ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Οι ηλίθιοι είναι πειρασμός.
Θέτουν ανοήτως θέματα τα οποία ξέρεις πως είναι περιττό να απαντηθούν.
Από την άλλη δεν θέλεις να τα αφήσεις και αναπάντητα.
Ο ηλίθιος φυσικά δεν πρόκειται να καταλάβει.
Όμως καλό είναι να υπάρχει μία απάντηση, μια κι έξω, και ότι καταλάβουν κατάλαβαν.
Μία περιεκτική όσο μπορώ απάντηση για όλους τους ηλίθιους.

Προς ηλιθίους λοιπόν:

Είσαι ηλίθιος.
Δεν το λέω με μίσος ή για να σε προσβάλλω αν και καταλαβαίνω πως είναι προσβλητικό.
Θα προσπαθήσω να σου εξηγήσω με όσο γίνεται πιο απλά Ελληνικά γιατί είσαι ηλίθιος.
Ξέρω, ελάχιστες πιθανότητες έχεις να το καταλάβεις, πόσο μάλλον να πάψεις να είσαι ηλίθιος αλλά η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία, ίσως κάτι να ψυλλιαστείς, θα δείξει.

Είσαι ηλίθιος γιατί όταν κάποιος αμφισβητεί την αλήθεια σου θεωρείς πως είναι εναντίον σου, εχθρός σου, ανθέλληνας, βλάσφημος, αναρχικός, κουκουλοφόρος, αριστερούλης, άπλυτος, επίδοξος καταστροφέας της πατρίδας και του μικρού κόσμου που έχεις στο μυαλό σου.

Σου λέω πως η Νέα Δημοκρατία του Σαμαρά, του Κρανιδιώτη, του Βορίδη, του Γεωργιάδη και τόσων άλλων είναι μια ακροδεξιά παράταξη με όλα όσα αυτό συνεπάγεται.
Σου το αποδεικνύω με τα λεγόμενά τους, με τις πράξεις τους, τις προτεραιότητές τους, με το παρελθόν και το διαφαινόμενο μέλλον τους κι εσύ απαντάς «άπλυτε».
Δεν μπορείς να καταλάβεις που οδηγεί το φαινόμενο μιας ακροδεξιάς παράταξης στην εξουσία με την δική σου μεταξύ άλλων στήριξη, δεν έχεις αντεπιχειρήματα, δεν θέλεις καν να το ακούς αυτό, θυμώνεις και απαντάς με χαρακτηρισμούς.
Εκείνος που σου τονίζει το πρόβλημα γίνεται αντίπαλος, είναι πιο εύκολο έτσι.
Όχι να πείσεις, να πειστείς.
Να νιώσει ξανά άνετα μέσα στην αυταπάτη σου που κάποιος «άπλυτος» πάει να σου γκρεμίσει.
Δεν είναι ο συνομιλητής σου εχθρός, ούτε αντίπαλος, ούτε το να ανησυχεί για την άνοδο της ακροδεξιάς τον κάνει «αριστερούλη», εσύ είσαι ηλίθιος.

Σου δείχνω βίντεο, φωτογραφίες, στοιχεία, η αστυνομία να χτυπάει με λύσσα διαδηλωτές, σου δείχνω παραλίγο νεκρούς, παράνομες πρακτικές, αστυνομικούς που συμπεριφέρονται σαν συμμορίες χουλιγκάνων κι εσύ αντί να προβληματιστείς, να το συζητήσεις έστω, με αποκαλείς κουκουλοφόρο.
Θέλεις μία αστυνομία που θα ανοίγει τα κεφάλια των «εχθρών» της «δημοκρατίας».
Όποιου δηλαδή θεωρείς εσύ εχθρό, αυτού που εσύ θεωρείς δημοκρατία.
Χωρίς έλεγχο, χωρίς κριτική, χωρίς όρια.
Αρκεί να σπάει τα κεφάλια των άπλυτων, των αριστερούληδων, των κουκουλοφόρων και ας είσαι παντελώς ανίκανος να ορίσεις ποιοί είναι οι άπλυτοι, οι αριστερούληδες, οι κουκουλοφόροι.
Νομίζεις πως η αστυνομία είναι υπεράνω κριτικής, μέχρι να ανοίξει το δικό σου κεφάλι, μέχρι να συγκρουστεί με «κατοίκους».
Ωρύεσαι υπέρ της νομιμότητας, όταν όμως αυτή αφορά τους ίδιους τους υποτιθέμενους προστάτες της αδιαφορείς.
Δεν θέλεις αστυνόμους, θέλεις τον δικαστή Ντρέντ που θα σε κάνει να νιώσεις λίγο πιο ασφαλής μέσα στην πλαστή ανασφάλεια που επέλεξες να ζεις.
Και όποιος ανησυχεί για τις πρακτικές αυτές στο μικρό μυαλό σου είναι οπαδός της ανομίας, κουκουλοφόρος.
Είσαι ηλίθιος.

