ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Σε δημοσίευμα του «Spiegel», αναφέρεται ότι ο υπουργός Οικονομικών κ. Γιάννης Στουρνάρας – απευθυνόμενος σε ποιον άραγε; – υπόσχεται «χιονοστιβάδα από εντυπωσιακά καλά νέα».

Η χαρά του κ. Στουρνάρα εντάσσεται στα πλαίσια της επανεμφανιζόμενης «λύσης σωτηρίας» που περιλαμβάνει νέο δάνειο της τάξης των 13 με 15 δισ. ευρώ, επιμήκυνση της αποπληρωμής των δανείων στα 50 χρόνια και μείωση των επιτοκίων κατά 0,5%.

Βέβαια, υπάρχουν κάποιες ανθυπολεπτομέρεις σχετικά με το κατά πόσο η μείωση του επιτοκίου θα αφορά μόνο τα διμερή δάνεια του πρώτου προγράμματος (53 δισ. ευρώ) ή και τα υπόλοιπα 145 δισ. ευρώ του δεύτερου προγράμματος, με πιθανότερο σενάριο τελικά να αφορά μόνο τα 53 δισ.

Όμως γιατί χαίρεται και χαμογελά ο Στουρνάρας με όλα αυτά, πατέρα; Μα διότι είναι ο  Στουρνάρας! Ο Στουρνάρας ως γνωστόν είναι χαρούμενος από το 2009 επειδή από τότε θα βγαίναμε στις αγορές. Στουρνάρας είναι αυτός, πάντα χαρούμενος είναι. Χαρά γεμάτος. Γενικά.

Και όχι μόνο αυτός. Είναι όλη η κυβέρνηση χαρά γεμάτη. Μια κυβέρνηση που αν και μέχρι σήμερα κατηγορεί τους Έλληνες ότι ζούσαν με δανεικά και ότι αυτός ήταν ο λόγος της χρεοκοπίας, ταυτόχρονα δεν έχει σταματήσει να παίρνει δάνεια από τη μέρα που κέρδισε την εξουσία.

Κι όταν λέω «κυβέρνηση» δεν αναφέρομαι αποκλειστικά σε αυτή του Σαμαρά, αλλά σε αυτή την κυβέρνηση που ξεκίνησε με τον Γιώργο Παπανδρέου, πέρασε στον Παπαδήμο και συνεχίστηκε με τον Σαμαρά. Πρόκειται για την ίδια κυβέρνηση, με το ίδιο πρόγραμμα και τις ίδιες πρακτικές. Μία πολιτική, μία κυβέρνηση. Τα πρόσωπα που άλλαξαν απλώς ήταν ένα εφέ για να μακροχρονίσει.

Χαίρεται λοιπόν ο Στουρνάρας για την επιμήκυνση αποπληρωμής των δανείων στα 50 χρόνια, από τα 30 που είναι σήμερα. Χαίρεται δηλαδή, επειδή η Ελλάδα θα είναι υπό στενή και αυστηρή επιτήρηση για τα επόμενα 50 χρόνια και όχι για 30. Χαίρεται, επειδή για τα επόμενα 50 χρόνια η πολιτική της Ελλάδας θα είναι όμηρος του εκάστοτε Τόμσεν. Χαίρεται επειδή ο προϋπολογισμός της χώρας θα πρέπει να έχει την έγκριση των γερμανικών κυβερνήσεων για τα επόμενα 50 χρόνια.

Χαίρεται ο Στουρνάρας και πανηγυρίζει ο Βενιζέλος επειδή οι ανάγκες των πολιτών θα καθορίζονται για τα επόμενα 50 χρόνια από το ΔΝΤ. Και φυσικά, όσοι περισσεύουν από αυτές τις ανάγκες, θα μπορούν να ψοφήσουν για να μη χαλάσει το χρονοδιάγραμμα. Δηλαδή, αν έχουν ανάγκη από φάρμακα 1.000.000 άνθρωποι, αλλά οι προγραμματισμένες ανάγκες που δικαιολογεί το ΔΝΤ είναι για 500.000 ανθρώπους, οι υπόλοιποι μπορούν να ψοφήσουν χαλαρά.

