ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Εδώ Μιλάμε και Γράφουμε Ελληνικά

Σαμαράς και Βαλλιανάτος

Φεβρουαρίου 19, 2014 pitsiriki1

Εγραψε: Pitsirikos
Δυο από τις ειδήσεις των τελευταίων ημερών ήταν πως ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς επισκέφτηκε το Άγιον Όρος –δηλώνοντας πως «στεκόμαστε όρθιοι με τη βοήθεια του Θεού»- και πως ο υποψήφιος δήμαρχος της Αθήνας Γρηγόρης Βαλλιανάτος αποκάλυψε πως είναι οροθετικός.

Είναι προφανές πως ο Αντώνης Σαμαράς, αφού έπαιξε το χαρτί της πατρίδας, παίζει τώρα το χαρτί της θρησκείας. Του μένει το χαρτί της οικογένειας.

Από την άλλη, ο Γρηγόρης Βαλλιανάτος θα παίξει το παιχνίδι της πρόκλησης, αφού αυτός είναι ο μόνος τρόπος που διαθέτει, για να διαφημίσει και να προωθήσει την υποψηφιότητά του για τον δήμο της Αθήνας.

Ο Αντώνης Σαμαράς δεν είναι τόσο πιστός όσο εμφανίζεται και ο Γρηγόρης Βαλλιανάτος δεν είναι ένας ακτιβιστής όπως θέλει να δείχνει.

Χρησιμοποιούν και οι δυο τα όπλα που διαθέτουν για να επιβιώσουν. Ο καθείς και τα όπλα του.

Πριν ο Σαμαράς γίνει κολλητός του Θεού, εξάντλησε την ακροδεξιά ατζέντα με την ασφάλεια των πολιτών και τη ρητορική του εναντίον των μεταναστών -δίνοντας ρόλο στην Χρυσή Αυγή-, μετά ήταν έκπληκτος τάχα μου για την άνοδο της Χρυσής Αυγής και σήμερα υποτίθεται πως την κυνηγάει.

Ο Βαλλιανάτος, αφού έκανε περιοδεία επί δεκαετίες στις εκπομπές-σκουπίδια της ιδιωτικής τηλεόρασης, παρουσιάζεται τώρα σαν προστάτης μειονοτήτων που τα δικαιώματά τους είναι ήδη κατοχυρωμένα από το Σύνταγμα, στο πλαίσιο της ισότητας των πολιτών.

Ούτε αφορά κάποιον αν ο πρωθυπουργός Σαμαράς πιστεύει στον Θεό ή όχι, ούτε είναι ρόλος του δημάρχου της Αθήνας να γίνει προστάτης μειονοτήτων.

Βέβαια, ανάμεσα σε έναν πρωθυπουργό που το παίζει θεούσα και τον Βαλλιανάτο, θα επέλεγα τον Βαλλιανάτο αλλά δεν τίθεται τέτοιο θέμα.

Το κύριο χαρακτηριστικό της ελληνικής κοινωνίας –και όχι μόνο της ελληνικής κοινωνίας- είναι η υποκρισία.

Ο Σαμαράς την εκμεταλλεύεται και προσποιείται τον πιστό πατριώτη για να προσελκύσει ό,τι πιο σκοτεινό και αντιδραστικό υπάρχει στη χώρα, και ο Βαλλιανάτος την καταγγέλλει για να προσελκύσει αυτούς που έχουν σιχαθεί πια μια οπισθοδρομική κοινωνία που αρνείται να αλλάξει και να ζήσει στο σημερινό κόσμο.

Αλλά είναι οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος. Ενός νομίσματος που έχει αποσυρθεί από την κυκλοφορία.

Είναι κρίμα που, όλα αυτά τα χρόνια, αριστεροί, σοσιαλιστές και φιλελεύθεροι δεξιοί δεν μπόρεσαν να συμφωνήσουν σε αυτά που …συμφωνούν.

Αν το είχαν κάνει, θέματα όπως ο διαχωρισμός Κράτους-Εκκλησίας, ένα νέο Σύνταγμα, μια πραγματικά ανεξάρτητη Δικαιοσύνη και μια σύγχρονη Παιδεία –στα χνάρια χωρών όπως η Φινλανδία- θα είχαν λυθεί εδώ και χρόνια, και η ελληνική κοινωνία θα είχε πάρει βαθιές ανάσες.

Ζούμε σε μια χώρα που ο καθένας ξεχωριστά είναι βέβαιος ότι έχει δίκιο, οπότε αριστεροί, σοσιαλιστές και φιλελεύθεροι δεξιοί σκοτωνόντουσαν μεταξύ τους και με τους ομοϊδεάτες τους, με αποτέλεσμα η χώρα να μην περάσει ποτέ στον 21ο αιώνα.

Δεν ξέρω πώς οι πολιτικοί της χώρας πίστεψαν πως η οικονομία είναι η απάντηση για όλα –ούτε πώς κατάφεραν να πείσουν τους πολίτες πως η απάντηση σε όλα είναι τα χρήματα- αλλά αποδείχτηκε πως έκαναν όλοι λάθος.

Φυσικά, οι πολιτικοί καλοπληρώθηκαν γι’ αυτό το «λάθος»• δεξιοί, κεντρώοι και αριστεροί εξαγοράστηκαν το ίδιο εύκολα από τους ολιγάρχες, αφού αυτό είναι το μόνο στο οποίο δεν διαφώνησαν.

Το λάθος συνεχίζεται και σήμερα σαν να μην τρέχει τίποτα. Μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί είναι βέβαιοι πως ο καθένας τους έχει το δίκιο με το μέρος του και πως το πρόβλημα της χώρας είναι μόνο οικονομικό.

Καταλαβαίνω πως, όταν έχεις φάει τόσα Μνημόνια στο κεφάλι και οι νεοναζιστές είναι στη Βουλή, δεν μπορείς να έχεις ψύχραιμη στάση και καθαρή ματιά απέναντι στην κατάσταση αλλά πρέπει να προσπαθήσεις.

Ούτως ή άλλως, ούτε πριν από τα Μνημόνια είχαμε πιο καλή κρίση. Γι’ αυτό φτάσαμε στα Μνημόνια.

Το χρέος της χώρας μεγαλώνει διαρκώς. Τα χρόνια περνούν και τα Μνημόνια οδηγούν μόνο στον γκρεμό.

Το ξέρουμε πια όλοι.

Αλλά δεν είναι αυτό το πιο ανησυχητικό για την Ελλάδα.

Το πιο ανησυχητικό για την Ελλάδα του 2014 είναι ότι έχει έναν πρωθυπουργό που το παίζει ψάλτης.

Έναν πρωθυπουργό που μιλάει με τον Θεό και σύντομα μπορεί να αρχίσει να ακούει και άλλες φωνές.

Σαν την Αστέρω.

Και τότε θα μάχεται για τα δικαιώματά του ο Βαλλιανάτος