ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Εδώ Μιλάμε και Γράφουμε Ελληνικά

Τριάντα αργύρια και η μαντάμ Σουσού του φυσικού αερίου.

Οκτωβρίου 09, 2013 pitsiriki1

Πουλώντας τη ψυχή της στο διάολο η Ελλάδα μπορεί να ελπίζει μόνο σε περισσότερα δεινά.

Μη βιώσιμη είναι λοιπόν για την Κύπρο, σύμφωνα με τις μέχρι στιγμής εκτιμήσεις, η κατασκευή σταθμού υγροποίησης φυσικού αερίου στην Κύπρο, όπως αποκαλύπτει ο έγκριτος αναλυτής Γ.Δελαστίκ στην εφημερίδα Έθνος.

Παίξαμε και χάσαμε θα μπορούσαν να υποστηρίξουν οι κύπριοι αδερφοί και να συνεχίσουν την καθημερινότητά τους, προσπαθώντας να επιβιώσουν χωρίς μεγάλες προσδοκίες πλουτισμού και χωρίς φως στον ορίζοντα από την τεράστια καταστροφή στην οποία τους οδήγησε η ΕΕ και το ελληνικό «κούρεμα».

Μακάρι να ήταν τα πράγματα τόσο απλά. Για την Ελλάδα και την Κύπρο οι υποσχέσεις εκμετάλλευσης πλούσιων κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου, που μοίραζαν αφειδώς οι κυβερνήσεις και τα ΜΜΕ, είχαν ως προϋπόθεση και τη σύναψη στρατηγικής συμμαχίας με το Ισραήλ και την ολοκληρωτική προδοσία του Παλαιστινιακού λαού.

Οι ίδιοι άνθρωποι, που αδιαφόρησαν για τη συνεχή σφαγή των Παλαιστινίων ήταν αυτοί που έφεραν στις δυο χώρες τις πολιτικές του μνημονίου προκαλώντας μια κοινωνική γενοκτονία και υποθηκεύοντας για δεκαετίες το μέλλον και τα κυριαρχικά δικαιώματα και των δυο χωρών.

Δεν έχουν περάσει και τόσα χρόνια από τη στιγμή που μεγάλες ελληνικές εφημερίδες μας υπόσχονταν ότι η “στρατηγική συνεργασία” με το Ισραήλ θα έλυνε ως δια μαγείας όλα τα προβλήματα καθώς οι Εβραίοι ασκούν ισχυρό έλεγχο στο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα. Εάν φυσικά το έλεγε αυτό κάποιος θα κατηγορούνταν (δικαίως) για χυδαίο αντισημιτισμό και θεωρίες συνωμοσίας. Οι μεγάλες ελληνικές εφημερίδες όμως φαίνεται ότι έχουν κάθε δικαίωμα να μιλούν για πανίσχυρους Εβραίους τραπεζίτες, αν πρόκειται έτσι να κοροϊδέψουν τους αναγνώστες τους.

Σε τρίτο επίπεδο η υπόθεση δεν έχει απλώς ηθικές πτυχές αλλά και γεωπολιτικές. Προσδένοντας το άρμα της Ελλάδας και της Κύπρου στο κράτος – δολοφόνο της Μέσης Ανατολής, Αθήνα και Λευκωσία πέταξαν στα βαθιά νερά του Αιγαίου την παραδοσιακή συμμαχία με αρκετές αραβικές χώρες.

Παράλληλα, εγκαταλείποντας τις αρχές του διεθνούς δικαίου, χάριν μιας υποτιθέμενης ρεαλιστικής πολιτικής ισχύος, οι δυο χώρες απώλεσαν σημαντικότατα διαπραγματευτικά χαρτιά σε ότι αφορά τις διαφορές τους με την Τουρκία. Το διεθνές δίκαιο είναι το όπλο των ανίσχυρων και αυτό το γνωρίζουν ακόμη και οι πρωτοετείς φοιτητές των διεθνών σχέσεων – όχι όμως και οι διπλωμάτες μας σε Ελλάδα και Κύπρο αλλά ούτε οι δημοσιογράφοι- αυλικοί μεγάλων πολιτικών τζακιών που προωθούν τη στενότερη συνεργασία με το Τελ Αβίβ.

Ειδικότερα για την Ελλάδα οι υπέρμετρες ελπίδες, που στηρίζονται σε ανεπιβεβαίωτα κοιτάσματα, θυμίζουν αρκετά την περίπτωση των γερμανικών αποζημιώσεων και το τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιούνται για να αποπροσανατολίζουν την κοινή γνώμη από τα πραγματικά αίτια των δεινών που αντιμετωπίζει.

Για να μην υπάρξει παρεξήγηση: προφανώς υποστηρίζουμε την εκμετάλλευση των φυσικών πόρων της χώρας και διεκδικούμε και το τελευταίο σεντ από τα χρήματα που αποδεδειγμένα μας οφείλει το Βερολίνο για τις σφαγές αμάχων και την καταστροφή της ελληνικής οικονομίας στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.

Η αντίληψη όμως ότι με λίγο φυσικό αέρια και τα χρωστούμενα της Γερμανίας «καθαρίσαμε» έρχεται να συσκοτίσει τα χαρακτηριστικά του δημοσιονομικού χρέους.

Η Ελλάδα δεν βρέθηκε στη σημερινή της κατάσταση επειδή μας χρωστάνε ούτε γιατί τα φάγαμε όλοι μαζί. Η κρίση χρέους προκλήθηκε από τη λειτουργία της ευρωζώνης, η οποία προκαλεί ελλείμματα και χρέος στην περιφέρεια, από την θεσμοθετημένη (από τη χούντα) φοροασυλία ων εφοπλιστών και της εκκλησίας, από την εγκληματικά χαμηλή φορολόγηση του λεγόμενου ¨μεγάλου κεφαλαίου”, από τις ληστρικές συμφωνίες που υπογράφονταν με ξένες εταιρείες, από τη μερική ή ολική εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, από το παράλογο ύψος των πολεμικών εξοπλισμών και από τη διαφθορά του πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου.

Το να πιστεύουμε ότι θα τη “βολέψουμε” σαν την Μαντάμ Σουσού χωρίς να κουνήσουμε το δαχτυλάκι μας, χωρίς δηλαδή να ανατρέψουμε τις πολιτικές και οικονομικές συνθήκες που μας έφεραν ως εδώ είναι ότι πλησιέστερο στην αυτοκτονία μπορούμε να σκεφτούμε σαν λαός.

Η αντίσταση μιας ολόκληρης χώρας απέναντι στους εσωτερικούς δυνάστες κάμφθηκε την ημέρα που κάποιος φώναξε στο Σύνταγμα: «έχουμε τόσα προβλήματα τώρα με τους Παλαιστίνιους θα ασχολούμαστε;»

Άρης Χατζηστεφάνου