ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Το κείμενο αυτό γράφτηκε από τη συντρόφισσα Nadia C. στην Αμερική και το 2007.

Ωστόσο μπορούμε να εντοπίσουμε πολλά θετικά σημεία κριτικής και σε μια γλώσσα απλή και κατανοητή, χωρίς άσκοπους και βαρετούς political correct βερμπαλισμούς και μια στείρα θεωρητικολογία και τσιτάτα αυτοαναφορικότητας, σε ό,τι αφορά τα κινήματα του «κοινωνικού» αναρχισμού/αριστερού ή όπως αυτοπροσδιορίζονται, αλλά και γενικά, τα οποία σημεία κριτικής βλέπουμε να έχουν πολλές ομοιότητες με τον ελληνικό αναρχικό χώρο τώρα.

Ο προβληματισμός για το πού οδηγείται το «αναρχικό κίνημα» στην Ελλάδα, ποιός τελικά το εκπροσωπεί και τελικά στο πού βαδίζει μετά τη γενικευμένη και πασιφανή σήψη του τα τελευταία 5 χρόνια, οφείλει να προβληματίσει σοβαρά όσους, θέλουν όντως να αλλάξουν κάτι, να ακούσουν, να συνεννοηθούν και να πράξουν.

Κρίνεται επιβεβλημένη πλέον, η οργάνωση μέσα σε ένα ευρύτερο πλαίσιο συνεννόησης; Είναι απαραίτητο; Ποιός έχει δίκιο; Οι «κοινωνιστές»; Οι «μηδενιστές»; Οι «….»; Έχουν σημασία όλα αυτά;

Πόσες αποψάρες, «αναρχόσημα», μικροεγωισμούς της πλάκας, ξεροκέφαλους «αρχηγίσκους» αριστερής προέλευσης πρέπει να καθορίζουν μια δυναμική, που δείχνει να συρρικνώνεται διαρκώς και να μένει καθηλωμένη σε πρακτικές που μάλλον δεν οδηγούν πουθενά;

Το ξέρετε πως είναι αλήθεια. Αν δεν είναι, γιατί όλοι δυσανασχετούν όταν μιλάτε; Γιατί η παρουσία του κόσμου στις θεωρητικές αναρχο-κομμουνιστικές μαζώξεις σας έχει πέσει σε ιστορικά χαμηλά; Γιατί το καταπιεσμένο προλεταριάτο δεν έχει εκλογικευτεί και δεν έχει συνταχθεί μαζί σας στην μάχη για παγκόσμια ελευθερία;

Ίσως γιατί μετά από όλα αυτά τα χρόνια που τους εκπαιδεύετε στην θυματοποίησή τους, έρχεστε και κατηγορείτε τους ίδιους για την κατάστασή τους. Άρα μάλλον θα πρέπει να θέλουν να είναι χώμα κάτω από την μπότα του καπιταλιστικού ιμπεριαλισμού. Διαφορετικά γιατί δεν δείχνουν κανένα ενδιαφέρον στους πολιτικούς σας σκοπούς; Γιατί άραγε, δεν έχουν έρθει μαζί σας να αλυσοδεθούν σε διαμαρτυρίες, να φωνάξουν συνθήματα σε προσεκτικά προσχεδιασμένες και ενορχηστρωμένες διαδηλώσεις και δεν συχνάζουν σε αναρχικά βιβλιοπωλεία; Γιατί δεν έχουν δείξει ενδιαφέρον να μάθουν την «απαραίτητη ορολογία» που χρειάζεται για να κατανοήσεις την πολυπλοκότητα της μαρξιστικής οικονομικής θεωρίας;

Η αλήθεια είναι πως οι πολιτικές σας είναι γάμησέ τα βαρετές για αυτούς, επειδή είναι εξωπραγματικές και μακριά από την σφαίρα της καθημερινότητας, η οποία και τους αφορά. Ξέρουν απλά πως ο αναχρονιστικός τρόπος διαδήλωσης –οι πορείες, τα πλακάτ και οι συγκεντρώσεις- είναι αδύναμες από μόνες τους να κάνουν κάποια πραγματική αλλαγή, γιατί είναι απόλυτα προβλέψιμο κομμάτι του καθεστώτος. Ξέρουν πως η μετά-μαρξιστική ορολογία είναι απωθητική, μιας και στην ουσία πρόκειται για μια γλώσσα κυρίως για ακαδημαϊκές διενέξεις και όχι ένα όπλο ικανό να υπονομεύσει τα συστήματα ελέγχου. Ξέρουν πως οι εσωτερικές διαμάχες σας, οι αποσχιστικές ομάδες και οι ατελείωτες κόντρες για εφήμερες θεωρίες δεν μπορούν να φέρουν καμία αλλαγή στον πραγματικό κόσμο που ζουν κάθε μέρα. Ξέρουν πως όποιος κι αν είναι στην εξουσία, όποιοι νόμοι και να περάσουν, όποιους “-ισμούς” κι να υποστηρίζουν «διανοούμενοι», πως το περιεχόμενο των ζωών τους θα παραμείνει το ίδιο. Ξέρουν – και ξέρουμε- πως η βαρεμάρα είναι η απόδειξη ότι αυτές οι «πολιτικές» δεν είναι το κλειδί για μια πραγματική μεταμόρφωση της ζωής. Επειδή οι ζωές μας είναι ήδη αρκετά βαρετές!

