ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Εγραψε:Pitsirikos

Δεν ξέρω πώς να αρχίσω. Όσο κι αν έχω προετοιμαστεί γι’ αυτή τη στιγμή, νιώθω μια αμηχανία. Αυτά τα γράφω για να σας φανώ σεμνός και να μην καταλάβετε πόσο εγωπαθής και νάρκισσος είμαι. Ας ξεκινήσω λοιπόν από το τέλος. Μπορώ να βγω εγώ, να βγεις εσύ, να βγούμε πολλοί και να γίνουμε ένα ΤΣΟΥΝΑΜΙ που θα αλλάξει την Ελλάδα; Όχι, δεν γίνεται. Βγήκατε εσείς τον Ιούνιο του 2011 και βγάλατε τον καρκίνο από τα χημικά που σας έριξαν τα ΜΑΤ. Εγώ είχα πάει για μπάνια. Η ιδέα δεν είναι δική μου. Εγώ εντολές εκτελώ. Αλλά μου είπαν να σας πω πως η ιδέα είναι δική σας, για να νιώσετε κολακευμένοι. Κάθε πρωί, κάθε βράδυ, η δεύτερη φράση που μου λένε οι άνθρωποι που συναντώ είναι «τι θα κάνουμε;». Η πρώτη φράση που μου λένε είναι «μεγάλε, είσαι γαμάτος».

Όταν μου λένε «τι θα κάνουμε;», τους λέω πως δεν ξέρω τι θα κάνουν αυτοί αλλά εγώ το έχω λύσει το πρόβλημα της ζωής μου, γιατί έχω λεφτά να φάνε και τα δισέγγονά μου.

Και τότε αυτοί μου λένε «έχουμε άλλη λύση;». «Ναι» τους απαντάω, «γίνετε κι εσείς πλούσιοι και δεν θα έχετε κανένα πρόβλημα». Μα καλά τι χαζός που είναι ο κόσμος, όλα εγώ πρέπει να τους τα λέω;

Η ιδέα λοιπόν είναι δική σας. Των γυμνιστών που με βρήκαν σε μια παραλία της Γαύδου. Των χορτοφάγων που με σταμάτησαν έξω από μια ταβέρνα με γουρουνόπουλα στη Χασιά. Των ανώνυμων αλκοολικών που επισκέφτηκα στην Ξάνθη. Των οροθετικών μοναχών που με κάλεσαν στο Άγιον Όρος.

Βέβαια, μπορεί να μην κατάλαβα καλά τι μου έλεγαν γιατί δεν δίνω και πολλή σημασία στους άλλους, όταν δεν με τραβάνε οι κάμερες.

Πάντως, κανείς από αυτούς δεν μου είπε να κάνουμε κόμμα. Άλλος ήθελε δανεικά, άλλος ήθελε να βγει φωτογραφία μαζί μου, αλλά εγώ κατάλαβα πως δεν τους αρέσουν οι πολιτικοί που ζουν σε άλλο κόσμο και θέλουν για ηγέτη εμένα που δουλεύω για αγνούς πατριώτες και εθνικούς ευεργέτες, όπως ο Ψυχάρης, ο Μπόμπολας και ο Βαρδινογιάννης. Προσγειωμένοι άνθρωποι. Και ιδεολόγοι. Όχι σαν τους πολιτικούς που είναι κακοί και νοιάζονται μόνο για τους εαυτούς τους και τον πλουτισμό τους.

Και μετά είναι οι ουρές στις στάσεις των λεωφορείων. Πρωί πρωί να βλέπεις 40-50 ανθρώπους να περιμένουν στα πεζοδρόμια. Αίσχος, χαλάνε και την εικόνα της πόλης. Εγώ, αν έπρεπε να μπω σε λεωφορείο, θα αυτοκτονούσα.