Σου λέω πως οι κραυγές δεν είναι ενημέρωση, τα ντόπερμαν της ενημέρωσης δεν είναι δημοσιογράφοι, τα σόου των αλαλαζόντων πολιτικάντηδων δεν είναι συζήτηση κι εσύ δεν λες να καταλάβεις.
Σου αρέσει που ο «οργισμένος» δημοσιογράφος στηρίζει αναφανδόν την θέση σου, γουστάρεις που αφαιρεί τον λόγο και επιτίθεται σε εκείνον που έχει διαφορετική άποψη γιατί δεν θέλεις να ακούσεις την άλλη άποψη.
Δεν θέλεις ενημέρωση, θέλεις προπαγάνδα.
Την προπαγάνδα στην οποία πιστεύεις, γιατί αν κάποιος δημοσιογράφος πάρει την θέση της αντίθετης άποψης ξαφνικά γίνεται βαλτός, ΣΥΡΙΖΑίος, κρατικοδίαιτος, διεφθαρμένος.
Ο μόνος που δικαιούται να διακόπτει, να αφήνει υπονοούμενα για τον συνομιλητή του, να ξεσκίζει τον καλεσμένο του on-air είναι ο «δικός σου».
Θέλεις Χίο, Μακελειό, Τρωκτικά και Δεξιά Εξτρέμ για να γουστάρεις.
Ούτε σε τρομάζει όταν συνεργάτες του πρωθυπουργού προαναγγέλλουν διώξεις στα κρατικά ΜΜΕ.
Γουστάρεις κι όλας!
Και όποιος ενοχλείται από όλα αυτά είναι αριστερούλης.
Είσαι ηλίθιος. 

Τρελαίνεσαι να βλέπεις τον βουλευτή σου να ξεσκίζει τον «αντίπαλο», όχι με επιχειρήματα αλλά με την δύναμη της φωνής του, με άθλια υπονοούμενα, αλλάζοντας θέμα, λέγοντας ψέματα, τσιρίζοντας, με άκυρα παραδείγματα και ρητορικές ακροβασίες.
Δεν σε νοιάζει πόσο αυτά θα φαίνονταν γελοία αν τα έβλεπες γραπτά, πόσο δεν θα στέκονταν σε οποιαδήποτε σοβαρή ανάλυση χωρίς χειρονομίες και κραυγές, γουστάρεις που «ο δικός σου τον έσκισε πάλι τον άπλυτο».
Δεν σε ενδιαφέρει να μάθεις κάτι, αρένα θέλεις να δεις, μονομάχους να ανταλλάσσουν θανατηφόρα χτυπήματα, ας διακόπτουν ο ένας τον άλλο, ας φωνάζουν όλοι μαζί, δεν σε απασχολεί που δεν άκουσες μια ολοκληρωμένη άποψη.
Θέλεις τον δικό σου να κατατροπώνει τον αντίπαλο, τον εχθρό.
Τον δικό σου που έχει αλλάξει 10 θέσεις μέχρι τώρα, δεν έχει σημασία, σημασία έχει πως όποια θέση και να είχε έσκιζε τον αντίπαλο.
Και πάντα ο δικός σου ξεσκίζει τους άλλους, κανένας δεν μπορεί να σταθεί απέναντί του.
Και όταν τα πράγματα ζορίσουν πετάς μέσα από τα δόντια ένα «ε ρε Παπαδόπουλος που σας χρειάζεται».
Ακόμα και οι γροθιές του»παλικαρά» σε μία μεγάλη γυναίκα σου άρεσαν, ποτέ δεν την συμπάθησες άλλωστε την αχώνευτη, να αγιάσει το χέρι του.
Δεν θέλεις πολιτική, θέλεις αρένα, δεν θέλεις δημοκρατία, θέλεις κάτι άλλο.
Είσαι έτοιμος να παραδόσεις τα ήδη λίγα δικαιώματά σου στον βωμό της ασφάλειας, της σταθερότητας, της πάταξης «των εχθρών του έθνους».
Και είσαι έτοιμος να δικαιολογήσεις την κάθε μπαρούφα και την κάθε κωλοτούμπα του «δικού σου» πολιτικού «ηγέτη», όσο γελοία ή επικίνδυνη και αν είναι αυτή.
Και όποιος αντιδρά σε αυτή την νοοτροπία είναι «άπλυτος».
Είσαι ηλίθιος.

