Τον κοίταξε με τα μεγάλα καστανά της μάτια και βγήκε απ’το δωμάτιο…Ψιθύρισε λίγες λέξεις…Τα μάτια της ήταν ήδη υγρά…Δεν θα πετύχει…Σιγά τις είπε αυτές τις λέξεις…Να μην τις ακούσει εκείνος…Ήθελε να του δίνει κουράγιο.Να του δίνει δύναμη.Τον αγαπούσε.Ένας Θεός ξέρει πόσο…Τι είπες;την ρώτησε εκείνος από μέσα..Τίποτα αγάπη μου,κοιμήσου,νωρίς είναι ακόμα.Νερό θέλω να πιώ και θα γυρίσω. Φόρεσε ένα πεταμένο πουκάμισο που βρήκε στην καρέκλα-δικό της άραγε ή δικό του,δεν θυμόταν,έτσι που τα έκαναν κουβάρι εχθες,μες τη φωτιά του έρωτα τους και κάθισε στην κουζίνα. Σκεφτόταν τη ζωή της..Πόσα άλλαξαν μέσα της…

Πόσα άλλαξαν γύρω της…Κι αυτός ο άντρας που κοιμόταν πλάι της..Που έλεγε ότι την αγαπάει..Γιατί άφηνε να την πληγώνουν; Γιατί δεν την προστάτευε; Γιατί τόση σιωπή; Άφηνε τους γύρω να βάζουν εμπόδια.Να μην την δέχονται.Εκείνη που γινόταν θυσία για όλους. Κουράστηκε…Το ήξερε αυτό καλά. Τώρα πια είναι αργά.Ο δρόμος πάει μόνο μπροστά. Δεν μπορεί να επιστρέψει. Δεν θέλει να επιστρέψει. Δεν έχει μάθει να τα παρατάει στα δύσκολα. Το κλάμα του μωρού την επανέφερε στην τάξη..Πήγε αμέσως κοντά στον γιό της…Τον πήρε αγκαλιά..Εγω δεν θα κάνω τα ίδια λάθη…Στο υπόσχομαι μωρό μου…Ησύχασε…Το βρέφος ησύχασε στην αγκαλιά της μητέρας του…Γύρισε στην κουζίνα..Στην σκέψη που άφησε μισή…»Εγω δεν θα κάνω τα ίδια λάθη»,επανέλαβε στον εαυτό της…»Ο γιός μου θα γίνει δυνατός,ποτέ δεν θα του επιβάλω τη θέληση μου,θα είναι ελέυθερος να αποφασίζει»…Κοίταξε απ’το παράθυρο…Περασμένη η ώρα…Ψυχή στο δρόμο δεν κυκλοφορούσε.Ακόμα ο καιρός είναι κρύος.Απρίλης.Πάντα χειμώνας είναι εδώ…Αυτή την εντύπωση της δίνει αυτή η πόλη.Νόμιζε ότι θα την αγαπήσει με τον καιρό,αλλά…Πολλά νόμιζε ότι θα κάνει με τον καιρό αλλά τελικά δεν τα έκανε. Μόνο ένα πράγμα ξέρει να πει με σιγουριά: Πόσο αγαπάει το παιδί της και τον πατέρα του παιδιού της.Θα έδινε τη ζωή της για αυτούς τους δυο ανθρώπους. Βοηθεια δεν είχε από κανέναν και ούτε δέχτηκε ποτέ.Μόνη της τα κατάφερε όλα. Σαν τον Οδυσσέα,σε ωκεανούς,και στο τέλος έφτασε στην Ιθάκη της.Πέρασε όμως δύσκολα. Πάλευε μέσα της και έξω…Έστησε ένα σπιτικό. Εκείνος εύπλαστος. Αδύναμος. Καλοσυνάτος. Γλυκός άνθρωπος. Την αγαπούσε. Αλλά…Αυτό το »αλλά» ήθελε να πνίξει…Τι είναι αυτό που την φόβιζε…Ήξερε.Αλλά και πάλι ρωτούσε τον εαυτό της. Βυθισμένη στις σκέψεις δεν τον είδε να πλησιάζει από πίσω της. Την αγκάλιασε,έτσι όπως στεκόταν στο παράθυρο. Θα χιονίσει,μου φαίνεται,του είπε τάχα αδιάφορα. Αμήχανα στην πραγματικότητα. Έλα,ξάπλωσε,έλα κοντά μου..Δεν θα σ’αφήσω εγώ ποτέ να κρυώσεις και το ξέρεις…Ξέρω πόσο φοβάσαι..Όλα τα ξέρω…Τα βλέπω..Κι ας μην το λέω..Μα…Μην πεις τίποτα,έχουμε ο ένας τον άλλο. Αυτό δεν αλλάζει. Θα φτιάξουν όλα. Μην αμφιβάλλεις ούτε λεπτό για την αγάπη μου. Την κράτησε απ’το χέρι και την οδήγησε στο κρεβάτι.Της χάιδεψε τα μαλλιά,κι εκείνη νανουρίστηκε στην αγκαλιά του,όπως πάντα. Αυτό είχε αγαπήσει σ’αυτον τον άντρα. Την τρυφερότητα που της έβγαζε. Τώρα πια ήξερε. Θα τα καταφέρω. Θα τα καταφέρει.
Κι εκείνος ήξερε..Την κοιτούσε να κοιμάται δίπλα του και ευχαριστούσε το Θεό που την έφερε στο δρόμο του…Εδινε υποσχεση στον εαυτό του ότι θα αλλάξουν όλα..
Η αγάπη όλα τα καταφέρνει. Όλα τα νικάει. Κανένα εμπόδιο δεν μπορει να την λυγίσει. Όταν είναι τόσο αληθινή…

