ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Εδώ Μιλάμε και Γράφουμε Ελληνικά

ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΟ ΡΕΠΟΡΤΑΖ Ανθρώπινα ερείπια μετά τα τροχαία στα γρανάζια της γραφειοκρατίας

Νοεμβρίου 24, 2013 pitsiriki1

«Μετά τα τροχαία δυστυχήματα τίποτε δεν είναι το ίδιο. Οι ζωές ξεκινάνε από το μηδέν. Τουλάχιστον για τα αδέλφια, γιατί οι γονείς ποτέ δεν καταφέρνουν να ξεπεράσουν το σοκ». Τα λόγια της Χριστιάνας Βλαχάκη, αδελφής του 20χρονου Παναγιώτη που έχασε τη ζωή του πριν από 19 χρόνια, όταν το αυτοκίνητο που οδηγούσε συγκρούστηκε με λεωφορείο του ΚΤΕΛ Αχαΐας, αποτυπώνουν το μέγεθος του πόνου που βιώνουν οι συγγενείς των τροχαίων.

«Δεν ξεχνάμε ούτε τους ανθρώπους που έχουν φύγει αλλά ούτε και τον τρόπο που έφυγαν» λέει στην «Αυγή» η Χρ. Βλαχάκη με αφορμή την αυριανή εκδήλωση μνήμης που πραγματοποιεί ο σύλλογος SOS Τροχαία Εγκλήματα στις στη 1.00 μ.μ. στο Σύνταγμα, μπροστά στην είσοδο του μετρό.

Στόχος είναι να προταχθεί το ζήτημα της ασφαλούς μετακίνησης και του σεβασμού των θυμάτων των τροχαίων εγκλημάτων ως ζήτημα απόλυτης κοινωνικής και πολιτικής προτεραιότητας. Το «παρών» θα δώσουν, όπως και τα τελευταία τέσσερα χρόνια, οι κινήσεις των ευάλωτων χρηστών του οδικού δικτύου: οι πεζοί, οι ποδηλάτες, οι «Μαμάδες στον Δρόμο» και πλήθος φορέων. Παράλληλα προγραμματίζονται σε όλη τη χώρα ποδηλατοπορείες για «τη ζωή και την ασφαλή κυκλοφορία». Από την Αθήνα (1.00 μ.μ. Πεδίον του Άρεως) και τη Θεσσαλονίκη (12.00 μ. Λευκός Πύργος), έως τα Ιωάννινα, την Κέρκυρα, την Αμαλιάδα, το Ηράκλειο, την Κατερίνη, την Αλεξάνδρεια Ημαθίας, την Καλαμάτα και την Αλεξανδρούπολη. Μία ποδηλατοπορεία στη μνήμη όσων έχασαν άδικα τη ζωή τους στους δρόμους.

Το δράμα ωστόσο των συγγενών θυμάτων τροχαίων δυστυχημάτων δεν τελειώνει με την είδηση χαμού του αγαπημένου τους προσώπου, αλλά συνεχίζεται και στα δικαστήρια, με την «τυφλή» δικαιοσύνη και τις ποινές – χάδι που επιβάλλει τις περισσότερες φορές.

«Η νομοθεσία είναι απίστευτα ελαστική. Δεν είναι δυνατόν οι υπεύθυνοι τροχαίων δυστυχημάτων και εγκαταλείψεων να καταδικάζονται σε 20 με 26 μήνες με αναστολή, χωρίς καν να τους αφαιρείται το δίπλωμα. Αυτοί οι άνθρωποι συνεχίζουν να βρίσκονται στον δρόμο» σημειώνει η Χριστιάνα Βλαχάκη προσθέτοντας ότι οι ασυνείδητοι οδηγοί, που όχι μόνο σκοτώνουν αλλά μετά εγκαταλείπουν τα θύματά τους, είναι δολοφόνοι.

«Σε αυτές τις περιπτώσεις έχουμε να κάνουμε με φόνο. Γιατί, όταν προκαλείς τροχαίο και εγκαταλείπεις το θύμα στον δρόμο, του στερείς κάθε δυνατότητα να πάει στο νοσοκομείο» εξηγεί. Στην περίπτωση του αδελφού της, ο οδηγός του ΚΤΕΛ, με τον οποίον συγκρούστηκε, δεν καταδικάστηκε ποτέ καθώς στο δικαστήριο δεν εμφανίστηκε κανείς μάρτυρας -παρόλο που υπήρχαν και έλεγαν ότι το λεωφορείο είχε βγει στην αντίθετη λωρίδα κυκλοφορίας. «Κυκλοφορεί ελεύθερος προκαλώντας μάλιστα και άλλα τροχαία» μας λέει.

«Το δράμα μας συνεχίζεται και στα δικαστήρια, όπου ζούμε έναν δεύτερο Γολγοθά. Κατά μέσον όρο κάθε οικογένεια τρέχει στα δικαστήρια για τουλάχιστον πέντε χρόνια μέχρι να εκδικαστεί η υπόθεση» λέει στην «Αυγή» ο Αλέκος Κρητικός, που έχασε τον 22χρονο γιο του, Γιώργο, πριν από τρία χρόνια όταν ΙΧ στη λεωφόρο Βουλιαγμένης παραβίασε την προτεραιότητα σκοτώνοντας τον άτυχο μοτοσικλετιστή. Μέχρι σήμερα δεν υπάρχει καμιά απόφαση, καθώς, αν και το ποινικό δικαστήριο πρωτόδικα καταδίκασε τον δράστη καταλογίζοντάς του την αποκλειστική ευθύνη, ωστόσο η δικαστής που εκδίκασε την αγωγή στο αστικό ανακοίνωσε την αναβολή λήψης απόφασης μέχρι να τελεσιδικήσει η υπόθεση στο ποινικό δικαστήριο.

«Όταν τελικά βγαίνει η απόφαση, υπάρχει μία στάνταρ ποινή λίγων μηνών, πάντα με αναστολή. Ο θύτης των τροχαίων μένει μόνο με τις τύψεις, εφόσον έχει ευαισθησίες» σημειώνει ο Αλ. Κρητικός προσθέτοντας ότι ο σύλλογος SOS Τροχαία Εγκλήματα έχει κάνει παρεμβάσεις προς την κατεύθυνση της αυστηροποίησης του νομικού πλαισίου.

«Συναντηθήκαμε με τον τότε υπουργό Δικαιοσύνης, Αντ. Ρουπακιώτη, έχουμε κάνει παρέμβαση και στη Βουλή, αλλά τίποτα δεν κινείται» τονίζει. «Αυτό που πρέπει να αλλάξει είναι η νοοτροπία. Οι δρόμοι είναι ζούγκλα, η συμπεριφορά των οδηγών γίνεται ολοένα και χειρότερη. Αν δεν αλλάξει η νοοτροπία, κάθε χρόνο θα θρηνούμε θύματα στο μέγεθος μιας κωμόπολης» καταλήγει. Πηγή