Κοντά στο 1979 πρόλαβες τις τελευταίες κουταλιές από το βάζο της χαράς , της γλύκας μεγάλωσες ανέμελα με ελευθερία στο παιχνίδι , χωρίς ρολόι και αστικούς γονικούς ψυχαναγκασμούς.

Έτρωγες τα φρούτα όπως τα έκλεβες από τις αυλές και το νερό το έπινες από το λάστιχο του διπλανού σπιτιού στον χωματόδρομο της γειτονιάς σου. Όλα στην κάθε σου μέρα ήταν απλά και με ένα μοναδικό τρόπο σε σημάδεψαν σαν αόρατο τατουάζ. Έχεις βέβαια και σημάδια που φαίνονται , χαρακιές από το ρίσκο της παιδικότητας , από τον βράχο που έκανες βουτιές στην θάλασσα.

Κάθε φορά που κοιτάς πίσω στα τριάντα και κάτι σου χρόνια νιώθεις την ίδια δίψα να επαναλάβεις την διαδρομή , έχεις το βλέμμα εκείνο της νοσταλγίας όπου κοιτάς ασπρόμαυρες φωτογραφίες αλλά είναι γεμάτες χρώμα και που δεν συμβαίνει αυτό πια.

Η φωτογραφική που κουβαλάς στον ωμό είναι πολύ καλύτερη από εκείνη την πρώτη την φίλτατη που βρήκες εκείνα τα Χριστούγεννα στο δωμάτιο σου σαν επιβράβευση βαθμολογίας τριμήνου, αλλά δυσκόλευσε στον φακό σου να κλειδώσεις χαμογελά και στιγμές παρόμοιες με εκείνες που φυλάς στο μεταλλικό κουτί του καπνού.

Καρτέρι στο καρτέρι καιρό τώρα ψάχνεις εκείνα τα καρέ στην ζωή την δική σου μα και των άλλων που θα προκαλέσουν το βλέμμα σου ξανά και ξανά για τα επόμενα χρόνια.

Αναρωτιέσαι είναι αλήθεια τελικά; Πουληθήκαμε σαν άλλοτε ο γέρος πούλησε την ψυχή του στον διάβολο αναζητώντας όχι τα νιάτα αλλά τα «κουτάκια» της πλασματικής χαράς; Σε μια κακή και άδικη συναλλαγή για τον χρόνο που μας μένει.

Αλήθεια είναι, άργησες να γεννηθείς ξανά και ο χρόνος σε προσπέρασε, σε ξεγέλασε, σε μπούκωσε με χημικά, με στερεότυπα και έμεινες εκεί απλά να μετράς, να χάνεσαι στους αριθμούς να νομίζεις πως υπάρχεις ενώ έχεις πεθάνεις.

Η τελευταία αίσθηση που σβήνει ο θάνατος είναι η ακοή, ησύχασε και άκου γύρω σου τον πόνο, τη θλίψη, αναγνώρισε τα λάθη και συγχώρεσε, άνοιξε τα μάτια σου σιγά σιγά όλα είναι εκεί, όλα όσα θέλεις τράβα την ψηφιακή κουρτίνα και σήκω στα πόδια σου να αισθανθείς τη ζωή που είναι μπροστά σου… Τρέξε, μην σταματάς, τρέξε να την φτάσεις και όταν το πετύχεις αυτό, πάρ” την αγκαλιά τόσο σφικτά να μη σου φύγει ξανά και ζήσε όπως εσύ ξέρεις και μπορείς.

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΚΑΙ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΟΥ. ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ΤΗΣ GOOGLE ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°

Follow @https://twitter.com/pitsiriki1