εγραψε το πιτσιρικι

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΚΑΙ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΟΥ. ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ΤΗΣ GOOGLE ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°

Follow @https://twitter.com/pitsiriki1

1992 και σκάει το Μακεδονικό. Μικρά παιδιά εμείς, ανήξερα κι ένας κόσμος αφηνιασμένος. Δεξιά θυμάμαι θαρρώ, Δεξιά της πατρίδας, της θρησκείας και της οικογένειας κι όμως το όνομα χαρίστηκε…

Ένας δάσκαλος πωρωμένος, με αγριεμένα μάτια μοιράζει καρφίτσες με τον ήλιο της Βεργίνας. Κάνει κήρυγμα για πατριωτισμό και χρέος. Μικρά παιδιά εμείς και αισθανόμασταν ήδη εγκληματίες και προδότες γιατί δεν έχουμε πάρει ακόμα τα όπλα. Φορεμένες οι καρφίτσες με το ζόρι και παιδομάζωμα για το συλλαλητήριο. Κόσμος πολύς, εθνική αγανάκτηση μπόλικη, αλλά το όνομα χάθηκε από εκείνους που «αγαπούν» την πατρίδα…

Από εκείνη τη χρονιά μου έμεινε ο θυμός εκείνου του δασκάλου που όσα χρόνια τον ήξερα όλο για Θεό και πατρίδα μίλαγε, αλλά άνθρωπο δεν αγάπησε ποτέ του.

Εικοσιπέντε χρόνια μετά βλέπω ξανά κόσμο να θέλει να κατέβει στους δρόμους. Κόσμο που δεν είδα ποτέ ούτε σε μία αντιπολεμική, αντιρατσιστική συγκέντρωση. Κόσμο που δεν έφαγε ποτέ δακρυγόνα για εργατικά δικαιώματα και κοινωνική δικαιοσύνη.

Ξέρω θα με αντιπαθήσετε πολλοί, μα για μένα που πονάω τόσο πολύ τον τόπο μου και δεν σκέφτηκα ούτε στιγμή να φύγω εκτός συνόρων για αυτό το καλύτερο αύριο όπως τόσοι άλλοι νέοι, πατρίδα είναι πάνω από όλα οι άνθρωποι! Οι άνθρωποι που δίνουν καθημερινά τον αγώνα τους.