Η επιλογή των ποιων θα ψοφήσουν θα γίνεται με καθαρά αξιοκρατικά κριτήρια, όπως αυτά που επιλέχθηκαν για το ποιοι 1.000 στρατιώτες θα μπορέσουν να παραμείνουν στο στρατό για άλλους 12 μήνες με μισθό 700 ευρώ. Με κλήρωση! Ναι, με κλήρωση. Τι κακό έχει η κλήρωση, δηλαδή; Μέσα στην υπόλοιπη σοβαρότητα της κυβερνητικής λειτουργίας, η κλήρωση φαντάζει ως επιστήμη.

Επίσης, χαίρεται ο Στουρνάρας και πανηγυρίζει ο Βενιζέλος, επειδή θα μειωθεί το επιτόκιο για μέρος ή όλων των δανείων, κάτι που δεν έχει καμία σημασία. Και δεν έχει σημασία επειδή οι τόκοι γεννώνται από το κεφάλαιο δανεισμού. Όταν δε μπορείς να αποπληρώσεις το κεφάλαιο με τίποτα, τότε πόση σημασία έχει ακόμη κι αν μηδενιστεί το επιτόκιο;

Ακόμη κι αν η αποπληρωμή των συγκεκριμένων δανείων επιμηκυνθεί για 100 χρόνια με μηδενικό επιτόκιο, πού ακριβώς βρίσκεται το «ολοκληρωμένο σχέδιο ελάφρυνσης του χρέους»; Το χρέος, ως ποσό, είναι επισήμως μη βιώσιμο. Δηλαδή δε μπορεί να αποπληρωθεί, να εξυπηρετηθεί ή όποιον άλλο όρο θέλετε να βάλετε. Σήμερα δεν είναι βιώσιμο για τα επόμενα 30 χρόνια. Θεωρούν επιτυχία, λοιπόν, το ότι θα αποφασίσουν να παραταθεί η μη βιωσιμότητά του για τα επόμενα 50 χρόνια, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Φυσικά ό,τι συνεπάγεται για την Ελλάδα είναι καταστροφικό, ενώ ό,τι συνεπάγεται για τους δανειστές είναι κερδοφόρο.

Μπορούν και έχουν κάθε λόγο και δικαίωμα να πανηγυρίζουν για μια τέτοια εξέλιξη η Μέρκελ και ο Σόιμπλε. Δε βλέπω κανέναν λόγο να χαίρεται η κυβέρνηση της Ελλάδας. Δε μπορώ να δώσω στην ελληνική κυβέρνηση το άλλοθι της χαζομάρας. Σε εντεταλμένη αποστολή βρίσκονται οι άνθρωποι, σύμβαση έργου έχουν υπογράψει και την εξυπηρετούν, στόχους έχουν αναλάβει και τους εκτελούν.

Αυτό που δυσκολεύεται να καταλάβει η ελληνική κοινωνία, διότι το MEGA και ο ΣΚΑΪ ποτέ δε θα της το εξηγήσουν, είναι ότι όλος αυτός ο «διακανονισμός» των χρεών μας προς την Τρόικα, γίνεται ώστε να εμφανιστούμε κάπως σουλουπωμένοι στις αγορές για να μπορέσουμε να…; Μα για να μπορέσουμε να πάρουμε και άλλα δάνεια! Καλό ε;

Γιατί όμως ενδιαφέρονται οι δανειστές να μας σουλουπώσουν ώστε να μπορέσουμε να βγούμε στις αγορές και να δανειστούμε; Ω, μα είναι απλό! Θα πρέπει να βγούμε στις αγορές για να δανειστούμε ώστε να μπορούμε να εξυπηρετούμε το δάνειο της Τρόικας για τα 50 επόμενα χρόνια. Κι άλλο καλό ε;

Εν ολίγοις, όλη η ιστορία γίνεται για να βρεθούμε πολλαπλάσια χρεωμένοι  απ’ ότι ήμασταν πριν μπούμε στο «ευλογημένο Μνημόνιο». Διότι πριν μπούμε στο Μνημόνιο ήμασταν μια χώρα όπως όλες οι χώρες του κόσμου που δανείζονταν, ενώ σήμερα είμαστε μια χώρα δεμένη χειροπόδαρα που έχει υποθηκευτεί ολόκληρη και η μόνη της επιδίωξη είναι να μπορέσει να ξαναδανειστεί από τις αγορές. Δηλαδή το όνειρο της Ελλάδας είναι να μπορέσει να κάνει αυτό που έκανε μέχρι το 2009 και την έβαλε στο Μνημόνιο!