Και το ξέρετε και εσείς. Για πόσους από εσάς η πολιτική είναι ευθύνη; Κάτι με το οποίο ασχολείστε επειδή αισθάνεστε πως πρέπει, την στιγμή που μέσα στην καρδιά σας υπάρχουν εκατομμύρια πράγματα που θα προτιμούσατε να κάνετε; Η εθελοντική σας εργασία είναι κάτι που απολαμβάνετε ή το κάνετε επειδή έχετε μια αίσθηση υποχρέωσης; Γιατί πιστεύετε πως είναι τόσο δύσκολο να παρακινήσετε και άλλους να συμμετέχουν; Μήπως είναι, πάνω απ’ όλα, το συναίσθημα της ενοχής που σας οδηγεί να πράξετε το «καθήκον» σας, για να θεωρείστε πολιτικά ενεργά άτομα; Ίσως να εμπλουτίζετε την «δράση» σας προσπαθώντας (συνειδητά ή όχι) να έχετε τρεξίματα με τους μπάτσους και τις αρχές, να συλληφθείτε, όχι επειδή θα σας βοηθήσει σε πρακτικό επίπεδο, αλλά επειδή κάνει τα πράγματα πιο «ενδιαφέροντα», για να ανακτήσετε λίγο από το ρομαντισμό ταραγμένων ημερών που έχουν περάσει προ πολλού. Έχετε αισθανθεί ποτέ πως συμμετέχετε σε ένα τελετουργικό, μια μακρά παράδοση περιθωριοποιημένης διαμαρτυρίας, που σκοπός της είναι μόνο να ενδυναμώσει την θέση της κυριάρχης τάσης; Έχετε ποτέ κρυφά επιθυμίσει να ξεφύγετε από την στασιμότητα και την πλήξη των πολιτικών σας «ευθυνών»;

Δεν προκαλεί, λοιπόν, καμία έκπληξη ότι κανείς δε συμμετέχει στις πολιτικές προσπάθειές σας. Ίσως να λέτε στον εαυτό σας πως είναι ένα δύσκολο και άχαρο έργο, αλλά κάποιος πρέπει να το κάνει. Η απάντηση, λοιπόν, είναι ΌΧΙ.

Στην πραγματικότητα χειροτερεύετε τα πράγματα με την κουραστική και επίπονη πολιτική σας. Γιατί το γεγονός είναι πως, δεν υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό από την πολιτική αυτή καθ’ εαυτήν. ΌΧΙ, φυσικά, η πολιτική της αμερικανικής «δημοκρατίας» και του δικαίου, του ποιός εκλέγεται κρατικός νομοθέτης για να υπογράψει τα ίδια νομοσχέδια και να διαιωνίζει το ίδιο σύστημα. Όχι η πολιτική του «ασχολήθηκα με την ριζοσπαστική αριστερά, επειδή μου αρέσουν οι υπεκφυγές για ασήμαντες λεπτομέρειες και να γράφω ρητορικά για μια άπιαστη ουτοπία» αναρχικού. Δεν είναι η πολιτική του κάθε ηγέτη ή ιδεολογίας που απαιτεί να κάνεις θυσίες για τον «σκοπό». Αλλά είναι οι πολιτικές της καθημερινής μας ζωής.