Σου λέω πως όλοι οι άνθρωποι έχουν δικαιώματα.
Ακόμα και ο αποδεδειγμένα δολοφόνος, ο βιαστής, ο παιδεραστής, όλοι!
(Ναι ρε βλάκα, ακόμα και ο τρομοκράτης!)
Δικαιώματα!
Ακόμα και οι μετανάστες!
Με λες λαθρολάγνο.
Κι ας ήταν ο παππούς σου μετανάστης, κι ας ετοιμάζεσαι κι εσύ να μεταναστεύσεις, θα βρεις χίλιες δικαιολογίες γιατί ο Έλληνας ήταν καλύτερος μετανάστης από αυτούς που έχουμε εμείς, σε έχουν τρομοκρατήσει κι εσύ είσαι έτοιμος να δεχτείς να τους φέρονται όπως θέλουν οι αστυνομικοί, να τους πετάνε σε κλουβιά χωρίς τουαλέτα, να ψοφάνε από την πείνα και την δίψα μέσα στην βρώμα.
Κάνεις πως νομίζεις πως όποιος ζητάει ανθρώπινη αντιμετώπιση των πάντων, μεταξύ αυτών και των μεταναστών είναι ανθέλληνας που θέλει μία χώρα γεμάτη μιναρέδες με τους Έλληνες μία καταπιεζόμενη μειοψηφία και τις Ελληνίδες να βιάζονται από αλλόφρονες φανατικούς μουσουλμάνους.
Χρειάζεσαι κραυγές, υιοθετείς κάθε ψεύτικη είδηση για τα πιο απίθανα εγκλήματα μουσουλμάνων κατά χριστιανών, τρέφεις το μίσος σου έτσι, ψάχνεις για θύματα, αίμα, φρίκη που να δικαιολογούνε το ρατσιστικό σου μίσος.
Δεν χωράει στο μυαλό σου πως μπορεί να υπάρχει σοβαρή λύση του υπαρκτού προβλήματος της παράνομης μετανάστευσης με ταυτόχρονο σεβασμό των ανθρώπινων δικαιωμάτων.
Δεν μπορείς να φανταστείς πως μπορεί μια κοινωνία να αμύνεται χωρίς να μισεί.
Πως μπορεί να ελέγχει σεβόμενη τα ανθρώπινα δικαιώματα, πως μπορεί να αντιμετωπίζει προβλήματα με σεβασμό και ανθρωπιά.
Ούτε μπορείς να σκεφτείς πως μπορεί κάποιος να καταλαβαίνει πως το μεταναστευτικό είναι πρόβλημα και ταυτόχρονα να επιμένει για σοβαρή λύση με σεβασμό στα δικαιώματα των μεταναστών.
Ούτε φαντάζεσαι πως κάποιος μπορεί να φρίττει όσο κι εσύ για διάφορα βάρβαρα εγκλήματα απαιτώντας όμως ταυτόχρονα την σοβαρή λειτουργία της δικαιοσύνης χωρίς κραυγές και να απορρίπτει το λυντσάρισμα ως λύση.
Δεν μπορεί, θα πρέπει να είναι λαθρολάγνος.
Μέχρι εκεί φτάνει η σκέψη σου.
Ε, είσαι ηλίθιος.