Και να περνά το λεωφορείο και να παίρνει τους μισούς, κι οι άλλοι μισοί να περιμένουν το επόμενο. Πάρτε ένα ταξί, ρε τσιγκούνηδες.

Κι αργούν στη δουλειά τους. Και κανείς τους δεν έχει σκεφτεί να ξεκινήσει από τις 4 τα χαράματα με τα πόδια, για να είναι στην ώρα του στη δουλειά του.

Τα τελευταία χρόνια με φωνάζουν συχνά οι μαθητές στα λύκεια. Καλούν όποιο ζώο βλέπουν στην τηλεόραση. Στη Θεσσαλονίκη, στην Ίμβρο, στην Τένεδο, στο Περιστέρι, στα Καμένα Βούρλα. Συζητάμε.

Ε, λοιπόν σας λέω ότι τα παιδιά τα έχουν καταλάβει όλα. Τα παιδιά ξέρουν τα πάντα. Γι’ αυτό είναι σχεδόν όλα έτοιμα να ψηφίσουν Χρυσή Αυγή. Επειδή είναι πανέξυπνα.

«Και με το χρέος τι θα κάνεις;» θα λένε ήδη αυτοί που θεωρούν γραφικές τις ιστορίες με τα λεωφορεία και τους μαθητές. Όλοι δηλαδή. Θα σας πω λοιπόν τι θα κάνω με το χρέος. Αρχικά, θα του χαμογελάσω. Μετά θα στείλω τους καλύτερους διαπραγματευτές με μερικά δώρα και τίποτα Ουκρανές.

Πάντως, το θέμα είναι τι κάνεις εσύ για την πατρίδα σου και όχι οι δανειστές. Τώρα το πού πήγαν τα δάνεια που πήρε η πατρίδα δεν θα το ψάξω γιατί μπορεί να πέσω πάνω στ’ αφεντικά μου και δεν με συμφέρει.

Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να γίνουμε όλοι δημόσιοι υπάλληλοι ή εργάτες πολυεθνικών. Γίνε, αγοράκι μου, υπάλληλος του Μπόμπολα να παίρνει αυτός όλα τα δημόσια έργα από τους κακούς πολιτικούς –που, όταν δίνουν τα έργα στον Μπόμπολα, είναι καλοί- και εσύ να οικονομάς, παριστάνοντας τον δημοσιογράφο.

Τα νούμερα της ανεργίας τα ξέρετε. Και ειδικά της ανεργίας των νέων. Τουλάχιστον οι άνεργοι δεν χρειάζεται να περιμένουν το πρωί στην ουρά για το λεωφορείο. Να βλέπουμε και τα θετικά.

Μια ιατρική επέμβαση –δεν σας λέω ποια- στην Ελλάδα θέλει 10 χιλιάδες ευρώ, ενώ στην Γερμανία θέλει μόνο 100 ευρώ. Πήγαινε να την κάνεις στη Γερμανία, να σου μείνουν τα 9.900 ευρώ στην τσέπη. Αυτό το «μια ιατρική επέμβαση ‘θέλει’ τόσα ευρώ», να μου το συγχωρήσετε. Έτσι μιλούσαμε στο χωριό.

Θα το έχετε μάθει. Οπότε να μην σας το πω. Τέλος πάντων, ας σας το πω. Μέχρι και στα Τίρανα άρχισαν να πηγαίνουν Έλληνες φοιτητές. Μην κοιτάτε που σας κάνω τον αντιρατσιστή και τον χαλαρό, φρίκαρα που πάνε Έλληνες φοιτητές στα αλβανικά πανεπιστήμια. Αν είναι ποτέ δυνατόν να έχουν πέσει οι Έλληνες τόσο χαμηλά!

