Ζητούνται, “επικίνδυνοι” άνθρωποι, να ταράξουν τη σιωπή…
Ιανουαρίου 19, 2014
pitsiriki1
Ξέρεις τι δυστυχία είναι να μη σου αρέσει η πόλη που έζησες σχεδόν όλη σου τη ζωή και που αγάπησες σχεδόν όσο και τα χώματα που γεννήθηκες;; Και όμως εμενα μου συμβαίνει τελευταία και αυτό! Έχει πάψει να μου αρέσει αυτή εδώ η πόλη που πνίγει τα…πνευμόνια μας με “καυσαέριο” κυριολεκτικά αλλά και μεταφορικά.
Δεν μου αρέσει γιατί όταν πηγαίνω να βρω καταφύγιο στη δημόσια βιβλιοθήκη εκεί συναντώ λίγους και αυτοί δεν είναι απόλυτα σιωπηλοί και βυθισμένοι σε ένα βιβλίο και στις σημειώσεις τους.Οταν πάλι βγαίνω να περπατήσω δεν μου αρέσει γιατί βλέπω αποτσίγαρα στους δρόμους πεταμένα και το εκπληκτικό αττικό φως , φωτίζει τα όμορφα φυσικά τοπία της που είναι πια βρώμικα και βεβηλωμένα.
Δεν μου αρέσει γιατί οι δημιουργικοί άνθρωποι που συναντάει κάποιος σε αυτή τη πόλη, μοιάζουν απαρηγόρητοι, περιθωριοποιημένοι και μόνοι -βασανισμένοι από “καννίβαλους“ που ρουφούν, δίχως να εκτιμούν, την φαιά τους ουσία.
Δεν μου αρέσει γιατί βλέπω ανθρώπους υποταγμένους στα βλέμματα μιας κοινωνίας παράταιρης, άνομης αλλά και βαθιά υποκριτικής. Ανθρώπους που κυνηγούν τα λάθος πράγματα, για να κερδίσουν την εκτίμηση λάθος ανθρώπων.
Δεν μου αρέσει γιατί οι πολιτικοί μας αρχηγοί, ζήτησαν ψήφο για την αξιοπρέπεια του τίτλου και της θέσης μόνο. Aν ξεγυμνώσεις όλους τούτους απο τα αξιώματα και τα σινιέ κουστούμια θα δεις ότι πολύ λίγοι θα έχουν εκείνη την ποιότητα της αξιοπρέπειας που δίνει η ελευθερία της γύμνιας του κορμιού.Δεν μου αρέσει γιατί οι πολίτες της συνδέουν την πολιτική με τους πολιτικούς.
Δεν μου αρέσει που δεν βλέπω πια γύρω μου ανθρώπους να ονειρεύονται. Και όσοι ακόμα το κάνουν έχουν χαμένη τη σπιρτάδα από τα μάτια τους, γιατί προτίμησαν τη σιωπή από τη μοναξιά…
Δεν μου αρέσει η θλίψη, η μιζέρια που αποπνέει πλέον αυτή η πόλη αυτή.
Εσύ δεν ταυτίζεσαι μαζί μου;
Είσα ίσως απλά από αυτούς που έπαψαν να μάχονται; Eίσαι ακόμα ένας απο εκείνους τους συμβιβασμένους από καιρό;; Από κείνους που γνωρίζουν τη θλιβερή κατάσταση μα αρνούνται να τη παραδεχτούν, γιατί δεν έχουν άλλη- νομίζουν- επιλογή; Πιστεύοντας πως είσαι φυλακισμένος σε μια κόλαση που είναι αδύνατον να αλλάξει, προσπαθείς μήπως να σκαρφιστείς τρόπους για να αποσπάσεις την ίδια την προσοχή ςσου;; Αντί να παλέψεις για να αλλάξεις την πόλη αυτή, μεμψιμοιρείς ή απλά μεθάς και ταξιδεύεις σε απραγματοποίητους πόθους και απωθημένα θέλω;;;
Ίσως έπαψες να νοιάζεσαι…. Ίσως όμως να είσαι κι εσύ από εκείνους τους δειλούς που αρνούνται να αγκαλιάσουν το πρωτόγνωρο, γιατί φοβούνται την κοινωνική κατακραυγή. Γιατί ξέρουν πως σαν στο παλιό κομμάτι, ίσως δυσκολευθούν να βρουν μια θέση στο καινούριο -όταν και αν αυτό εδραιωθεί!