Σου λέω πως ο Παΐσιος και ο κάθε σοφός ή ανοϊκός γέροντας «Παΐσιος» έχει γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης από ένα ολόκληρο σύστημα.
Ένας νεαρός σου το αποδεικνύει, σκαρφιζόμενος ένα «θαύμα» το οποίο αμέσως αναμεταδίδουν όλα τα λαμόγια που ζουν από την θρησκόληπτη ανοησία που σε δέρνει κι εσύ, αντί να προβληματιστείς, σκούζεις: «Βλασφημία!».
Τον στέλνεις και φυλακή με τις φωνές σου, νιώθεις δικαιωμένος από την δίωξή του και χαίρεσαι που η «πίστη» σου απολαμβάνει την προστασία του κράτους.
Δεν κάθεσαι μια στιγμή να σκεφτείς πόσο γελοία είναι η μυθολογία που έχει χτιστεί γύρω από το όνομα του γέρου αυτού και πόσες απίστευτες ανοησίες έχουν γραφτεί.
Μέχρι και μονομαχία με μοναχό σαολίν περιγράφουν!
Δεν σε ενδιαφέρει η καπηλεία της πίστης σου, εσύ εξοργίζεσαι διαβάζοντας στο Hellas-Orthodoxy ή την Ελεύθερη Ώρα για τον κακοήθη βλάσφημο νεαρό που πρέπει να τιμωρηθεί παραδειγματικά που προσέβαλε ποιόν;
Τους άθλιους εκμεταλλευτές της πίστης ορισμένων, μεταξύ άλλων και την δική σου!
Δεν σου φταίνε εκείνοι που σου πουλάνε κομποσκίνια ή βρακιά του γέροντα και τα εκατοντάδες βιβλία για αυτόν θησαυρίζοντας, σε ενοχλεί εκείνος που σου γκρεμίζει τον μύθο.
Δεν σκέφτεσαι πως αν ο μύθος είχε γερά θεμέλια δεν θα γκρεμιζόταν με τίποτα, δεν σε απασχολεί πως κάποιοι κερδίζουν από τις κραυγές σου, δεν θέλεις να σκέφτεσαι, να πιστεύεις θέλεις.
Ο βλάσφημος σου φταίει.
Και αν σου πει κάποιος πως δεν είναι έτσι τα πράγματα, είναι μουσουλμανολάγνος, ανθέλληνας, προδότης του έθνους, εχθρός της παράδοσης.
Είσαι ηλίθιος.

Σου δείχνω τους τρελαμένους ταλιμπάν που ωρύονται έξω από κάποιο θέατρο για την «βλάσφημη» παράσταση, τους βλέπεις, νιώθεις πως κάτι δεν πάει καλά, σε ανατριχιάζει τόσος φανατισμός αλλά ενδόμυχα χαίρεσαι που η «πίστη» σου έχει προστάτες.
Κι ας ξέρεις πως κάποιοι από αυτούς μέχρι και τον σατανά υμνούσαν πριν λίγο καιρό, και ας βλέπεις πως κάποιοι άλλοι είναι ξεκάθαρα ψυχιατρικές περιπτώσεις.
Δεν σε νοιάζει, βλάσφημο το έργο, να μάθουνε οι βλάσφημοι.
Και αν κάποιος σου μιλήσει για ελευθερία της έκφρασης του απαντάς να πάει να τα πει αυτά στο Ιράν.
Δεν το απεχθάνεσαι το θεοκρατικό καθεστώς του Ιράν, το ζηλεύεις, τέτοιο επιδιώκεις να αποκτήσεις με την ανοχή σου, αν όχι στήριξη, σε τέτοια φαινόμενα.
Και όποιος αντιδρά σε τέτοια φαινόμενα είναι θολοκουλτουριάρης.
Είσαι ηλίθιος.

Και δεν σου φτάνει ένα από όλα αυτά, οι πιθανότητες είναι πως αν ταιριάζεις σε μία από τις παραπάνω κατηγορίες ταιριάζεις σε όλες.
Δεν σου φτάνει να γουστάρεις ακροδεξιά απολειφάδια, θα πρέπει να συμπαθείς και τους χριστιανοταλιμπάν, τους Χίους της ενημέρωσης, τους μεταναστοφάγους της πολιτικής και τους χουλιγκάνους της αστυνομίας.
Πάνε πακέτο αυτά.
Είσαι επικά ηλίθιος!

