ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Εδώ Μιλάμε και Γράφουμε Ελληνικά

ΩΠΑ ΡΕ ΡΑΜΠΟ!

Ιανουαρίου 19, 2014 pitsiriki1

Τι είναι άραγε αυτό που κάνει τους πασόκιους να νιώθουν τόσο σημαντικοί; Τι είναι αυτό που τους κάνει να πιστεύουν ότι η ύπαρξή τους είναι χρήσιμη και η απώλειά τους σπουδαία; Τι είναι αυτό που τους έχει πείσει ότι μας είναι απαραίτητη η παρουσία τους και ότι η απουσία τους μας αφορά; Από ένα είδος προς εξαφάνιση θα περίμενε κάποιος περισσότερη ταπεινότητα. Θα περίμενε ότι λίγο πριν το τέλος θα έχουν αντιληφθεί τη ματαιότητα της προσωρινής παντοδυναμίας που προσφέρει η Εξουσία.

Μετά τον Θεόδωρο Πάγκαλο που δήλωσε πως αν κερδίσει τις εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ «θα μπούμε στο αεροπλάνο και θα φύγουμε», έρχεται τώρα η κ. Αφροδίτη Αλ Σάλεχ να μας απειλήσει πως αν οι ψηφοφόροι αποφασίσουν να δώσουν τη διακυβέρνηση της χώρας στον ΣΥΡΙΖΑ εκείνη θα μεταναστεύσει στο Παρίσι. Η πρώτη λογική αντίδραση στο άκουσμα αυτής της απειλής είναι «χεστήκαμε».

Όμως υπάρχει και μία δεύτερη ανάγνωση αυτής της… τάσης φυγής πασόκιων σε περίπτωση που κερδίσει τις εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αυτή δεν είναι η κατάλληλη ώρα να τη συζητήσουμε. Πάντως, το ότι κανείς τους δεν αφήνει να εννοηθεί ότι θα ζητήσουν άσυλο σε κάποια άλλη χώρα καθώς ο Πάγκαλος χρησιμοποιεί τη λέξη «φύγουμε» και η Αλ Σάλεχ τη λέξη «μεταναστεύσω» είναι κάτι που αφήνει περιθώρια ερμηνειών. Δε δηλώνουν ότι θα φύγουν επειδή φοβούνται πως θα υποστούν διώξεις για τα πολιτικά τους φρονήματα. Ούτε λένε ότι θα μεταναστεύσουν επειδή κινδυνεύει η ζωή τους. Νομίζω πως είναι ξεκάθαροι.

Σε κάθε περίπτωση, το να δηλώνουν ότι θα φύγουν οι άνθρωποι των οποίων το κόμμα ευθύνεται για τη μετανάστευση εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων μέσα σε 3 χρόνια, είναι τουλάχιστον ένα ευχάριστο νέο και ελπίζω πραγματικά να κρατήσουν την υπόσχεσή τους ώστε να αντιληφθούμε πλήρως την εικόνα «την κάνω με ελαφρά πηδηματάκια». Επειδή όμως τα ματάκια μας πολλά έχουν δει, δε θα γουρλώσουν κιόλας αν δουν κάποτε την κυρία Αλ Σάλεχ σε κάποια «γιορτή της Δημοκρατίας» στο προεδρικό Μέγαρο να φωτογραφίζεται μαζί με τον κ. Τσίπρα.

Το «λέμε και καμιά μαλακία για να περνάει η ώρα» έγινε επίσημη πολιτική πρακτική σε αυτή τη χώρα από τη στιγμή που ο αντι-μνημονιακός Σαμαράς δήλωσε ως μνημονιακός συνομιλητής της Μέρκελ «Ουδείς αναμάρτητος». Ως εκ τούτου, το «θα αγωνιστώ για να πέσει η χούντα της Αριστεράς» της Αλ Σάλεχ, εύκολα μετατρέπεται σε μία αμαρτιούλα της κακιάς στιγμής. Κανείς μέτριος δε χάθηκε σ’ αυτόν τον τόπο.

Τώρα που είπα για Σαμαρά… Η ατάκα του Σαμαρά προς τους βουλευτές του «Αν έμπαινα εγώ σε ένα καφενείο θα έριχνα δύο-τρεις “χειροβομβίδες” για τον ΣΥΡΙΖΑ και θα τα έκανα μαντάρα» μόνο γέλιο προκαλεί και ένα «Ώπα ρε Ράμπο». Βέβαια αν αντίστοιχη δήλωση έκανε κάποιο στέλεχος του ΑΝΤΑΡΣΥΑ, σήμερα η Αντιτρομοκρατική θα έβαζε φρουρές σε καφενεία και θα είχε κάνει καμιά εκατοστή προληπτικές προσαγωγές, ενώ το MEGA και ο ΣΚΑΪ θα επαναλάμβαναν ασταμάτητα κάποιον δεκάρικο του Κεδίκογλου περί ομολογίας σχεδίου τρομοκρατικών επιθέσεων σε καφενεία.

Το μεγαλύτερο αστείο πάντως είναι ότι την ώρα που ο αντάρτης καφενείων Αντώνης Σαμαράς αμολάει χειροβομβίδες και η Αλ Σάλεχ φαντασιώνεται καριέρα αντιστασιακής στο Café de Flore του βουλεβάρτου Σαιν – Ζερμαίν, η Τρόικα απαιτεί νέα μέτρα 2 δισ. ευρώ για το 2014 και ακόμα 4 δισ. για το 2015 για να καλυφθεί το δημοσιονομικό κενό. Και είμαστε ακόμη στον Ιανουάριο. Ξέρετε πώς γεννάει διάφορα κενά αυτό κενό. Σαν την κουνέλα.

Δεν ξέρω πόση ζημιά προκάλεσε το λάθος στον πολλαπλασιαστή του ΔΝΤ. Ξέρω όμως ότι οι Σαμαράδες, οι Βενιζέλοι και οι Κουβέληδες λειτούργησαν ως πολλαπλασιαστές της κατάρας των δανειστών και μετέτρεψαν μία οικονομική κρίση που δικαιούται κάθε χώρα, σε μαύρη τρύπα που τα κατάπιε όλα.

Την Αλ Σάλεχ δεν την υπολογίζω σε αυτούς. Η Αλ Σάλεχ είναι ακόμη στο επίπεδο που διαμαρτύρεται όταν ακούει για τη χούντα του ΣαμαροΒενιζέλου, χρησιμοποιώντας το επιχείρημα ότι «η κυβέρνηση είναι εκλεγμένη», αλλά βαφτίζει από τώρα «Χούντα της Αριστεράς» μία πιθανή μελλοντική κυβέρνηση που επίσης θα είναι εκλεγμένη. Έχει ακόμη μεγάλο δρόμο μπροστά της μέχρι να καταφέρει να συμφιλιώσει τις απόψεις της, εντός της. Αν κάποτε το καταφέρει, τότε ίσως μπορέσει να διεκδικήσει το δικαίωμα να την παίρνουμε στα σοβαρά. ΚΑΡΤΕΣΙΟΣ