Στο Λεκανοπέδιο της Αττικής έχουμε είκοσι στρατόπεδα. Γιατί; Γιατί δεν τα γεμίζουμε λαθρομετανάστες;

Οι δικαστικές αποφάσεις καθυστερούν ως και 10 χρόνια. Οι φτωχοί δεν μπορούν να βρουν το δίκιο τους. Αυτό, που οι φτωχοί δεν μπορούν να βρουν το δίκιο τους, το θυμήθηκα ξαφνικά τώρα που κατεβαίνω στην πολιτική. Στο σάιτ μου δεν γράφω τέτοια γιατί ενοχλούνται οι τράπεζες που βάζουν τις διαφημίσεις.

Είμαστε η χώρα με τα περισσότερα θανατηφόρα ατυχήματα. Με τις περισσότερες καισαρικές. Με τα περισσότερα φροντιστήρια. Με τα περισσότερα studio με πόρνες που συνουσιάζονται χωρίς προφυλακτικό. Με τα περισσότερα σουβλατζίδικα.

Κι από την άλλη, ανοίγουμε τα λιγότερα βιβλία, έχουμε τους λιγότερους εθελοντές αιμοδότες, τις λιγότερες καμηλοπαρδάλεις, τα λιγότερα καγκουρό. Πού πάει αυτή η χώρα;

Και στο κέντρο της Αθήνας κάθε πρωί έχει δυο τουλάχιστον συγκεντρώσεις. Κλείνουν οι συγκοινωνίες, σταματά η ζωή, για να πιέσετε ποιον; Τον υπουργό; Πάρτε τον στο τηλέφωνο, όπως κάνει ο Ψυχάρης. Δεν είναι ανάγκη να κλείνετε τους δρόμους.

Τα τελευταία τριάντα χρόνια έχω γνωρίσει από κοντά όλους τους πολιτικούς ηγέτες. Αλλά μέχρι τώρα δεν με ενοχλούσαν γιατί τάιζαν τα αφεντικά μου. Τώρα, μετά από τριάντα χρόνια, αποφάσισα πως δεν τους γουστάρω καθόλου.

Κι επειδή έχω γνωρίσει όλους τους πολιτικούς αρχηγούς, κατάλαβα ένα πράγμα: Εγώ είμαι πολύ καλύτερος από αυτούς.

Τα προβλήματα της χώρας δεν μπορεί να τα λύσει πια κανένα 25%. Ούτε το 50% μπορεί να τα λύσει. Ούτε το 100% μπορεί να τα λύσει. Μόνο εγώ μπορώ να τα λύσω.

Γέμισε η χώρα με μετανάστες, ναρκωτικά και σκουπίδια. Είδατε τι ωραία που έβαλα τους μετανάστες μαζί με τα ναρκωτικά και τα σκουπίδια; Ήταν εντελώς συμπτωματικό. Όχι, για να μην λέτε πως κάνω αβάντα στην Χρυσή Αυγή.

Η πρέζα έχει κυριεύσει την επαρχία. Ευτυχώς, γιατί είναι τόσο βαρετή η ζωή στην επαρχία που δεν αντέχεται χωρίς ναρκωτικά. Πρέπει να φτιάξουμε θεραπευτικές κοινότητες και στην επαρχία. Τα ναρκωτικά, όμως, δεν πρέπει να φύγουν από την επαρχία γιατί κονομάει ένα σωρό κόσμος από το εμπόριο ναρκωτικών. Τι θα κάνουν όλοι αυτοί; Κλέφτες θα γίνουν;

Για τα σκουπίδια θα κάνουμε κάτι; Τώρα θέλω –εκτός από πολιτικός- να γίνω και δήμαρχος. Θα τα φτιάξω όλα. Θα βρω και το φάρμακο για την θεραπεία της φαλάκρας.

Για να φύγουμε μπροστά πρέπει να γκρεμίσουμε το γραφειοκρατικό σύστημα που θρέφει τα κόμματα. Και μια επιστροφή στην φεουδαρχία δεν θα ήταν άσχημη.