Μέχρι κι ο Σίσυφος δε μπορεί να σταματήσει τα γέλια.  ΚΑΡΤΕΣΙΟΣ

Eν προκειμένω τους…ελεγκτές των εισητηρίων στις αστικές συγκοινωνίες. Πρόκειται για «εθελοντές»εργαζόμενους. Μάλιστα άμισθους. Που αμείβονται αναλόγως των προστίμων που επιβάλλουν. Με το 50% της αξίας αυτών των προστίμων. Πρόκειται δηλαδή για…κανονικούς κεφαλοκυνηγούς.

by…Στάθης

Οι τύποι αυτοί, χωρίς καμμιά θεσμική αρμοδιότητα, χωρίς καμμιά κρατική ιδιότητα, εξουσιοδοτούνται απ’ το κράτος να επιτελούν έργο που μόνον κρατικοί υπάλληλοι θα μπορούσαν. Οι τύποι αυτοί υποκαθιστούν το κράτος επειδή το κράτος τους αναθέτει μια υπεργολαβία,

πολύ πιο προσοδοφόρα (λόγω της αγριότητας του ιδιώτη) για το ίδιο (και τον ιδιώτη), απ’ όσα θα απέφερε αυτή η δραστηριότητα ως κρατική αρμοδιότητα.

Έτσι, ελαφρά τη καρδία, το κράτος υποκαθιστά τον εαυτόν του με ένανιδιώτη, που ούτε το κύρος που εξασφαλίζουν οι θεσμοί διαθέτει, ούτε τις αρμοδιότητες που προβλέπουν οι νόμοι μπορεί να ασκήσει.

Ακόμα χειρότερα: το κράτος καταργεί από μόνον του το μόνον του τομονοπώλιο στη νόμιμη βία και το εκχωρεί στον κάθε τυχάρπαστο – δημιουργεί δηλαδή έναν «χρυσαυγίτη» ή τη χαρά του ψυχάκια που θέλει να υποκαθιστά τους νόμους ή «να είναι ο ίδιος ο νόμος δυτικώς του Ρίο Πέκος» κι ανατολικώς της Πατησίων.

Πρόκειται για μεγάλη πρόοδο! Για μια ακόμα «μεταρρύθμιση»! Με την ίδια λογική θα μπορούσε το κράτος να αναθέτει και την είσπραξη των φόρων σε φοροσυλλέκτες, σμπίρους και βασιβουζούκους, όπως έκανα κάποτε οι Ρωμαίοι, οι Βυζαντινοί, οι Οθωμανοί και κάνουν σήμερα οι φύλαρχοι Δυτικής Λιβύης.

΄Η να αναθέτει την άμυνα σε Εταιρείες Πολέμου – ήδη εταιρείες μισθοφόρων για αυτήν τη δουλειά υπάρχουν.

Αλλά, αν αυτό το άθλιο κράτος που δημιούργησε ο δικομματισμός μονοκομματισμός κατηγορώντας ταυτοχρόνως για κρατισμό όλους τους άλλους, διαθέτει την αναλγησία και το κυνισμό που τον χρειάζεται για να λειτουργεί, πόση αναλγησία επίσης και κυνισμό διαθέτουν  αυτοί που αναλαμβάνουν να φέρουν εις πέρας τις σκατοδουλειές του;

Τί μυαλό, τί ήθος και τί παιδεία κουβαλάει αυτός ή αυτή που δέχεται να γίνει κυνηγός κεφαλών; Πού καταδέχεται να κάνει αυτή τη δουλειά παίρνονταςλεφτά με το κεφάλι; Εδώ το «καμμιά δουλειά δεν είναι ντροπή»,δεν χωράει. Διότι δεν είναι δουλειά να κάνει ο ιδιώτης τον προστιμομπήχτη για να κονομάει ο ίδιος. Ούτε η ανάγκη τα δικαιολογεί όλα. Δεν σε κάνει η ανάγκη έμπορο ηρωίνης ούτενταβατζή.

