Η απόφαση ανακριτή κι εισαγγελέα να μην προφυλακίσουν τους τρεις υπόδικους ναζί, η θρασύδειλη συμπεριφορά των ναζήδων  κατά την έξοδο τους από την Ευελπίδων με χειροδικίες κι απειλές κατά δημοσιογράφων έσπασε  ξαφνικά το πανηγυρικό κλίμα που η ηγετική κυβερνητική ομάδα είχε…καλλιεργήσει από το Σάββατο και γι’ αυτό η αμηχανία κυβέρνησης και ΜΜΕ ήταν ενδεικτική.

‘Ακης Τζάρας

Ταυτόχρονα η αποφυλάκιση με όρους ( δεν αθωωθήκατε ηλίθιοι!) κατέδειξε, όχι μόνο τα πολιτικά όρια της αστικής δικαιοσύνης αλλά και το βάθος που φαίνεται να έχει ησύγκρουση που έχει ξεσπάσει στο στρατόπεδο της αντεπανάστασης. Μια σύγκρουση που δεν αποκλείει τις προσπάθειες εξεύρεσης συμβιβαστικών λύσεων μιας και τα δύο μέρη αφενός αποτελούν δύο ξεχωριστά σχέδια της αστικής αντεπανάστασης, αφετέρου αλληλοκαλύπτονται και συνυπάρχουν ιδεολογικά και υλικά στα πεδία του βαθέος κράτους και μερίδων της αστικής τάξης.

Η  προφυλάκιση Πατέλη, Παππά και Μιχαλολιάκου εντάσσεται σε αυτή την αντιφατική κίνηση σύγκρουσης και συμβιβασμού κι ισορρόπησε κάπως τις εντυπώσεις, λειτουργώντας ως δικλείδα ασφαλείας  για το κύρος του ίδιου του πρωθυπουργού και του πολιτικού προσωπικού που είναι ο κυρίαρχος εκπρόσωπος της άρχουσας τάξης. Αν αποφυλακιζόντουσαν όλοι οι συλληφθέντες αυτό θα σήμαινε την αρχή εντονότατης πολιτικής κρίσης στο εσωτερικό της κυβέρνησης και θα οδηγούσε πολύ πιθανά  στην ηγεμονία των ναζί στο αστικό μπλοκ που λόγω δομικής κρίσης είναι εγγενώς αντεπαναστατικό.  Όσο κι αν εκνευρίζεται ή απεχθάνεται αισθητικά (λέμε τώρα) το μεγάλο κεφάλαιο τη ναζιστική μαφία, την αναγνωρίζει ως εφεδρεία.

Η αστική τάξη, ακόμα κι αν δεν είναι ενιαία, ως πολιτικά συγκροτημένη τάξη ενοποιείται μέσω του κράτους. Από τη σκοπιά των συμφερόντων της ως τάξη λοιπόν, έχει αντιληφθεί πως η μόνη διέξοδος από την κρίση, είναι η βίαιη υποτίμηση της αξίας της εργατικής δύναμης, η εκ θεμελίων αλλαγή των όρων εκμετάλλευσης και ένα νέο νομικό πλαίσιο-μορφή κράτους, έτσι ώστε να πραγματωθεί εκ νέου η αναπαραγωγή του κεφαλαίου όχι μόνο στο πεδίο της παραγωγής, αλλά στο σύνολο του κοινωνικού σχηματισμού, γιατί το κεφάλαιο είναι κοινωνική σχέση που συγκροτεί την πραγματικότητα. Αν αυτό το στόχο μπορεί να τον πετύχει ο Σαμαράς και ένα δημοκρατικό κράτος έκτακτης ανάγκης (ΚΕΑ), τότε κι οι ναζί θα πρέπει να υποτάξουν το δικό τους σχέδιο και να πάψουν να αμφισβητούν το μονοπώλιο της κρατικής βίας και το αστικό πολιτικό προσωπικό. Ακριβώς όπως επιμέρους μερίδες του μεγάλου κεφαλαίου ή του μεσαίου-μικρού θα πρέπει να υποταχθούν στο ηγεμονικό τμήμα της αστικής τάξης.