Γι αυτά και άλλα τόσα τέτοια είσαι ηλίθιος.

• Δεν θέλεις πολιτική, θέλεις αρένα.
• Δεν θέλεις δημοκρατία, θέλεις την δική σου «δημοκρατία».
• Δεν είσαι πολίτης, είσαι οπαδός.
• Δεν θέλεις ενημέρωση, θέλεις προπαγάνδα.
• Δεν θέλεις αστυνομία, θέλεις χουλιγκάνους, τραμπούκους, προστάτες.
• Δεν θέλεις ανθρώπινη κοινωνία, θέλεις ανθρωποφάγα κοινωνία που να σκίζει τους αδυνάτους αδιαφορώντας για τα δικαιώματά τους.
• Δεν θέλεις θρησκευτικούς ηγέτες, θέλεις ταλιμπάν.

Και σου έχω νέα.
Δεν έχω ιδεοληψίες, δεν «ανήκω» πουθενά, δεν παπαγαλίζω απόψεις κανενός, δεν στηρίζω κανέναν, τα αυτονόητα λέω, αυτά που η ανατροφή μου και η όποια μόρφωσή μου απαιτούν, χωρίς κομματικές γραμμές ή φανατισμό.
Δεν είμαι ΣΥΡΙΖΑίος, αναρχικός, κουκουλοφόρος, αριστερούλης, λαθρολάγνος, εχθρός.

Από το κεφάλι σου τα βγάζεις αυτά γιατί σε βολεύουν, γιατί θέλεις έναν εύκολο αντίλογο σε αυτά που σου λέω, γιατί χωρίς αυτά ίσως να χρειαζότανε και να τα σκεφτείς σοβαρά.
Ίσως ακόμα, θεός φυλάξοι, και να σε γέμιζαν αμφιβολίες για την ορθότητα των ιδεοληψιών σου.
Και να χρειαζότανε να κάτσεις να σκεφτείς, να κρίνεις.
Όχι βέβαια, πιο εύκολο να είμαι ο αντίπαλος, ο εχθρός, ο άπλυτος, ο ανθέλληνας.
Σε προστατεύει απ” το να σκεφτείς.

Είσαι ηλίθιος.
Και όπως κάθε ηλίθιος περνιέσαι για έξυπνος.

Εκτός και αν είσαι βαλτός.

Υγ. Επειδή το βλέπω να έρχεται στα σχόλια. Διάβασε τον τίτλο! »Προς ηλιθίους» λέει. Αν δεν σε αφορά, μην ψαρώνεις.

ΠΗΓΗ:   Gerogriniaris    RAMNOUSIA

Στα 5 του  χρόνια οι κατακτητές Γερμανοί καίνε το χωριό του και μεταφέρουν τους και μεταφέρουν τους κατοίκους του, πρόσφυγες στο Μυλοπόταμο… Επιστρέφουν στ’Ανώγεια μετά την απελευθέρωση. Από πολύ μικρός δείχνει την… κλίση του στο τραγούδι και τη λύρα. Στα δώδεκα, ο πατέρας του, του αγοράζει την πρώτη λύρα, για να εξελιχθεί πολύ γρήγορα σ’έναν από τους πλέον περιζήτητους οργανοπαίχτες και τραγουδιστές της περιοχής του σε γάμους, βαφτίσια και λοιπές κοινωνικές εκδηλώσεις.

Σε ηλικία 17 χρονών κατεβαίνει για πρώτη φορά να δουλέψει στο Ηράκλειο, στο κέντρο “Κάστρο”. Οπως λέει αργότερα σε αφηγήσεις του, εκεί τα πράγματα αρχικά είναι πολύ δύσκολα:

“…Εις τα ορεινά χωριά της Κρήτης δεν ημπορούσε να εισχωρήσει αυτό που εισχώρησε στις πόλεις… Εκεί χόρευαν ταγκά, βάλσα, ρούμπες, σάμπες και είμαστε υποχρεωμένοι να τα μάθουμε αυτά τα τραγούδια, να τα παίζουμε στα πανηγύρια και στους γάμους, για να μπορούμε να ζήσουμε και μεις, να βγάλουμε τα έξοδά μας και να τους κάνουμε σιγά-σιγά ν’αλλάξουνε και ν’αγαπήσουνε την Κρητική μουσική…”

Στα τέλη του 1958 πραγματοποιεί την πρώτη του ηχογράφηση για δίσκο. Είναι το τραγούδι “Κρητικοπούλα μου” (“Μια μαυροφόρα οτάν περνά”). Λίγους μήνες πριν είχε παντρευτεί την Ουρανία Μελαμπιανάκη, κόρη ευκατάστατης οικογένειας του Ηρακλείου. Εγκαθίστανται στο Ηράκλειο. Οι οικονομικές δυσκολίες είναι στην αρχή μεγάλες.