Δεν ξέρω αν το Σύνταγμα προβλέπει να κυκλοφορούν στα λεωφορεία νταβατζήδες. Να ασκούν έλεγχο πολίτες πάνω σε πολίτες. Συχνά με τρόπο ιταμόκαι σκαιο (διότι αλλοιώς δεν θα προσπορισθούν μπικίνια). Δεν ξέρω αν το Σύνταγμα ανέχεται την εξύβριση, τη διαπόμπευση, τον διασυρμό ως επιτηδεύματα που μπορεί το κράτος να αναθέτει σε ιδιώτες. Αλλά, ποιός το υπολογίζει

το Σύνταγμα, όταν το παραβιάζει συστηματικώς ο Πρωθυπουργός, οι Υπουργοί, η φράου Μέρκελ κι όποιος άλλος κυβερνητικός βουλευτής προλαβαίνει;

Όμως ο φόβος που ένα τέτοιο κράτος παράγει και η ντροπή μέσα στην οποίαν ένα τέτοιο κράτος μας έχει βυθίσει να ζούμε, αποτυπώνεται και στη σιωπήτων επιβατών του λεωφορείου. Όταν, ένα… κρατικός ιδιώτης, ένας ιδιότυπος χρυσαυγίτης, εντοπίζει, βουτάει και διασύρει τον οποίον παραβάτη. Σιωπή θανάσιμη. Αν πρόκειται για πιτσιρικά η μια μάνα που πεινάει, προσφέρεται το πλήρωμα των επιβατών να πληρώσει εκείνο το επίδικο αντίτιμο του εισιτήριο. Αλλά ως εκεί. Να σηκωθούν εν σώματι οι επιβαίνοντες και να πετάξουν με τις κλοτσιές τον ιδιώτη που ασκεί παράνομη βία σε έναν απ΄τους ίδιους , ούτε περνάει πια απ΄το μυαλό μας.

Διότι το μυαλό μας συνήθισε σε πολλά. Στη φορολογική τρομοκρατία, στην απελπισία της καθημερινής μας δυσπραγίας. Διότι ο φόβος για το χειρότερο μας παραλύει. Διότι αισθανόμαστε εκ των προτέρων ένοχοι για ό,τι τυχόν θα μας κατηγορήσουν. Διότι επί μακρόν ιδιωτεύσαμε μέσα στις φενάκες και τις τηλεοπτικές παραμυθάς. Διότι , μπορεί να σιχαινόμαστε

τα παπαγαλάκια κι όσα από άμβωνος (αισχρού και δόλιου) μας κανοναρχούν, αλλά μέσα μας οι ιερεμιάδες τους έχουν υποσκάψει το σθένος μας. Ξέρεις τι είναι να σου πει η κυρία Τρέμη «γιατί δεν πλήρωσες το εισιτήριό σου;», σου κόβονται τα γόνατα. Το «δεν είχα να πληρώσω « έρχεται δεύτερο, μουρμούρισμα που χάνει το δίκιο του, παρέλκει. Όσο για το «δεν είχα να πληρώσω και φταις κι εσύ γι΄αυτό» – φτου κακά! Πολύ επαναστατικό. «Αγανακτισμένος» της πλατείας Συντάγματος είσαι; Ντροπή σου! Αχ αυτή η γαμημένη η ντροπή – πόσο εύκολα τον επικαλούνται οι ξεδιάντροποι.

Το κράτος των ιδιωτών κατηγορεί για κρατιστές αυτούς που ξεζουμίζει. Οι χειρότεροι λαϊκιστές όλων των εποχών, οι  «εκσυγχρονιστές», κατηγορούν τον λαό για λαϊκισμό. Αυτοί που μας δολοφονούν μας ζητούν να μην πάνε οι δολοφονίες μας χαμένες. Αυτοί που ξεπουλάνε την πατρίδα, θέλουν να διώξουν την Τρόικα που οι ίδιοι έφεραν και λένε ότι δεν θα μπούμε σε Τρίτο Μνημόνιο, διότι έχουν δεσμευθεί να είμαστε σε Μνημόνια μέχρι τετάρτης γενεάς. Δεν

πρόκειται για παραλογισμό, πρόκειται για την τέχνη του κυβερνάν. Όταν ο Κυνισμός ο δικός τους , κυβερνά τον φόβο τον δικό μας…