Εξάλλου αν και οι ναζί δεν είναι απλά το παρακράτος ή το μαντρόσκυλο του συστήματος, δεν πρέπει να αγνοείται από κανέναν (κάτι μάλιστα που διαφαίνεται κι από τα στοιχεία της δικογραφίας) πως: δίχως την υλική κι ιδεολογική στήριξη του βαθέος κράτους (αστυνομία-δικαιοσύνη-στρατός),  δίχως τη διαπλοκή κράτους-μαφίας (που είναι κεφάλαιο), δίχως τον κρατικό ρατσισμό και τη στήριξη από μερίδες αστών και των καναλιών τους,  οι ναζί δε θα είχαν ποτέ αναπτυχθεί σε τέτοιο βαθμό. Να θυμίσουμε εδώπως ο υπόκοσμος ως μορφή κεφαλαίου αφενός δε χωρίζεται με  τείχη από το νόμιμο κεφάλαιο, πολλές φορές είναι ένα και το αυτό αφετέρου στην κρίση αναδύεται από το περιθώριο και διεκδικεί συμμετοχή στο μπλοκ εξουσίας και πολιτική έκφραση γιατί έχει δύο σημαντικά πλεονεκτήματα: απεριόριστη ρευστότητα και «εργασιακές σχέσεις» όπως αυτές που η αστική τάξη επιθυμεί να εγκαθιδρύσει σε όλους τους τομείς της οικονομίας.

Από την αντιεξέγερση του 2009 και τη στήριξη του όψιμου «αντιφά» Μαρκογιαννάκη που νομιμοποιούσε τα αυγά στον Άγιο Παντελεήμονα, τη στήριξη στο δρόμο από τα ένστολα τάγματα-λόγω ιδεολογικών αλλά κι υλικών σχέσεων, μίζες από λαθρεμπόριο πορνεία-ναρκωτικά κτλ-μέχρι την εθνική αφήγηση για την κρίση ο ναζισμός στήθηκε από τα πάνω, χωρίς αυτό να αθωώνει το «λαό που τον ακολούθησε» κι ως εκ τούτου είναι επιεικώς απλοϊκή η αναγωγή του στην κρίση.

Ο φασισμός κι ο ναζισμός στηρίχτηκαν στην κυρίαρχη συνείδηση που παρήχθηκε ομαλά όλα τα προηγούμενα χρόνια της «ευμάρειας». Στις αξίες ενός λάιφ στάιλ που σχετικοποιούσε τα πάντα, που χλεύαζε κάθε κοινωνική κριτική ως μιζέρια, κάθε έννοια συλλογικότητας κι αλληλεγγύης εκτός φυσικά από τη γαλανόλευκη. Υλικό υπόβαθρο αυτής της σαπίλας εκτός από τα φτηνά δάνεια, τις κάρτες κτλ, θεωρούμε την αλλαγή της ταξικής διάρθρωσης απόρροια της παρουσίας ξένων προλετάριων που εκτός από υψηλά επίπεδα υπεραξίας παρήγαγε και έντονη κοινωνική κινητικότητα σε τμήματα της ντόπιας εργατικής τάξης, αλλά κυρίως παγίωσε μέσω της αναπαραγωγής και της συνήθειας αυτή τη διάσπαση του προλεταριάτου.

Η κρίση επομένως είναι το πλαίσιο δράσης, αναγκαία αλλά όχι επαρκής συνθήκη. Όποιος δεν το κατανοεί αυτό είναι ήδη έτοιμος είτε να δικαιολογήσει τους απελπισμένους κρυπτό-ναζί ψηφοφόρους, είτε να συμπαραταχθεί με τους «δημοκρατικούς φορείς» με αυτούς δηλαδή που όχι απλά άργησαν να χτυπήσουν το κτήνος, όπως τους κατηγορεί στο σύνολο της σχεδόν η αριστερά, αλλά ενεργητικά  δημιούργησαν ένα φαιό alter ego  τους

Αυτές οι οργανικές σχέσεις ανάμεσα στο κράτος και τους ναζί, τα φαντάσματα που κοιμόντουσαν την ανάπτυξη και επανέρχονται στην κρίση και η αναγνώριση από την αστική τάξη των υπηρεσιών των ναζί ίσως να ερμηνεύει την αποφυλάκιση  πρωτοκλασάτων στελεχών των ναζί. Πρακτικά αυτή η αποφυλάκιση βοηθά τις προσπάθειες των φυρερίσκων να συγκρατήσουν τη φυγή των θρασύδειλων οπαδών τους, που από το Σάββατο έχουν χάσει τη γη κάτω από τα πόδια τους (τη γη που θα έτρεμε κότες με τα μαύρα;).  Αυτές οι οργανικές σχέσεις εξάλλου φάνηκαν κι από το γεγονός πως η πρώτη αντίδραση της αστυνομίας μετά τη δολοφονία Φύσσα ήταν η πεπατημένη, δηλαδή η ανοχή και η  συγκάλυψη, όπως φαίνεται από την άνεση που είχε ο Ρουπακιάς να μιλά στο τηλέφωνο αν και κρατούμενος (αν και τελικά αυτή η άνεση πρόδωσε και την ηγεσία των αυγών),  από τη μη εξέταση του αυτοκινήτου του από τη σήμανση αλλά κι από τους πρώτους χειρισμούς  των καναλιών. Φυσικά η παρουσία αυτοπτών μαρτύρων, το πιθανό οπτικοακουστικό υλικό εμπόδισε τη συγκάλυψη μιας και η βέβαια αποκάλυψη της στο άμεσο μέλλον σε συνδυασμό με τον υπαρκτό μαχόμενο αντιφασισμό, θα πυροδοτούσε πραγματικά ανεξέλεγκτες καταστάσεις, καθιστώντας τη δημιουργία αντιφασιστικών πολιτοφυλακών βέβαια σε μια νέα εκδοχή του κινήματος που ακολούθησε την υπόθεση Λαμπράκη. Από αυτή την άποψη η «όσμωση» μπάτσων-αυγών υποτάχθηκε στο γενικότερο αστικό συμφέρον.