Το 1960 γεννιέται το πρώτο τους παιδί, ο Γιώργος και 6 χρόνια μετά το δεύτερο, η Ρηνιώ. Την επιτυχία του πρώτου εκείνου τραγουδιού ακολουθούν αρκετές ακόμα ηχογραφήσεις σε μικρά δισκάκια. Ακριβώς το 1966, βγαίνοντας για πρώτη φορά από την Ελλάδα, συμμετέχει σ’ένα φολκλορικό φεστιβάλ στο Σαν Ρέμο και παίρνει το πρώτο βραβείο.

Το 1967 ανοίγει στο Ηράκλειο, το πρώτο Κρητικό κέντρο, τον “Ερωτόκριτο”. Τα πράγματα έχουν γίνει αισθητά καλύτερα γι’αυτόν. Τον Φεβρουάριου του 1969 ηχογραφεί την “Ανυφαντού”, ένα τραγούδι που κυριολεκτικά “σπάει τα ταμεία” μέσα στην παραδοσιακή δισκογραφία της εποχής. Τον Απρίλη εκείνης της εποχής έρχεται στην Αθήνα, στο κέντρο “Κονάκι” και τον Σεπτέμβριο εγκαθίσταται μόνιμα στην πρωτεύουσα.

Ο σκηνοθέτης Ερρίκος Θαλασσινός, με τον οποίο γνωρίζονται στο “Κονάκι”, μιλά γι’αυτόν στον συνθέτη Γιάννη Μαρκόπουλο. Ηδη όμως από το 1965, οι δυνατότητες αλλά και ο χαρακτήρας του έχουν προκαλέσει το ενδιαφέρον του διευθυντή -τότε- της δισκογραφικής εταιρίας COLUMBIA, του Τάκη Λαμπρόπουλου. Μετά την επιτυχία της “Ανυφαντούς”, το καλοκαίρι του 1970, ο Λαμπρόπουλος κατεβαίνει μαζί του στ’Ανώγεια, γίνονται κουμπάροι και ξεκινούν μια συνεργασία σε νέα πλαίσια.

Πέρα από τα παραδοσιακά τραγούδια της Κρήτης, η φωνή του Νίκου Ξυλούρη θα περάσει στη σύγχρονη “έντεχνη” δημιουργία επώνυμων συνθετών. Μέσα σ’αυτές τις επιλογές, μέλλεται η γνήσια Κρητική έκφραση και το παραδοσιακό τραγούδι της Κρήτης ν’αποκτήσουν μια πανελλήνια εμβέλεια, μια δυναμική που ποτέ δεν είχαν στο παρελθόν, όσοι μεγάλοι και αν ήταν οι καλλιτέχνες, τραγουδιστές και οργανοπαίχτες που την υπηρέτησαν.

Με το Γιάννη Μαρκόπουλο συνεργάζονται για πρώτη φορά στο “Χρονικό”, μια ενότητα τραγουδιών που θέτει σε νέα βάση τη σχέση της παράδοσης με το παρόν. Εξι μήνες μετά κυκλοφορεί ο δίσκος αναφορά στα “Ριζίτικα” της Κρήτης. Τον Μαϊο του 1971 ξεκινούν κοινές εμφανίσεις στη μπουάτ “Λήδρα” στην Πλάκα. Μέσα στην καρδιά της δικτατορίας, η φωνή του Ξυλούρη, είτε λέει τα τραγούδια του Μαρκόπουλου, είτε παραδοσιακά τραγούδια της Κρήτης, γίνεται σημαία αντίστασης. “Πότε θα κάνει ξαστεριά”, “Αγρίμια κι αγριμάκια μου” …

Ακολουθούν δύο ακόμα κύκλοι τραγουδιών του Γιάννη Μαρκόπουλου, η “Ιθαγένεια” και ο “Στρατής ο θαλασσινός” αλλά και συνεργασίες με τον Σταύρο Ξαρχάκο (“Διόνυσε καλοκαίρι μας”, “Συλλογή”), τον Χριστόδουλο Χάλαρη (“Τροπικός της Παρθένου”, “Ακολουθία”) και τον Χρήστο Λεοντή (“Καπνισμένο μου τσουκάλι”).

