Ένα βράδυ μετά από δύο μπύρες και ένα τέταρτο μου είπες «μου λείπω», έτσι μου είπες.

Είχε κρύο εκείνο το βράδυ και οδήγησα εγώ μέχρι το μπαρ. Δεν έχεις ιδέα πόσο ανάγκη σε είχα εκείνη τη νύχτα, πόσο ζωντάνεψα όταν άνοιξες την πόρτα του συνοδηγού και μύρισα το άρωμά σου. Πόσο μου έλειπα, θεέ μου, εγώ όταν ήμουν μαζί σου, εσύ όταν ήσουν μαζί μου.

Πόσο μόνες είμαστε αλήθεια. Λέγαμε δεν θα γίνουμε ποτέ έτσι εμείς. Δε θα αφήσουμε ποτέ εμείς τις ρουτίνες να μπουν ανάμεσα μας. Μαζί στην επανάσταση!

Μου είπες «μου λείπω εγώ με χαμόγελο στις φωτογραφίες» και σκεφτόμουν πότε ήταν η τελευταία φορά που βγάλαμε μία μαζί. Πόσο μου λείπουν τα ατελείωτα τηλεφωνήματα για γκόμενους και άσπονδους φίλους, πόσο ανάγκη έχω τις συζητήσεις μας για τα υπαρξιακά μας προβλήματα, τις αποτυχημένες ταινίες που διαλέγαμε κάθε τόσο να δούμε, τις εξορμήσεις στη Λούτσα, τα φλερτ στα χαντακωμένα μαγαζάκια που συχνάζαμε.

«Έχω αλλάξει» μου είπες «και δε με καταλαβαίνουν πια» μου είπες. Και αν δεν μου το έλεγες εσύ, θα σου το είχα πει εγώ πρώτη. Όμως εγώ σε ξέρω και εσύ με ξέρεις. Και είσαι και θα είσαι το καταφύγιο μου και θα είμαι το δικό σου. Και το ξέρεις. Και όταν οι άλλοι δεν σε καταλαβαίνουν εγώ το κάνω. Εγώ σε καταλαβαίνω. Και εσύ με καταλαβαίνεις. Και τις μέρες με βροχή πάντα σε σκέφτομαι και μου λείπεις γιατί χρειάζομαι μια ομπρέλα ή κάποιον να βραχούμε μαζί.

Σου είπα «Είσαι μια βάση μου, είσαι ένα θεμέλιο» και εννοούσα πως δεν είναι ωραία η ζωή χωρίς εσένα.

Υπάρχουν στιγμές που είσαι μόνος σου και ο αριθμός τους δεν έχει σημασία, είναι αναγκαίες. Γιατί μαθαίνεις. Έτσι λένε, μαθαίνεις να είσαι μόνος σου, να στηρίζεσαι σε σένα, να φτιάχνεις το φαγητό σου, να πλένεις τα ρούχα σου, να βγάζεις τα λεφτά σου, να πίνεις μόνος σου, να καπνίζεις μόνος σου, να γελάς μόνος σου, να κοιμάσαι μόνος σου, να ξυπνάς μόνος σου, να ντύνεσαι μόνος σου, να παίρνεις το λεωφορείο μόνος σου, να περπατάς μόνος σου, να σκοντάφτεις μόνος σου, να σηκώνεσαι μόνος σου, να τινάζεσαι μόνος σου, να παίρνεις το μετρό μόνος σου, να πηγαίνεις στη σχολή μόνος σου, να διαβάζεις μόνος σου, να γυρνάς μόνος σου, να γδύνεσαι μόνος σου, να βλέπεις ταινία μόνος σου.
Υπάρχουν στιγμές που πρέπει να είσαι μόνος σου για να ξέρεις λένε πως είναι όταν θα είσαι μόνος σου, για να είσαι έτοιμος να μείνεις μόνος σου, να ζήσεις μόνος σου…

Μα την πίστη μου, τίποτα δε σε προετοιμάζει πως θα είναι όταν θα είσαι μόνος σου.

Εννοούσα πως δε θέλω να κάνω πράγματα μόνη μου, δε θέλω μια ζωή χωρίς εσένα. Και όχι, δε θέλω να έρθεις να με γδύσεις ή να με ντύσεις αλλά μπορούμε όλα τα άλλα να τα κάνουμε μαζί μερικές φορές.
Μη γελάς, δε μπορούμε; Πώς να σου το πω αλλιώς; Δε θέλω να πάρω το πτυχίο ποτέ αν είναι να μη σε βλέπω τρία χρόνια και ας μη σώσω να περάσω το αυριανό μάθημα αν είναι να διαβάζω ενώ σου λείπω και μου λείπεις.
Δεν τα θέλω ρε φιλαράκι όλα αυτά χωρίς εσένα.

Μου είπες «από όλα τα αφηρημένα ουσιαστικά, πειράζει να εξαιρέσουμε τη μοναξιά;»

Και φύγαμε. Πήγαμε στο αμάξι, βάλαμε κραγιόν, εγώ λίμαρα τα νύχια μου, εσύ γελούσες και αποφασίσαμε να κάνουμε κάτι τρελό. Βάλαμε τη μουσική στη διαπασών και φλερτάραμε στο δρόμο ακούγοντας στο ραδιόφωνο το »What a wonderful world».

Στο ρεφρέν μου φώναξες τρομαγμένη «το είδες;» και εγώ κοκάλωσα το αμάξι όπως όπως.
«Ο ηλίθιος χτύπησε το γατάκι με το αμάξι, πω γαμώτο» φώναξες ενώ άνοιγες την πόρτα.
Και ξεχυθήκαμε έξω, τρέχοντας, κοιτάζοντας ένα ζωντανό στο δρόμο να ψυχορραγεί, προσπαθώντας να το βοηθήσουμε. Και εσύ φρίκαρες όταν σου είπα ότι πρέπει να το μετακινήσουμε.

Δε ξέρω αν μπορούμε να εξαιρέσουμε τη μοναξιά.
Ξέρω όμως ότι εκείνο το βράδυ όπως στεκόμουν ανίκανη να το βοηθήσω και το έβλεπα να σπαράζει, γύρισα και σε κοίταξα και με κοίταξες και εσύ και ήξερα ότι δεν είμαι μόνη μου!

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
< < ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΚΑΙ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΟΥ. ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ΤΗΣ GOOGLE ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ >>
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°

πηγη