Σχηματικά με τα μέχρι τώρα δεδομένα μπορούμε να πούμε πως το κράτος ως σύνολο, αν και δεν αποτελεί ενιαίο μπλοκ, προσπαθεί από τη μια να περιορίσει τους ναζί, αλλά όχι απαραίτητα να τους συντρίψει μιας κι εκτός των άλλων διαθέτουν ακόμα κοινωνική βάση, έστω ως πελατειακούς-παθητικούς ψηφοφόρους, αλλά και παραμένουν εφεδρεία σε περίπτωση ανεξέλεγκτης κατάρρευσης που θα φέρει ένα νέο κύμα παγκόσμιας κρίσης.

Από την άλλη ακριβώς επειδή το κράτος προσπαθεί να εκφράσει τα μακροπρόθεσμα και ολικά συμφέροντα της αστικής τάξης και των συμμάχων φαίνεται να βάζει ένα όριο στο Σαμαρά και τις μερίδες που εκπροσωπεί, (ή τουλάχιστον να οργανώσει με  τρόπο επωφελή την επιχείρηση εξάρθρωσης, για την αστική κυριαρχία στο σύνολο της), αναγνωρίζοντας όμως πως αυτές παραμένουν κυρίαρχες στο μπλοκ εξουσίας.

Ουσιαστικά αν η νέα κοινωνική συμμαχία οικοδομείται όπως έχουμε πει πολλές φορές στη βάση του νόμου και της τάξης, αν το μεγάλο κεφάλαιο απευθύνει ένα κάλεσμα στα απομεινάρια των μικροαστών να συμπαραταχθούν για να τσακίσουν ό,τι περισσεύει ώστε οι ίδιοι να εξαιρεθούν από αυτό, τότε υπάρχουν δύο πολιτικά σχέδια για την υλοποίηση της αντεπανάστασης: Το ΚΕΑ της αστικής δημοκρατίας(και του ευρώ) κι ένα ναζιστικό κράτος προφανώς (;) εκτός ΕΕ. Σε κάθε περίπτωση αυτό το δίλημμα είναι σχηματικό κι η πραγματικότητα μπορεί να δώσει διάφορα μίγματα αυτών των δύο πλευρών. Κι ο εμφύλιος που μαίνεται ανάμεσα στα πολιτικά υποκείμενα των δύο σχεδίων- και ουσιαστικά ανάμεσα σε τμήματα του μπλοκ εξουσίας -αυτό πιστοποιεί. Την πολιτική ευθύνη της αντεπανάστασης θα την έχει ένα υποκείμενο κάθε φορά. Επομένως αν το κεφάλαιο είχε μιλιά θα έλεγε «ανταγωνιστείτε τώρα καλά μου παιδιά, αλλά όχι και να εξολοθρεύσει ο ένας τον άλλον μιας και στο άμεσο μέλλον και οι δύο είστε χρήσιμοι» Ή πιο σωστά ακόμα κι να καούν τα ναζίδια αυτό δεν πρέπει να επηρεάσει επ’ ουδενί το συσχετισμό ανάμεσα στις τάξεις. Και το κυριότερο είναι πως  η επιχείρηση εξάρθρωσης θα αφήσει φυσικά άθικτη την αστυνομία, εμβαπτίζοντας αυτή και τις πρακτικές της (υπόκοσμος, βασανιστήρια) στη δημοκρατική κολυμβήθρα κι επιτρέποντας στο κράτος όχι μόνο να εμφανιστεί ως ουδέτερο αλλά και να επιβεβαιώσει εκ νέου πως όλα τα κοινωνικά ζητήματα sic) ακόμα και της αντιμετώπισης του ναζισμού επιλύονται μόνο θεσμικά κι όποιος σκεφτεί ή δράσει διαφορετικά είναι εκτός νομιμότητας, της νομιμότητας ενός κράτους έκτακτης ανάγκης.

