Daily Archives: Ιανουαρίου 1, 2017

Το σκίτσο της ημέρας 1/1/17

wpid-wp-1483306270696.jpeg

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
< < ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΚΑΙ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΟΥ. ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ΤΗΣ GOOGLE ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ >>
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°


style="display:inline-block;width:336px;height:280px"
data-ad-client="ca-pub-9897597435333950"
data-ad-slot="3876289827">



style="display:block"
data-ad-client="ca-pub-9897597435333950"
data-ad-slot="8530728628"
data-ad-format="autorelaxed">



style="display:inline-block;width:336px;height:280px"
data-ad-client="ca-pub-9897597435333950"
data-ad-slot="2401165828">

Πηγή 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ: Έτσι υποδεχόταν η Αθήνα τη νεά χρονια πριν από … 50 χρονια!

wpid-wp-1483303637629.jpeg

Ανατρέχοντας αρκετές δεκαετίες πίσω, θα διαπίστωνε κανείς πως η Αθήνα προκειμένου να υποδεχθεί τις γιορτές των Χριστουγέννων και την έλευση του νέου χρόνου, ίσως και να ήταν πιο… κομψή, πιο λαμπερή, πιο εορταστική και σίγουρα πιο καθαρή από ποτέ!

Δείτε την αθηναϊκή πρωτεύουσα όπως ήταν, πανέμορφη και σαγηνευτική, πριν από μισό και πλέον αιώνα! Εδώ ακριβώς θα «κολλούσε» και η φράση «για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι»!

Όπως λοιπόν θα διαπιστώσετε και ιδίοις όμμασιν, η πρωτεύουσα της δεκαετίας του 1950 και του 1960, αναμφίβολα, δεν είχε ανάγκη από μεγάλα χριστουγεννιάτικα δέντρα και πελώριες ρόδες λούνα παρκ στην πλατεία Συντάγματος, ούτε συναυλίες και εκδηλώσεις -όπως γίνεται σήμερα- ώστε να «αναδείξει» το κλίμα των εορτών και να βάλει τους πολίτες της σε γιορτινό mood.

Απλά και καθημερινά στιγμιότυπα, όπως τα δώρα που έδιναν στους… τροχονόμους τις μέρες των γιορτών ή τα βουνά από μελομακάρονα, κουραμπιέδες και δίπλες έξω από τα εμπορικά καταστήματα, ήταν αρκετά. Η Αθήνα της τότε εποχής, δεν είχε καμία ανάγκη από ειδικούς φωτισμούς και φίλτρα ώστε να «δείξει» πως γιορτάζει καθώς ο ενθουσιασμός και η θετική διάθεση ήταν διάχυτη στους Αθηναίους που κατέκλυζαν τους πιο εμπορικούς δρόμους της, όπως την Ερμού, τη Βουκουρεστίου, την Πανεπιστημίου και την Πατριάρχου Ιωακείμ.

Ο φωτογραφικός φακός, με τα μέσα που υπήρχαν τη δεκαετία του 1950-60 έχει καταφέρει να απαθανατίσει -βοηθούντος και του ταλέντου των μεγάλων φωτογράφων Κώστα Μπαλάφα και Δημήτρη Χαρισιάδη- το πόσο διαφορετική ήταν η ατμόσφαιρα της μεγαλούπολης. Όσοι τη ζήσατε, θα νιώσετε νοσταλγία κι όσοι δεν την προλάβατε θα νιώσετε… ζήλια για τους νοσταλγούντες! Απολαύστε τη!


°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
<< ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΚΑΙ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΟΥ. ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ΤΗΣ GOOGLE ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ >>
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°









Πηγή

Δεν χωνεύονται πια οι καιροί. Όσο κι αν στρογγυλέψεις το βλέμμα…

wpid-wp-1483301981514.jpeg

Δεν ζητώ άλλο, πέρα απ’ το να μπορούσα να ξαναγράψω απ’ την αρχή. Δηλαδή, να μαθητεύσω πάλι. Να πάρω τα πρώτα-πρώτα υλικά, ανήξερος, περίεργος, γλυκοζαλισμένος και να στρογγυλέψω με το μολύβι τις γωνίες. Να φτιάξω φωνήεντα, να τραβήξω ευθείες, να σχηματίσω λέξεις. Πρωτόλειες. Ανείπωτες. Για μένα δηλαδή.
Γιατί για όλους τους άλλους, κοινές θα’ ναι. Αναμασημένες. Χυλός ξαναζεσταμένος σε χλιαρή φωτιά. Μα γω θα γράψω τώρα αλλιώς. Θα λέω. Θα νομίζω. Θα πιστεύω. Με λέξεις νιές. Σε χαρτιά αλάνες. Έτσι. Αραιά, με απλοχωριά μεγάλη να’χει χωράφι μπρος να τρέχει το βλέμμα και το μυαλό. Ν’ απέχει πολύ το κάθε γράμμα απ’ το άλλο. Να ΄χει αναπνιά να αλωνίζει ο νους. Θέλω τα διαστήματα να υπάρχουν ανάμεσα στις γραμμές, στις καμπύλες, στα κοίλα και στα κυρτά, στα κακοφτιαγμένα και τ” αλφαδιασμένα ..ναι, σ’ αυτά.

Για τα διαστήματα άλλωστε εξασκείται το χέρι με το που πρωτοκάθεται στο θρανίο. Για τις αποστάσεις. Να τηρούνται λεν. Γιατί έτσι, μπορείς να δεις σωστά. Να κατανοήσεις. Από απόσταση. Εσύ. Αλλά κι οι λέξεις μεταξύ τους. Σε απόσταση.

Γραφές και οι άνθρωποι. Γράμματα. Λέξεις. Οι άνθρωποι. Οξείς, βραχείς, μονοσύλλαβοι, άτονοι, ασύμφωνοι, κτητικοί, με προθέσεις, με ανορθογραφίες. Κι η κατανόησή τους, από απόσταση. Ασφαλείας, ενίοτε.

Τραβώ γραμμή και κάνω βήματα πίσω. Να ΄χει άνεση η ματιά. Να δω ανθρώπους, να δω γράμματα.
Μηδέν, μου χασκογελάει η αριθμητική. Η ακάλεστη. Ούτε λέξεις με βάρος, ούτε μορφές με υπόσταση.

Δεν χωνεύονται πια οι καιροί. Όσο κι αν στρογγυλέψεις το βλέμμα. Όσο κι αν μαλακώσεις τα σύμφωνα. Άκαμπτοι, άγαρμποι καιροί, μες σε ευτελείς αποστάσεις.

Μιλάς για το χιλιοβιωμένο. Διαβάζεις ό,τι ήδη ξέρεις. Όπως και γράφεις βέβαια, ό,τι έχει ειπωθεί, εντός κι εκτός σου, πολλάκις.

Μπαγιατέψαμε. Κι ό,τι φρέσκο κι ανατρεπτικό κυκλοφορεί μάλλον μόνο μες σε ζωές ιδιωτικές. Δε μοιράζεται.

Γιατί πιο μοναχικό απ’ το άδειο πολύ, δεν υπάρχει.

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
<< ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΚΑΙ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΟΥ. ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ΤΗΣ GOOGLE ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ >>
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°