Η Ευρώπη είναι η οικογένειά μας. Δεν πρέπει να μας ενοχλεί που σήμερα η Ευρώπη είναι έρμαιο των αγορών και ανθίζει ο φασισμός. Δεν θα φύγουμε ποτέ από την Ευρώπη, ακόμα κι αν χρειαστεί να γίνουμε όλοι νεοναζιστές και να σκοτώνουμε Εβραίους, κομμουνιστές, τσιγγάνους και ομοφυλόφιλους. Πάνω απ’ όλα, είμαστε Ευρωπαίοι.

Ελλάδα δεν είναι μόνο τα κόμματα. Είναι, κυρίως, οι είκοσι οικογένειες ολιγαρχών που έχουν την χώρα υπό την κατοχή τους αλλά δεν μπορώ να σας τα γράψω αυτά, γιατί δεν κάνει.

Και εδώ θέλω να γίνω ξεκάθαρος• γιατί μέχρι τώρα έγραφα δύσκολα νοήματα σαν του Καστοριάδη και του Αξελού.

Αυτοί που οδήγησαν τη χώρα στο σημερινό αδιέξοδο δεν μπορούν να της δώσουν νέα ορμή. Αυτό το αποφάσισα ξαφνικά τώρα που αυτοί που οδήγησαν τη χώρα στο σημερινό αδιέξοδο καταρρέουν εκλογικά και κινδυνεύουν να πάνε στη φυλακή. Μέχρι τώρα που έπεφτε τρελή κονόμα, δεν με πείραζαν καθόλου.

Δυστυχώς, όμως, δεν μπορούν να μας σώσουν και όσοι είναι δέσμιοι θεωριών του 19ου αιώνα. Θα σας σώσω εγώ που δεν έχω καμία θεωρία, οπότε υπερτερώ του Μαρξ και του Ένγκελς που δεν κατάφεραν ποτέ να γράψουν στο ΚΛΙΚ, όπως εγώ.

Γι’ αυτό λοιπόν αποφασίσαμε να κάνουμε «ΤΟ ΤΣΟΥΝΑΜΙ». Ποιοι το αποφασίσαμε; Απλοί άνθρωποι, όπως εγώ. Κανείς από εμάς δεν έχει υπηρετήσει σε υπουργεία, υφυπουργεία ή γραφεία αρχηγών. Κάναμε τη δουλειά, χωρίς να φαινόμαστε.

Εγώ τώρα, δεν θα πάω στην Ευρωβουλή. Μαλάκας είμαι να φύγω καλοκαιριάτικα από την Ελλάδα και να τρέχω στο Στρασβούργο και τις Βρυξέλλες; Μπορεί να μην έχω και τα προσόντα. Είμαι ικανός να σώσω την Ελλάδα αλλά δεν ξέρω αν έχω τα προσόντα να γίνω ευρωβουλευτής. Δεν μιλάω και ξένες γλώσσες, ενώ μυρίζουν και τα πόδια μου. Οπότε ψηφίστε κάναν υποψήφιο από άλλο κόμμα που έχει εκλεγεί ξανά ευρωβουλευτής και είναι έμπειρος. Θα μείνω λοιπόν στην Ελλάδα. Μπανάκια, ουζάκια, ταβερνάκια. Θα θυσιαστώ.

Αν πάμε καλά στις Ευρωεκλογές, πάει να πει πως την πατήσατε και μας ψηφίσατε, οπότε θα αποφασίσουμε τι θα κάνουμε και στις εθνικές εκλογές, αλλά, αν δεν πάμε καλά στις Ευρωεκλογές, μπορεί να κάνουμε κάνα πραξικόπημα για να μην χάνουμε χρόνο με εκλογές και τα ρέστα.

Αν αποτύχω, θα προσπαθήσω να γυρίσω στη δημοσιογραφία. Υπάρχουν πολλά δήθεν ευαίσθητα θέματα που δεν έχω αγγίξει ακόμα και πολλές γυναίκες σε κλιμακτήριο που τα γουστάρουν, αλλά φοβάμαι πως το Mega πάει για λουκέτο, οπότε μπορεί να μπαρκάρω.