Όσο η κομμουνιστική προοπτική παραμένει ρητορεία μπορεί η πρώην χα να αστικοποιηθεί και σε επίπεδο πολιτικού προσωπικού, μπορεί  η ΝΔ να εγκολπώσει ναζί, δεν είμαστε προφήτες, μιας και ξέρουμε πως αν ο αντιφασισμός αφεθεί στο κράτος έκτακτης ανάγκης ακόμα κι αν δεν είναι συγκυριακός, θα αποτελέσει το καλύτερο πλυντήριο για τον κρατικό αυταρχισμό και την πολιτική κοινωνικής αντεπανάστασης που υλοποιείται απρόσκοπτα τα τελευταία χρόνια.

Παρακολουθούμε με πολλή προσοχή αυτά που συμβαίνουν, δεν έχουμε την παραμικρή αυταπάτη για τους κρατικούς μηχανισμούς, αλλά ούτε θα το ρίξουμε σε συνωμοσιολογικές ερμηνείες. Ακόμα κι αν οι ναζί δεν είναι ένα με το κράτος και την κυβέρνηση, ακόμα κι αν έχουμε κάθε λόγο να χαιρόμαστε με την ξεφτίλα των ναζί και να συμμεριζόμαστε την πρόσκαιρη ανακούφιση των μεταναστών, θα ήμασταν  αδαείς αν μέναμε εκεί. Γιατί μόνο η αμείλικτη κριτική, στα ιδεολογήματα περί ουδέτερου κράτους και «κακής κυβέρνησης που άργησε» και στις αυταπάτες για νίκη του αντιφασιστικού κινήματος που «ανάγκασε την κυβέρνηση να κάνει αυτό που έπρεπε» (απόψεις που αποκρύπτουν ή αθωώνουν τα δομικά χαρακτηριστικά του αστικού κράτους και του φασισμού), αποτελεί προϋπόθεση ώστε ο αντιφασισμός να μη μοιράζεται με κανένα συνταγματικό τόξο, αλλά ούτε να θεωρείται και παρέκκλιση από το μονόδρομο του καθαρού ταξικού αντιμνημονιακού αγώνα. Η συντριβή των ναζί και μαζί με αυτούς, κάθε απόπειρας εθνικής ενότητας μπροστά στην κρίση, είναι μονόδρομος για όσους ούτε χάιδεψαν τις αυταπάτες του «αγνού λαού», ούτε κρυφοθαυμάζουν την αστική δημοκρατία, είναι ο μονόδρομος ενός ανελέητου αγώνα ενάντια στα αφεντικά και το πολιτικό τους προσωπικό, ενός αγώνα που προφανώς θα εκμεταλλευτεί τις όποιες αντιφάσεις κι αντιθέσεις του αντιπάλου, γιατί το ξέρουμε καλά πως σε αυτή τη σύγκρουση δε χωρά καμία συμβιβαστική λύση.

ΥΓ: Εδώ ας κάνουμε μια επισήμανση για κάθε αγωνιστή ή σκεπτόμενο άνθρωπο που δε θεωρεί πως από το ναζισμό θα τον γλυτώσει η αστική δημοκρατία ενός κράτους έκτακτης ανάγκης.  Η εικόνα των ναζί να αρνούνται τις ιδέες τους κι ο ένας καρφώνει τον άλλον, να επικαλούνται τα νιάτα τους ή την κακιά στιγμή είναι ενδεικτική για τη θρασυδειλία τους. Αν μάλιστα αυτή η στάση συγκριθεί με εκείνη των κομμουνιστών ή των αναρχικών που έχουν υποφέρει εκτελέσεις, βασανιστήρια και διώξεις κι όχι να τους χαϊδεύουν στη ΓΑΔΑ αποκαλύπτει την ποιοτική διαφορά και καταδεικνύει το μέγεθος της ξεφτίλας των ναζί. Επίσης η απουσία των οπαδών, η θλιβερή μάζωξη για το φύρερ τους που οργάνωσαν τα πρωτοπαλίκαρα του δείχνει πως τα πολυθρύλητα και πολυπληθή τάγματα εφόδου για τα οποία οι καθεστωτικοί κι όψιμοι “αντιφασίστες” δημοσιογράφοι μας «ενημέρωναν» συνεχώς για να τρομοκρατήσουν είναι απλά ναζιστικές κότες με τα μαύρα. Αυτά χωρίς καμία πρόθεση εφησυχασμού, απλά για να θυμόμαστε τι σημαίνει ανθρώπινη σκόνη.

http://paganeli.wordpress.com