ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Εδώ Μιλάμε και Γράφουμε Ελληνικά

Δέκα Μικροί (γερασμένοι) Μήτσοι

Φεβρουαρίου 20, 2014 pitsiriki1

Ο «κουρασμένος» Λαζόπουλος και οι σατιρικοί καλλιτέχνες, που εξαφανίστηκαν ακριβώς τη στιγμή που τους χρειαζόμασταν

«Ολιγαρχία αγάπη μου. Οι ολίγοι έχουν τις τηλεοράσεις. Εμείς βάζουμε τις ειδήσεις και οι πολλοί βάζουν τ” αυτιά τους και την ηλιθιότητά τους»

«Βγαίνω στην πορεία και χτυπάω τον κόσμο, γιατί έχω προβλήματα. Αυτό είναι ανωμαλία. Το να βγαίνεις στην πορεία και να χτυπάς τον εαυτό σου»

Ξεφύλλιζα την περασμένη εβδομάδα το πρόγραμμα της τηλεόρασης και το μάτι μου έπεσε πάνω στη «Φωλιά του Κούκου». Τουλάχιστον έτσι νόμιζα, προς στιγμήν.

«Μπα; Αριστούργημα 9 η ώρα το βράδυ, πώς το έπαθαν;» αναρωτήθηκα, πριν καταλάβω ότι τα ελαττωματικά μου μάτια, είχαν παραλείψει ένα «λ».

Στη «Φωλιά του Κούκλου», με τον Μάρκο Σεφερλή, έγραφε το πρόγραμμα και ο Τζακ Νίκολσον, πήγε να βρει τους φίλους του στις 3 και στις 4 τα ξημερώματα, μια χαρά ώρες για πατσά και οσκαρικές ταινίες στην ελληνική τηλεόραση.

Στο τηλεοπτικό τοπίο της κρίσης και τη φθήνιας, μια σειρά του Λάκη Λαζόπουλου, θα μπορούσε να θεωρηθεί όαση, αν υποθέσουμε ότι είχε την ορμή της εποχής των Δέκα Μικρών Μήτσων ή αν έφερνε κάτι το φρέσκο σε μια περίοδο, που η αιχμηρή σάτιρα είναι απολύτως αναγκαία (και απολύτως απούσα). Τίποτα από τα δύο δεν συμβαίνει.
Παρακολουθώντας το «Δια Ταύτα», που θα μπορούσε να λέγεται και «Ένας Κουρασμένος Μήτσος την Εβδομάδα», μόνο μελαγχολία μπορεί κανείς να νιώσει, όχι τόσο για την ποιότητα της σειράς ή τα κουρασμένα αστεία του Λαζόπουλου.

Το θλιβερό είναι ότι πάνω από μια δεκαετία μετά το τέλος των Μήτσων, η «νέα πρόταση» του Λαζόπουλου είναι πάλι οι Μήτσοι και η ελπίδα της σάτιρας στην Ελλάδα είναι ο Λαζόπουλος, ο Πανούσης, η Ελληνοφρένεια και η παρέα του Ράδιο Αρβύλα. Και έτσι όπως πάμε σε 10 χρόνια, πάλι αυτοί θα είναι.
Θα ήταν λογικό, η οικονομική και κοινωνική θύελλα των τελευταίων ετών να είχε φέρει και μια ανανέωση στη σάτιρα, με νέους καλλιτέχνες, ακόμα πιο επιθετικούς απέναντι στην απάνθρωπη πολιτική που εφαρμόζεται.

Η απολιτίκ πλακίτσα, είναι ο εύκολος δρόμος, όταν πρέπει να πάρεις θέση και για να είσαι πραγματικός σατιρικός καλλιτέχνης, πέρα από ταλέντο και ωραίες ατάκες, χρειάζεται και άποψη και κυρίως άντερα.

Οι ατάκες, στην αρχή του κειμένου, προέρχονται από ένα από τα τελευταία επεισόδια των Δέκα Μικρών Μήτσων το 2002.
Τότε, που δέναμε τα σκυλιά με τα λουκάνικα και ετοιμαζόμασταν για Ολυμπιακούς Αγώνες και μεγαλεία, ο Λαζόπουλος ως Μήτσος, ήταν η «αλογόμυγα», πάνω στο παχύ σώμα της μεσαίας τάξης του δήθεν, του εκσυγχρονισμού (των ολίγων) και της γκλαμουριάς.

Περιέγραφε με χειρουργική ακρίβεια τη νοοτροπία, που τελικά οδήγησε στη χρεοκοπία και ακόμα και αν υποθέσουμε ότι δεν ήταν όσο αιχμηρός ήταν, όταν άρχιζαν οι Μήτσοι το 1993, έκανε πραγματική σάτιρα.
Σήμερα που οι αφορμές για σκληρή και ανελέητη σάτιρα είναι αμέτρητες, τους διαδόχους του Λαζόπουλου, ακόμα τους ψάχνουμε, τη στιγμή που ο ίδιος επιλέγει να υποβαθμίσει το δημιούργημά του, επιχειρώντας αμήχανα να καλύψει το κενό.

Ίσως κάποιοι «Αριστοφάνηδες» της εποχής μας να μένουν προς το παρόν ικανοποιημένοι με μερικές έξυπνες, αλλά ανώδυνες ατάκες, γραμμένες για να εντυπωσιάσουν και να ξεχαστούν 140 χαρακτήρες αργότερα.
Μέχρι, να αρχίσουν να ενοχλούν πραγματικά την εξουσία, να διεγείρουν τα μυαλά όσων περισσότερων γίνεται και να αντιστέκονται στη βαρβαρότητα, δυστυχώς θα πρέπει να αρκεστούμε στο φάντασμα του Φευγουλέα, στη σκιά της χήρας Μήτσι και στον Τζίμι με κοιλιά 50αρη και φράντζα 90’s. Παράλογο; Δεν απαντά κανείς. Άρα, λογικό. Μάνος Χωριανόπουλος