πάντα. Θα μείνεις μόνος/η να κοιτάς το κενό που άφησαν όσοι έδιωξες όταν έλεγες ό,τι σου κατέβει.

Ζεις με άλλους ανθρώπους. Ζεις σε μια κοινωνία. Και αυτή η κοινωνία πάει κατά διαόλου. Και όταν πάει η κοινωνία κατά διαόλου πας κι εσύ.

Πρέπει να την φτιάξουμε λοιπόν απ’ την αρχή. Μπορεί να μην προλάβουμε να δούμε τη μεγάλη αλλαγή αλλά δεν μπορούμε να σταματήσουμε να προσπαθούμε.

Άσε που είμαστε και δάσκαλοι.

Και πρέπει κάτι να πούμε στα παιδιά εκτός από τον πολλαπλασιασμό και την ορθογραφία.

Και τι να τους πούμε; Να τους πούμε να ζουν το τώρα και να μη δίνουν σημασία σε κανέναν και τίποτα; Να κοιτούν μόνο τη δουλειά τους και την οικογένειά τους; Έτσι να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας; Αυτά που ίσως αλλάξουν τα πράγματα όταν έρθει η ώρα τους;

Αποτύχαμε. Η γενιά μας απέτυχε να σταθεί ανάχωμα σε όλους αυτούς που έσπειραν πλαστά όνειρα, πλαστές ιδέες. Ξεχαστήκαμε. Μας πήρε ο βούρκος μέσα του.

Και καθώς φτάνουμε αργά και σταθερά, στην κορύφωση των πνευματικών μας δυνατοτήτων (έτσι λένε οι παρήγορες μελέτες, που μας παρηγορούν είναι αλήθεια αλλά για λίγο) καθώς ξεπεράσαμε ήδη τον μισό αιώνα, μοιάζει να αποσυρόμαστε πριν την ώρα μας. Κουραστήκαμε και παραιτηθήκαμε. Και αφήσαμε χώρο στο κακό.

Και τελικά; Τι να πούμε στα παιδιά;

Να τους μάθουμε να αγαπούν. Τον εαυτό τους, τους δικούς τους ανθρώπους, τους ξένους. Να τους μάθουμε να είναι ελεύθεροι και αξιοπρεπείς. Να είναι δημοκράτες. Να έχουν το θάρρος της γνώμης τους. Να αποφεύγουν και να απεχθάνονται τη βία. Μα πάνω απ’ όλα να τους μάθουμε πως δεν είναι το κέντρο του κόσμου, πως δεν ήρθαν στον κόσμο για να είναι ευτυχισμένα, πως κανείς δεν τους το υπόσχεται αυτό.

Κουραστήκαμε είναι η αλήθεια. Μα επανέρχεται συνεχώς ο στίχος του Μπρεχτ “άκου λοιπόν: είτε φταις, είτε όχι σαν δεν μπορείς άλλο να παλέψεις θα πεθάνεις” αλλά και οι άλλοι στίχοι, αυτοί του Λεοντάρη “θα ‘ναι φριχτό να φύγουμε έτσι, δίχως/μια πίστη, έναν αγώνα, μια κραυγή/άνθρωποι που πεθάναν δίχως μια αμυχή… άνθρωποι που «διελύθησαν ησύχως»”

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
< < ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΚΑΙ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΟΥ. ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ΤΗΣ GOOGLE ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ >>
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°

πηγη