Κάποτε μου είπαν να μην αλλάξω για κανέναν απολύτως λόγο ένα και μοναδικό πράγμα σ” εμένα, αυτό το χαμόγελο! Έτσι μου είπανε. Να μη πάψω ποτέ να χαμογελάω. Δεν ήξεραν, δεν έμαθαν, δε θα μάθουν ποτέ, πόσο κοστίζει αυτό το χαμόγελο. Πόσα κύματα, τρικυμίες και φουρτούνες έκλαψα. Πόσες ώρες, μέρες, βδομάδες, μήνες πονούσα. Πόσους γνωστούς, φίλους και ανθρώπους δικούς μου έχασα.
Ποτέ, κανένας από αυτούς δε θα καταλάβει πόσο μόχθησα για να μπορέσω να χαμογελάσω μια στιγμή.

Θυσίασα εμένα. Κάθε κομμάτι του προσωπικού μου εγώ και τις ύπαρξης μου για να καταφέρω να αρπάξω έστω και ένα μικρό, το πιο μικρό, κομμάτι από το παζλ της ευτυχίας. Για ένα λεπτό μονάχα από εκείνη, τοποθέτησα ολόκληρη τη ζωή μου στο αιματηρό βωμό της θυσίας.
Δε φανερώθηκε στην επίμονα πεζή διαδρομή μου διαφορετικός δρόμος, δεν υπήρξε άλλη διέξοδος προς το τέλος.

Για αυτό, λοιπόν, το χαμόγελο που χάρισα σε όλους εκείνους, οι οποίοι ποτέ δεν είδαν τα μάτια μου δακρυσμένα και πρησμένα από την αϋπνία, γι αυτό το ελάχιστα ευχάριστο μέρος της βαρετά μονότονης ημέρας τους, έβαλα τη ζωή μου σε υποθήκη!
Πλέον, μαριονέτα σε θέατρο σκιών, το φως παίζει και καθένας βλέπει ό,τι επιθυμεί να δει.

Εγώ, όμως δεν υπάρχω πια. Χάνομαι καθημερινά. Βυθίζομαι όλο και πιο βαθιά, ώστε να καταφέρω να ξεπληρώσω το χαμόγελο που αγόρασα.
Κι όμως κανένας από όσους το είδαν, το ζήλεψαν, το θαύμασαν, το θέλησαν δε θα μάθουν ποτέ πόσο κοστίζει ένα χαμόγελο. Σ” αυτό που έκρυψα πόνο, θλίψη, απώλειες, χαρές και λόγια.
Δεν επέτρεψα σε κανένα να δει πέρα από τα τείχη που ύψωσα για να προστατέψω τη ραγισμένη μου ψυχή. Κανένας δεν άκουσε μέσα στη βουή του θαυμασμού, τους λυγμούς από το χαμόγελό μου.
Για αυτό και ρωτώ να μου πείτε, πόσο κοστίζει ένα χαμόγελο, να κλέψω ένα…
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΚΑΙ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΟΥ. ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ΤΗΣ GOOGLE ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°

πηγη