Το καλοκαίρι του 1973 κρατά τον καθοριστικό ρόλο του τραγουδιστή σε μια παράσταση που ανεβάζουν η Τζένη Καρέζη και ο Κώστας Καζάκος, στον θέατρο “Αθήναιον” με αντικείμενο την ιστορική διαδρομή της Ελλάδας στα νεότερα χρόνια. Είναι “Το μεγάλο μας τσίρκο”. Μέσα από τις αναφορές και τα τραγούδια του βρίσκει τρόπο έκφρασης το τεταμένο πολιτικό κλίμα που οδηγεί στην εξέγερση του Πολυτεχνείου. Είναι από τις ελάχιστες επίσημες παρουσίες στο χώρο που βλέπουν το φως της δημοσιότητας από τις εφημερίδες εκείνων των ημερών.

“Ο Νίκος Ξυλούρης ήταν χθες στο Πολυτεχνείο” ενημερώνουν, μετατρέποντας τον ήδη φορτισμένο πολιτικά τραγουδιστή, σε “κόκκινο πανί” της μεταλλαγμένης δικτατορικής κυβέρνησης που ακολουθεί.

Από τη “Λήδρα”, στην “Αρχόντισσα”, μετά στην “Αποσπερίδα”… Ξανά στη “Λήδρα”, μετά στο “Κύτταρο” και στο “Θεμέλιο”… Είναι οι έξι σταθμοί του στις μπουάτ μέχρι το 1979. Τα μεταπολιτευτικά χρόνια τραγουδά κάποια ακόμα τραγούδια του Χρήστου Λεοντή, του Σταύρου Ξαρχάκου και του Γιάννη Μαρκόπουλου…

Παράλληλα ηχογραφεί τα “Αντιπολεμικά” τραγούδια του Λίνου Κόκοτου και του Δημήτρη Χριστοδούλου και κάποια μελοποιημένα από τον Ηλία Ανδριόπουλο ποιήματα του Γιώργου Σεφέρη. Επανέρχεται όμως και στα παραδοσιακά τραγούδια της Κρήτης, ενώ λέει και κάποια λαϊκά τραγούδια του Στέλιου Βαμβακάρη. Με τον “Αργαλειό”, το “Φιλεντέμ”, τον “Πραματευτή” αλλά και το “Μεσοπέλαγα αρμενίζω” ακούγεται ξανά έντονα η φωνή του. Τώρα λέει και πάλι “τραγούδια ζωής”.

Είναι όμως η τελευταία φορά που ακούγεται… Υστερα από ταλαιπωρία ενός χρόνου με την υγεία του, φεύγει για πάντα στις 8 Φεβρουαρίου του 1980. Η φυσική του απουσία έρχεται να κλείσει μια ολόκληρη εποχή, να σφραγίσει μια συγκεκριμένη αντίληψη περί Ελληνικού τραγουδιού. Η ρωμαλέα έκφραση, η άμεση σύνδεση με τα κοινωνικά και πολιτικά δεδομένα αλλά και ο άρρηκτος δεσμός με την ντόπια τραγουδιστική παράδοση, ίσως είναι “πολυτέλεια” για το νέο αιώνα…

“…ο Νίκος Ξυλούρης, όσο κι αν φαίνεται αστείο, έβγαλε για πρώτη φορά δίσκο με …πολιτικό μέσο. Οι εταιρίες εκείνη την εποχή ήταν δύο. Στη μία ήταν ο ένας σπουδαίος λυράρης και στην άλλη ο άλλος. Αφού έκανε πολλές προσπάθειες χωρίς αποτέλεσμα, χρειάστηκε να επέμβει πολιτικός παράγοντας και να εγγυηθεί ότι “αν δεν πουλήσει ο δίσκος του, θα τα πληρώσω εγώ”.