Βλέπεις ακόμα και η θέση του μεμψίμοιρου στην πόλη τούτη είναι μια θέση…. Μια θέση, θα έλεγα, που έχει και μια κάποια αίγλη, διότι δίνει την εντύπωση πως ο αρνητισμός κρύβει και μια αντιπρόταση, η οποία όμως στην ουσία δεν υπάρχει! Στην πραγματικότητα η θέση σου είναι μια θέση δειλίας. Δειλία της απάθειας, τη λέω εγώ! Διότι αν πάψει να υπάρχει αυτό για το οποίο παραπονιέσαι, θα χάσεις την ταυτότητά σου, θα χάσεις αυτό που σου δίνει νόημα. Εκτός αν είσαι από κείνους που γνωρίζουν το κενό τους, μα δε ξέρουν πώς να το γεμίσουν. Σε σένα χρειάζεται ένας στόχος, και μια πελώρια προσπάθεια ώστε να σε κάνουμε να πιστέψεις στον εαυτό σου! Να σε κάνουμε να πιστέψεις πως είσαι ικανός να αλλάξεις, έστω λίγο, τα πράγματα. Αρκεί να προσπαθήσεις.
Ίσως πάλι είσαι από αυτούς που συνεχίζουν μονάχοι, μια μάχη σιωπηλή. Μα η μάχη που δίνεις είναι για να διατηρήσεις το όνειρό σου, τους πόθους και τη σπιρτάδα στο δικό σου βλέμμα. Έπαψες να μάχεσαι για μια αλλαγή συλλογικήγιατί μετά από κάθε σου προσπάθεια συνάντησες την αδιαφορία , την προδοσία και την απογοήτευση. Και βέβαια πληγώθηκες και έκανες πίσω.. ταμπουρώθηκες στον προσωπικό, ιδιωτικό σου χώρο, για να τον σώσεις από τη φθορά.
Στα σίγουρα τώρα που με διαβάζεις στον ζεστό, μοναχικό και ασφαλή σου χώρο, νιώθεις μια φλόγα που ανάβει τα σωθικά σου, κατανοώντας πως υπάρχουν και άλλοι σαν εσένα, και αναζητάς τώρα τρόπο να τους συναντήσεις για να σκαρφιστείτε μαζί τα παιχνιδίσματα που θα μπορούσαν να απελευθερώσουν την οργισμένη δημιουργία που συσσωρεύατε όλοι σας στην σιωπή.
Η εσωστρεφής μας πόλη είναι μια πόλη σκληρή. Πολύ σκληρή. Μια πόλη αυτάρεσκη και αλαζονική, που εγκλωβισμένη στον μικρόκοσμό της νομίζει πως είναι ξεχωριστή. Δυστυχώς όμως κάνει λάθος. Μια πόλη για να γίνει και να διατηρηθεί ξεχωριστή πρέπει να παλέψει. Και πάει καιρός που η πόλη αυτή έχει παρατήσει τα όπλα. Πάει καιρός που η πόλη αυτή έχει παραδοθεί, διολισθαίνοντας σε μονοπάτια βαλτωμένα.
Ζητούνται, λοιπόν επικίνδυνοι άνθρωποι, να ταράξουν τη σιωπή. Ζητούνται άνθρωποι να βάλουν ένα μεγάλο στοίχημα. Να δώσουν μια μάχη ενάντια σε πλάνους «ηγέτες» και συντηρητικούς πολίτες. Ενάντια σε μια βαθιά θεμελιωμένη στρεβλή λογική. Επικίνδυνοι, ανικανοποίητοι με την υπάρχουσα σήψη και παρακμή, ονειροπόλοι, θρασύτατοι και αλλόφρονες, που και η ψυχή και η σκέψη τους να βράζει.Αυτούς έχει ανάγκη η πόλη.Αυτοί πρέπει να δώσουν το παρόν. Απ’ τους υπόλοιπους ζητώ απλά να μην σταθούν εμπόδιο.