Όταν διαχωρίζεις την πολιτική από τις άμεσες, καθημερινές εμπειρίες του κάθε ανθρώπου ξεχωριστά, καθίσταται εντελώς άσχετη. Στη ουσία η πολιτική γίνεται αποκλειστικός τομέας των πλούσιων, άνετων διανοούμενων, οι οποίοι μπορούν να απασχολήσουν τον εαυτό τους με τόσο θλιβερά, θεωρητικά πράγματα. Όταν, όμως, αναμειχθείτε με την πολιτική από υποχρέωση, και κάνετε την πολιτική δράση μια ανιαρή ευθύνη και όχι ένα συναρπαστικό παιχνίδι που αξίζει τον κόπο εφ’ εαυτού, τότε είναι που φοβίζετε τους ανθρώπους, των οποίων η ζωή είναι ήδη πάρα πολύ βαρετή. Όταν μετασχηματίζετε την πολιτική σε ένα άψυχο πράγμα, σοβαροφανές, με φοβερές ευθύνες, γίνεται απλώς άλλο ένα βάρος για τον πολύ κόσμο και όχι ένα μέσο για να ελαφρύνει το βάρος από αυτόν. Έτσι καταστρέφετε την έννοια της πολιτικής για τους ανθρώπους για τους οποίους θα πρέπει να είναι η πιο σημαντική. Γιατί ο καθένας έχει μια δική του κοσμοαντίληψη για το τι θέλει από τη ζωή του και πώς μπορεί να το πάρει. Μετατρέψατε την πολιτική σε μια μίζερη, αυτοαναφορική, άσκοπη μεσοαστική αναλυσούλα, με την τάση να μοιάζει με ένα μποέμ «παιχνιδάκι», ένα «παιχνιδάκι» που δεν σχετίζεται με την πραγματική ζωή.

Τι θα πρέπει τελικά να είναι πολιτικό όμως; Αν μας αρέσει αυτό που κάνουμε για να διασφαλίζουμε τις καθημερινές ανάγκες μας. Αν αισθανόμαστε ότι οι καθημερινές αλληλεπιδράσεις μας με τους φίλους μας, τους γείτονες μας και συνεργάτες μας είναι ικανοποιητικές. Αν έχουμε την ευκαιρία να ζούμε την κάθε μέρα με τον τρόπο που εμείς θέλουμε.
Και η «πολιτική» θα πρέπει να αποτελείται όχι απλώς από συζητήσεις για αυτά τα ζητήματα, αλλά να ενεργεί άμεσα για να βελτιώσει τη ζωή μας στο τώρα. Να ενεργεί με τρόπο που είναι να η ίδια διασκεδαστική, συναρπαστική, χαρούμενη, διότι η πολιτική δράση, η οποία είναι επίπονη, κουραστική και καταπιεστική μπορεί να διαιωνίσει μόνο ανία, κόπωση και να λειτουργεί ως καταπιεστικός μηχανισμός τελικά στη ζωή μας.

Δε θα πρέπει να χαθεί ούτε ένα λεπτό πια σε ανέξοδες συζητήσεις με θέματα που είναι άνευ σημασίας όταν πρέπει να πάμε στη δουλειά και πάλι την επόμενη μέρα. 
Πρέπει να πούμε όχι στις προβλέψιμες/τελετουργικές διαμαρτυρίες, που κράτος και μπάτσοι γνωρίζουν πολύ καλά το πώς να τις αντιμετωπίσουν. Όχι σε περισσότερες βαρετές διαμαρτυρίες, τελετουργικού τύπου που θα γεμίζουν απλά ένα σαββατιάτικο απόγευμα με ιστοριούλες εσωτερικής κατανάλωσης και θα μας μετατρέπουν σε εν δυνάμει εθελοντές. Όλα αυτά προφανώς και δεν οδηγούν πουθενά. Ποτέ ξανά δε θα «θυσιάσουμε τους εαυτούς μας για τον σκοπό». Για μας η ευτυχία στις ζωές μας και τις ζωές των συνανθρώπων μας, πρέπει να είναι ο σκοπός μας και τίποτε άλλο!

Αφού κάνουμε την πολιτική σχετική με την πραγματική ζωή και συναρπαστική, τα υπόλοιπα θα έρθουν από μόνα τους. Αλλά από μία θλιβερή, θεωρητική και τελετουργική πολιτική, τίποτα πολύτιμο δεν μπορεί να ακολουθήσει. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα πρέπει να δείξουμε κανένα ενδιαφέρον για την ευημερία των ανθρώπων, των ζώων ή των οικοσυστημάτων, που δεν επικοινωνούν μαζί μας άμεσα. Αλλά το θεμέλιο της πολιτικής μας πρέπει να είναι πολύ συγκεκριμένο: θα πρέπει να είναι άμεσο, θα πρέπει να είναι προφανές σε όλους, γιατί αξίζει τον κόπο και θα πρέπει να προκαλεί διασκέδαση από μόνο του. Πώς μπορούμε να κάνουμε θετικά πράγματα για τους άλλους, αν εμείς οι ίδιοι δεν μπορούμε να το εφαρμόσουμε στη δική μας ζωή;