Ναι, ίσως να στήριζα μια πηγαία ανάγκη διαμαρτυρίας από το σύνολο του απλού κόσμου. Αλλά τρέμω αυτούς που χτίζουν τις πολιτικές τους καμπάνιες πάνω στις πλάτες μας. Τρέμω αυτούς που διψάνε για πόλεμο και ονειρεύονται Αγια-Σοφιές και Ελληνικές αυτοκρατορίες. Τρέμω αυτούς που μιλούν για ιερό ελληνικό γονίδιο και απογόνους του Μ. Αλεξάνδρου. Τρέμω αυτούς που κρατάνε λάβαρα και σταυρούς αλλά σταυρώνουν τον Έλληνα κάθε μέρα.

Στεναχωριέμαι αν η αγάπη μου για τα χώματα αυτά που στάζουν ακόμα από αίμα, μετριέται με πατριδόμετρα και εξωτερικούς τύπους.

Σίγουρα δεν έχω το δικαίωμα να κρίνω τα αισθήματα του καθενός μας. Δεν μπορώ παρά να δω με συμπάθεια την αγνή πρόθεση πολλών εξ ἡμῶν. Αλλά από την άλλη δεν αντέχω να μην εκφράσω τους φόβους μου και τους ενδοιασμούς μου και να προτάξω ένα μεγάλο ΟΧΙ στον φανατισμό και στον εθνικισμό.

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΚΑΙ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΟΥ. ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ΤΗΣ GOOGLE ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°

Follow @https://twitter.com/pitsiriki1

Κι αφού έγινε η στεριά επικίνδυνο μέρος για βήματα, προσέφερε η θάλασσα γη. Για σένα, για μένα, για εκείνους που χαϊδεύουν τις ρωγμές και χτίζουν σπίτια σε χώμα που φλέγεται.

Και αραδιάζουν τα κουζινικά τους με φιλότιμο και αγάπη. Φλιτζάνια, κούπες, νεροπότηρα και γλυκό του κουταλιού τριαντάφυλλο για να ζεστάνουν τις καρδιές. Οι κούπες, όμως, κρύβουν ξωτικά και μονογράμματα και δέντρα και δάση ολόκληρα. Σκόρπια σπιτάκια σε μοβ ουρανό.

Και τότε ετοιμάσου να τους δεχτείς. Γιατί έρχονται. Επιβάτες κάποιου Χειμώνα σε πολικό εξπρές. Αφήνουν νότες ομίχλης, ραβασάκια ανυπόγραφα, σκαρώνουν γυάλινες χαρές.

Το εύθραυστο του ανθρώπου αγαπάει με πάθος τη Σελήνη και της μοιάζει. Περνάει και εκείνο από τις φάσεις της κρύβοντας κάθε φορά ένα μέρος του προσώπου του. Βιώνει τις εκλείψεις της. Ίσως από δόλο, ίσως από φόβο να σταθεί στο απόλυτο φως, δεν ξέρω ακόμη.

Μα εγώ θυμάμαι να μετράει βήματα όταν περπατάει, να μην ακούει ποτέ την πρώτη φορά το ξυπνητήρι όταν χτυπάει, να έχει το κινητό πάντα στο αθόρυβο, να τρώει με μανία μακαρόνια και να παραγγέλνει σταθερά Gin-λεμονάδα.

Γιατί ευτυχώς υπάρχουν και πράγματα απλά και αρκετά ξεκάθαρα. Που μοιάζουν με χαρταετούς σε πόλη με αόρατα συρματοπλέγματα, που είναι πολύχρωμοι και ζωηροί ακόμη και σε καμβά που απεικονίζει καταιγίδα, που βρίσκονται στην πίσω αυλή και όχι στους αιθέρες, γιατί απλά, δεν έχει αέρα. Που είναι δικοί σου, με λίγα λόγια.

Είναι πιο εύκολη η ανάσα όταν πορεύεσαι με χαρταετούς. Κι αφού έγινε η στεριά επικίνδυνο μέρος για βήματα, προσέφερε η θάλασσα γη. Για σένα, για μένα, για εκείνους που χαϊδεύουν τις ρωγμές και χτίζουν σπίτια σε χώμα που φλέγεται.

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΚΑΙ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΟΥ. ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ΤΗΣ GOOGLE ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°

Follow @https://twitter.com/pitsiriki1