Αυτό σημαίνει πως εγκαταλείπω την δημοσιογραφία. Τώρα πρέπει να σπάσω την ρουτίνα της πολιτικής. Το Πούλιτζερ μπορεί να περιμένει. Τώρα θα ταράξουμε λίγο τα λιμνάζοντα νερά με το ΤΣΟΥΝΑΜΙ.

Και πού θα βρείτε λεφτά για την καμπάνια σας; Εδώ έχουμε την τεχνογνωσία Ομπάμα. Που όταν πρωτοβγήκε, παραμέρισε τους δυνατούς του χρήματος και ζήτησε τα λίγα δολάρια των πολλών. Κι εγώ, επειδή είμαι αμερικανάκι, το πίστεψα αυτό.

Εμείς δεν ζητάμε δολάρια. Εμείς ζητάμε ευρώ. Εκεί είναι η υπεροχή μας έναντι του Ομπάμα. Εκτός του ότι εμείς είμαστε άσπροι.

Ζητάμε από όλους «ένα μέχρι δέκα ευρώ». Αν μας στείλετε παραπάνω, δεν θα τα πάρουμε. Θα τα κάψουμε. Γιατί έχουμε λεφτά. Αλλά ζητάμε από εσάς, για το ξεκάρφωμα. Για να μη λέτε πως έχουμε κρυφούς χρηματοδότες.

Θα σας πω σύντομα πώς ακριβώς θα στείλετε τα χρήματα αλλά, εν τω μεταξύ, θέλω να σας παρακαλέσω να ενισχύσετε και τον πιτσιρίκο που έχει βάλει PayPal στο μπλογκ του και σας ψυχαγωγεί με τα κείμενά του σχεδόν 10 χρόνια αλλά είστε τόσο τσιφούτηδες που δε λέτε να κάνετε μια ευγενική κίνηση. (σημείωση του πιτσιρίκου: Σταύρο, σε ευχαριστώ. Είσαι ψυχάρα, ρε φίλε.)

Δεν είναι εύκολο, το ξέρω, να αλλάξουμε συνήθειες. Δεν μπορείς να σταματήσεις να τρως τα νύχια σου, να σκαλίζεις τη μύτη σου και να κατουράς το καπάκι της τουαλέτας.

Αλλά δεν υπάρχει άλλος δρόμος, για να αλλάξουμε ζωή.

Ούτε άλλη ζωή, για να αλλάξουμε δρόμο.

Καλημέρα λοιπόν και ελπίζω να συναντηθούμε. Τολμήστε να μου μιλήσετε αν με πετύχετε κάπου. Μπορεί να σας μιλήσω.

(σ.σ. Βρε συ Σταύρο, δεν τα είχα προσέξει τα κείμενά σου μέχρι τώρα. Σταύρο, δεν το έχεις καθόλου με το γράψιμο. Εσύ γράφεις χειρότερα και από τον Χατζηνικολάου. Θα έλεγα πως γράφεις χειρότερα κι από τον Μπάμπη Παπαδημητρίου –που είναι φίλος μου- αλλά κανείς δεν γράφει χειρότερα από τον Μπάμπη Παπαδημητρίου. Ούτε ευφράδεια έχεις αλλά είσαι γλυκό αγόρι και στην τηλεόραση χανόμαστε στα ρεμβώδη μάτια σου και δεν προσέχουμε τι λες. Πάντως, Σταύρο, καλά που δεν ήρθα στο Protagon, γιατί δεν θα μπορούσα να γράφω όλα αυτά τα κείμενα τώρα που την είδες ξαφνικά πολιτικός. Θα ήταν αγένεια εκ μέρους μου. Σε αγαπάω πάντα. Καλημέρα, καλημέρα.)