Στις 21 Νοεμβρίου 1958 ηχογραφήθηκαν η “Κρητικοπούλα” και το “Δεν κλαίνε οι δυνατές καρδιές” σε δίσκο 78 στροφών. Ο δίσκος είχε μεγάλη επιτυχία και από τότε άρχισε και η άνοδος του Νίκου Ξυλούρη σε μια εποχή που τα Κρητικά δεν τα έπαιρναν και πολύ στα σοβαρά. Εκείνη την εποχή οι λυράρηδες ήταν μόνο για τα πανηγύρια, τα γλέντια και τους γάμους στα χωριά. Επαιξε ο ένας στο ένα καφενείο και ο άλλος στο απέναντι. Είχανε κάτι μικρά μεγάφωνα και τα έβαζε ο ένας καφετζής απέναντι από τον άλλο για να δουν ποιός θα επικρατήσει.

Την εποχή εκείνη υπήρχαν δύο ομάδες. Οι “Μουντακικοί” και οι “Σκορδαλικοί” και ο Νίκος Ξυλούρης ήταν ανάμεσα, έχοντας το πλεονέκτημα ότι με τη φωνή που είχε μπορούσε να πει και άλλα πράγματα, εκτός από τα Κρητικά, όπως βαλς, “Ασπρες κορδέλες τα κορίτσια φοράνε”, “Του Μπελαμή το ουζερί” και “Νάτανε το ’21″.

Σχεδόν δύο χρόνια μετά τον πρώτο εκείνο δίσκο των 78 στροφών ηχογράφησε στη “Fidelity” μια σειρά από τραγούδια σε δίσκους 45 στροφών πλέον. Στη συνέχεια ήρθαν οι ηχογραφήσεις στη “Music Box” εκ των οποίων μερικά από αυτά ηχογραφήθηκαν την περίοδο Φεβρουάριος ’64 με Ιούλιος ’64 που ο Νίκος Ξυλούρης βρισκόταν στην Αθήνα (μέχρι τότε έμενε στο Ηράκλειο) με άρρωστο το παιδί του και ηχογραφούσε για να πάρει κάποια χρήματα, που τα είχε ανάγκη, με 90 λεπτά το κομμάτι!

Από το 1964 εως το το 1967 ηχογραφεί στη “Music Box”, ενώ σιγά-σιγά τα πράγματα στην Κρήτη άρχισαν να γίνονται καλύτερα. Υπήρχε μήνας που μπορεί να ήταν δύο τα πανηγύρια αλλά τύχαινε κι ένας γάμος, ένα πανηγύρι, ένα γλέντι. Το 1967 άνοιξε και το πρώτο Κρητικό κέντρο στο Ηράκλειο, ο “Ερωτόκριτος”. Το ’68 με ’69 δούλεψε στα “Ζαμάνια” και παράλληλα τα καλοκαίρια στην “Οαση” που είχε 2000 καθίσματα και ο κόσμος καθότανε μέχρι στα καφάσια της μπύρας, για ν’ακούσει το Νίκο Ξυλούρη.

Στη συνέχεια ήρθε στην Αθήνα, στη “Λήδρα” με μεροκάματο 800 δρχ. Πληρώνουν – λέει- λιγότερο τους καλλιτέχνες γιατί θέλουν να κάνουν “κίνημα” για να επιβάλλουν αυτή τη μουσική. Το κίνημα-κίνημα, αλλά ο ιδιοκτήτης και ο συνέταιρος παίρνανε κανονικά λεφτά από τον κόσμο.. 96 δρχ. κάνει το ποτό εκεί, 96 και στις άλλες μπουάτ.. Ο Νίκος Ξυλούρης με τη φωνή του, με τα τραγούδια του και με τον κόσμο που έρχεται γι’αυτόν, πληρώνεται με 8 ποτά! Εκείνη την εποχή σταμάτησε να δουλεύει στα Κρητικά. “Δεν ήτανε σωστό” λέει. “Τώρα πιέζομαι, αλλά αύριο…”. Πίστευε σ’ένα καλύτερο αύριο. Δεν έβαζε κακό στο νου του, ούτε ήθελε να λέει για κανέναν…”