Μέρες γυρνάει ο τίτλος στο μυαλό μου, είναι ο τίτλος που θα φτιάξει το κείμενο αλλά κολλάω. Θέλω να βάλω κόμμα στα ταξίδια ή θέλω να χαθεί το ένα μέσα στο άλλο; Είναι τρεις διαφορετικές λέξεις ή μπλέκονται η μια μέσα στην άλλη; Βάλε το κόμμα όπου θες- αν θες- ούτως ή άλλως τίποτα από αυτά δε θα σε αφήσει εκεί που είσαι. Όλα θα σε πάρουν και θα σε σηκώσουν.

Πετάω, ταξιδεύω, στροβιλίζομαι με τον έρωτά σου. Ξεκινάω από εδώ και βρίσκομαι εκεί. Περπατάμε σε μια πόλη αιώνων, τραβάμε τις κουρτίνες στη σύγχρονη εποχή. Καιρός μουντός, μα όλη η λιακάδα στο μυαλό μας. Το κρύο πολύ και τόση ζέστη ανάμεσα στα δάχτυλά σου. Πίνεις νερό. Με φιλάς και ξεδίψασα. Εγώ, εσύ, το κόκκινο τραμ και όλου του κόσμου η ζωή, λαμβάνει χώρα εδώ στα πόδια μας. Σταμάτα εκεί, κοίτα εδώ, μην μιλάς. Φίλα με. «Αυτή είναι η στάση μας»-»Όχι ,δεν είναι». Πηδάς και οι πόρτες κλείνουν. Γελάει ο κόσμος. Πότε μπήκανε όλοι αυτοί στη ζωή μας; Πότε έγιναν τόσο οικείοι; Ας΄τους, σιγά, να πάρουν λίγο χρώμα. Θα δεις, το γκρι τους δεν μας αγγίζει. Σε βρίσκω πιο πέρα, χαμογελάς και καλοκαίριασε. Πάμε από αυτό τον δρόμο, ίσως μας βγάλει σπίτι.

Συνειδητοποίησα νωρίς ότι ο χρόνος τρέχει όταν περνάμε όμορφα. Με κολλημένο το κεφάλι πως ο χρόνος τρέχει, να ξέρεις όντως ο χρόνος τρέχει. Και έχουμε τόσες αγκαλιές να πάρουμε και να δώσουμε. Τόσα να ακούσουμε και να πούμε. Τόσα χαμόγελα που δεν χαρίσαμε. Τόσους δρόμους που δεν περπατήσαμε και ίσως μας βγάλουν στο σπίτι ή ίσως σε ένα ξέφωτο. Και ο νους εκεί πως ο χρόνος τρέχει.

Βαριανασαίνω, ιδρώνω, χορεύω με τη σκέψη σου. Και πηγαίνω ως εκεί που με σπρώχνει η φαντασία. Σε μια πετσέτα απλωμένη στην παραλία, που από το γαργαλητό την γεμίσαμε άμμο. Σήκω να μπούμε στη θάλασσα, να δροσιστεί το κορμί μου και θα τινάξω εγώ την πετσέτα. Μόλις ξαπλώσεις, θα φιλήσω όλο το αλάτι από το κορμί σου και θα κρατήσω τα φιλιά να σου θυμίζουν το καλοκαίρι. Το καλοκαίρι που δεν θα “μαστε μαζί αλλά ποιος τολμάει να βάλει φρένο στα ταξίδια του μυαλού μας. Έχω ένα κάρο στιγμές, να ονειρεύομαι καινούργιες.

Είναι άδειο το σπίτι μα γεμάτο από την παρουσία σου και τα γέλια μας. Οι αναμνήσεις να με πηγαίνουν πότε στο ένα μέρος και πότε στο άλλο. Το φως από το παράθυρο μου δείχνει το άδειο κρεβάτι. Και μόλις τα μάτια συνηθίσουν την καινούργια μέρα, κομμάτι-κομμάτι χτίζονται τα όνειρα συνειδητά. Και από αυτά δε λείπεις.

Στριφογυρνάω, ξυπνάω, παιδεύομαι με τα όνειρά μου. Ένα αμάξι γεμάτο βενζίνη και τα παράθυρα ένα – τι ανοιχτά να μην μας πνίξει ο έρωτας. Ελλάδα, Βουλγαρία, Σερβία. Αφήνω πάνω σου τους χάρτες, άσε πάνω μου το άγγιγμά σου. Κροατία, Αυστρία, Σλοβακία, ζιγκ-ζαγκ στο χάρτη από τη σιγουριά σου, ζιγκ-ζαγκ στο δρόμο από τα πειράγματα. Όπα, στρίψε εδώ. Στρίψε τώρα μη χάσουμε την έξοδο. Μπες Σλοβακία, πάμε να μείνουμε 2 βράδια Κρακοβία και ύστερα βλέπουμε. Ίσως μας τέλειωσε η βενζίνη. Ίσως ξεμείνουμε από χρήματα. Ίσως να βρούμε καινούργιο δρόμο για το σπίτι. Μπορεί να φτάσαμε και στον προορισμό μας.
Ίσως μας περιμένουν καινούργιες περιπέτειες μόλις διαβάσω την επόμενη ταμπέλα.

Δε θα ξεμείνω από ελπίδες, ούτε από όνειρα. Και υπομονή θα βρίσκω κάπου στη λογική σου. Μέσα στο άρωμα που έχουν τα μαλλιά σου, κάπου εκεί θα βρίσκεται και η επόμενη ευχή μου. Άλλωστε την προηγούμενη ευχή μου, την κρατούσα στην παλάμη μου, το τελευταίο βράδυ μας στην Πράγα.

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΚΑΙ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΟΥ. ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ΤΗΣ GOOGLE ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°

Follow @https://twitter.com/pitsiriki1