Άνοιξα το παράθυρο μου μετά από πολλούς μήνες εσωτερικού και εξωτερικού σκότους. Αντίκρισα τις ακτίνες του ήλιου, ξεψυχισμένες μου φάνηκαν και αυτές.
Άρχισαν να βγαίνουν όλες οι καταπιεσμένες σκέψεις μου, έβρισκαν πλέον τις κατάλληλες συνθήκες για να μεταμορφωθούν και να ευδοκιμήσουν. Πήραν οστά και σάρκα, ζωντάνεψαν και άρχισαν ένα ατελείωτο κυνήγι με τους άπιαστους στόχους μου.
Γαϊτανάκι ονείρων, πάλευαν να ξαναγεννηθούν από τις στάχτες μου.

Αδιάφορο μου ήταν αν θα έβρισκαν την πορεία τους. Θεριό ανήμερο ήμουν. Ξέχασα πως είναι να συναναστρέφεσαι με τους ανθρώπους. Η απομόνωσή μου με γύρισε στην πρωτόγονη φύση μου. Ένστικτο επιβίωσης βλέπεις, αν και συνειδητά επέλεξα να αποφεύγω την κοινωνικότητα.
Ανακάλυπτα πόσο έχει αλλάξει και μετατραπεί ο τρόπος ανθρώπινης σκέψης. Καταλάβαινα ότι η αγάπη ή είχε εξαφανιστεί ή δεν τους έκανε την χάρη να εμφανιστεί ποτέ και τους άφησε να δυστυχούν. Εξατμίστηκε στην πορεία της ζωής τους.

Πραγματικά δεν είχα καθόλου καλά σημάδια από αυτούς όλους τους κοσμικούς. Αλήθεια πόσο καιρό ήμουν απομονωμένη ούτε που θυμάμαι, μα τελικά δε μου ξέφυγε τίποτα απολύτως.
Νόμιζα ότι έχασα την αίσθηση του πως είναι ν΄ αγαπάς, αλλά λησμόνησα το γεγονός πως ο έξω κόσμος δεν ξέρει να αναγνωρίσει την αγάπη. Τότε σταμάτησα ν΄ αναρωτιέμαι αν είχα χάσει όμορφες στιγμές στην ζωή μου.

Η καθημερινότητα όλων αυτών ήταν πεισματικά αδιάφορη. Αυτές τις μαγικές ιδιότητες της αγάπης κατάλαβα πως ο κόσμος έξω τις ήξερε όσο και εγώ το διάστημα που ήμουν κλειδαμπαρωμένη από επιλογή στους τέσσερις τοίχους. Μάθανε τελικά να τα κρατάνε όλα για τον εαυτό τους. Πάνω που εγώ μέσα στην μοναξιά και την περισυλλογή μου συνειδητοποιούσα της αξία της δεκτικότητας και του να δίνεις.

Αναρωτήθηκα άπειρες φορές στις ατελείωτες ώρες μοναχικότητάς μου ποιος πραγματικά είναι μόνος. Εγώ που τόσο καιρό ήμουν απομονωμένη ή αυτοί που κλείστηκαν από επιλογή στα καβούκια τους; Σίγουρα εγώ είχα παρέα τις σκέψεις μου και τα συναισθήματα που με συντρόφευαν. Πότε θετικά, πότε αρνητικά, αλλά δεν έπαψα να νιώθω και να αισθάνομαι.

Υποτιμάτε το εγώ και υπερτιμάτε το εμείς τέτοιες ώρες. Σε αυτούς άραγε να έμεινε κάτι; Ποιος θα μάθει. Ποτέ και κανένας…
Το ισοζύγιο της μοναξιάς μας έχει διαφορετικούς όρους και κανόνες.

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΚΑΙ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΟΥ. ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ΤΗΣ GOOGLE ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°

Follow @https://twitter.com/pitsiriki1