Στις γαλέρες τα πολύ παλιά χρόνια, τραβούσες κουπί όλη μέρα κι όλη νύχτα δεμένος μ” αλυσίδες και για μοναδική σου αμοιβή είχες ένα ξεροκόμματο και μια γουλιά νερό. Το ρυθμό τον έδινε ένα τύμπανο και είχες πάνω από το κεφάλι σου ένα μαστίγιο πάντοτε έτοιμο να σου χαράξει ανεξίτηλα την πλάτη…

Σήμερα η γαλέρα μεταλλάχθηκε σε γραφείο, κατάστημα, χωράφι… Σου ανοίγουν έναν λογαριασμό στη Βουλγαρία και δουλεύεις στην Ελλάδα με μισθό της γειτονικής χώρας. Άλλες φορές πάλι πληρώνεσαι σε είδος, με κουπόνια και διατακτικές, βάζοντας έτσι συν-διαχειριστή της τσέπης σου τον εργοδότη σου. Υπερωρίες, Κυριακές κι αργίες, διαλείμματα στη εργασία σου έχουν γίνει πια όνειρο απατηλό, μια ξεθωριασμένη ανάμνηση ενός μακρινού παρελθόντος που δε μπορείς πια να θυμηθείς αν όντως υπήρξε…

Αυτός είναι ο καπιταλισμός, φίλε μου, αυτό είναι το αληθινό πρόσωπο του τέρατος που γεννήθηκε στα σκοτεινά εργαστήρια της Σχολής του Σικάγο. Δυο τεράστιες μυλόπετρες που σε βάζουν ανάμεσα τους και δίχως σταματημό και σε στύβουν ολημερίς κι ολονυχτίς. Και που όταν πια στερέψεις από χυμούς και θρεπτικές ουσίες, σε πετάνε σαν ένα ακόμα άχρηστο αντικείμενο στα σκουπίδια…
Αυτό είναι το αύριο που περιμένει τα παιδιά σου, το “χεις πάρει χαμπάρι; Ένα αύριο ζοφερό, ένα αύριο όπου κάθε εργασιακό δικαίωμα θα αποτελεί ξεχασμένη ανάμνηση σε κάποιο βιβλίο Ιστορίας. Ένα αύριο που θα ζούνε τα παιδιά σου σα ρομπότ, σκλάβοι κανονικοί των λίγων και των ισχυρών, δίχως φωνή, δίχως ανάσα, δίχως μέλλον και ελπίδα…
Ένα αύριο που θα κάνει το περίφημο »1984» του Τζορτζ Όργουελ να μοιάζει με παιδικό παραμυθάκι…
Ένα αύριο που όσο εσύ σκύβεις το κεφάλι και υποτάσσεσαι δίχως ν” αντιδράς, έρχεται όλο και πιο κοντά στα παιδιά σου…
Ναι, μη γυρίζεις το βλέμμα σου από την άλλη. Εσύ περνάς τις αλυσίδες στο παιδί σου…

Ξύπνα επιτέλους! Πάρε πίσω τη ζωή σου! Σταμάτα πια να παραδίδεσαι δίχως μάχη… Φώναξε! Πάλεψε για το αύριο των παιδιών σου! Πάρε επιτέλους πίσω τη ζωή και την αξιοπρέπεια σου…
Σ” έχουν πείσει πως δε μπορείς πια να κάνεις αλλιώς. Έβαλαν και το μαντρόσκυλο της ανεργίας να σου δείχνει τα κοφτερά του δόντια έτοιμο να ξεσκίσει τις σάρκες σου κάθε φορά που πας να σηκωθείς κι έτσι μένεις πια διαρκώς γονατισμένος. Για πόσο ακόμα;
Μην τους αφήνεις σε χλωρό κλαρί, κατάγγειλε τους! Κανένας ποτέ δε βγήκε νικητής σιωπώντας…

Δουλεύεις ανασφάλιστος; Πληρώνεσαι παράνομα σε είδος; Δέχεσαι απειλές; Δουλεύεις υπερωρίες, Κυριακές κι αργίες δίχως να πληρώνεσαι; Παραμένεις για μήνες απλήρωτος παίρνοντας μονάχα λίγα ψίχουλα έναντι;
Μπορείς να τηλεφωνήσεις στο 15512 και να κάνεις ανώνυμη καταγγελία του εργοδότη σου. Το 15512 είναι η τηλεφωνική γραμμή καταγγελιών, του Σώματος Επιθεώρησης Εργασίας, του υπουργείου Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης.
Κι αν τελικά κι αυτό δεν οδηγήσει πουθενά, τουλάχιστον θα μπορείς να κοιτάζεις στα μάτια τα παιδιά σου…

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΚΑΙ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΟΥ. ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ΤΗΣ GOOGLE ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°

Follow @https://twitter.com/pitsiriki1