Για να γίνουμε σαφείς, χωρίς πολλά πολλά και με ένα απτό και απλό παράδειγμα: μια ουσιώδης πολιτική πράξη είναι, να πάμε ένα απόγευμα συγκεντρώσουμε τρόφιμα από διάφορες επιχειρήσεις, που θα τα έστελναν στα σκουπίδια και να τα διανέμουμε σε όσους τα έχουν πραγματικά ανάγκη, ακόμα και σε αυτούς που βαρέθηκαν να δουλεύουν απλώς για πηγαίνουν να σπαταλούν το μισθό τους στο σούπερ μάρκετ αγοράζοντας τα αναγκαία τρόφιμα. Αυτή, λοιπόν είναι μια ουσιώδης πολιτική πράξη και μόνο εφόσον επιθυμείς να συμμετέχεις πραγματικά στο τέλος θα σου μείνει η ικανοποίηση πως συνέβαλες. Αν πας με τους φίλους σου, αν κάνεις φίλους κατά τη διάρκεια μιας τέτοια δράσης, αν ερωτευτείς ή απλά περνάς καλά με τους συντρόφους σου ή απλά αν αισθάνεσαι περήφανος που βοήθησες μια γυναίκα ελαφρύνοντας τις πιεστικές οικονομικές της ανάγκες, αυτό είναι μια ουσιώδης πολιτική πράξη.

Αντίθετα, αν κάθεσαι το ίδιο απόγευμα να γράψεις ένα «οργισμένο κείμενο» σε ένα ακόμα βαρετό αριστερό φόρουμ, διαμαρτυρόμενος για τη χρήση του όρου «αναρχοσυνδικαλιστής», απλά πετάς τζάμπα τον χρόνο σου και το ξέρεις. Μήπως ήρθε η ώρα για τη μετανοηματοδότηση της λέξης «πολιτική», μιας και και την έχουμε/έχετε καταντήσει απλά μια βρισιά και τίποτε περισσότερο;

Περισσεύει πλέον άραγε κάποιος, όταν λέμε πως πρέπει μαζί και με βάση την αρχή της συντροφικότητας να δράσουμε στο τώρα για να βελτιώσουμε τις ζωές μας; Και για τον λόγο αυτό σας παρουσιάζουμε τα αιτήματά μας, τα οποία -πλέον- είναι μη διαπραγματεύσιμα και πρέπει να επιτευχθούν στο τώρα, καθότι δε θα ζήσουμε αιώνια.

1. Ας κάνουμε πολιτική, η οποία να σχετίζεται άμεσα με την πραγματικότητα και πάλι. Όσο πιο μακριά βρίσκεται το αντικείμενο της πολιτικής μας προσδοκίας, τόσο λιγότερο εν τέλει μας αφορά και τόσο λιγότερο θα μοιάζει ρεαλιστικό. Ακόμα από ένα σημείο και μετά δε θα μας φαίνεται πιεστικό, έτσι ώστε να το υλοποιήσουμε, αλλά αντ’ αυτού θα μας προκαλεί κόπωση και απογοήτευση.

2. Κάθε πολιτική πράξη από μόνη της οφείλει να είναι συναρπαστική και να προκαλεί ένα αίσθημα χαράς. Είναι αυτονόητο πως δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από την πολιτική μιζέρια που μόνοι μας έχουμε προκαλέσει, επιμένοντας στην τροφοδότηση της ίδιας μιζέριας.

3. Για να επιτευχθούν τα δύο προαναφερθέντα αιτήματα πρέπει να υιοθετήσουμε μια εντελώς νέα και διαφορετική προσέγγιση, με νέες μεθόδους και εργαλεία, τα οποία και πρέπει ΜΌΝΟΙ μας να δημιουργήσουμε. Τα παλιά είναι χιλιοδοκιμασμένα, ξεπερασμένα και μάλλον μη αποτελεσματικά. Ίσως και ποτέ να μην ήταν τόσο καλά εξ αρχής, καθώς αν ήταν αποτελεσματικά, γιατί ο κόσμος να είναι έτσι όπως είναι τώρα;

4. Να περνατε καλα! Δεν υπάρχουν δικαιολογίες για να βαριόμαστε…ή ότι όλο αυτό είναι βαρετό από μόνο του. Ας κάνουμε την «επανάσταση» ένα παιχνίδι. Ένα παιχνίδι που ως στόχο θα έχει όχι μια θεωρητική και μονίμως ουτοπική ανέξοδη προσδοκία του τίποτε, αλλά ένα παιχνίδι ουσίας και συνάμα χαρούμενο και ανέμελο!
Μετάφραση από F.Z.    Αρχικό κείμενο: “Your Politics Are Boring As Fuck” by Nadia C.    Πηγή: eagainst.com    RAMNOUSIA