ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Εδώ Μιλάμε και Γράφουμε Ελληνικά

Μια τρύπα στο νερό

Φεβρουαρίου 07, 2014 pitsiriki1

Εγραψε: Pitsirikos
Γεια σου Πιτσιρίκο λέω και το εννοώ. Να έχουμε την υγεία μας και όχι μόνο αυτή.

Δεν μας υποσχέθηκε κανείς ότι η γη θα φέρνει τις στροφές της ευτυχισμένη που της κάναμε την τιμή να πατάμε επάνω της, το ξέρω. Ένα πέρασμα κάνουμε, μια ζωή που όπως είπε και ο Αγγελάκας “είναι πολύ μικρή για να την κάνεις θλιβερή και πολύ μεγάλη για να την κάνεις καρναβάλι”. Μία ζωή και όσα κέρματα και να βάλεις στο μηχάνημα περισσότερες δεν θα γίνουν.

Ε σε αυτή τη στιγμή, αυτής της ζωής, πονώ όταν κοιτώ ανθρώπους να μαζεύουν τα σκουπίδια μου για να φάνε.
Θυμώνω όταν περπατώ κατά μήκος οριζόντιων πολυκατοικιών από ανθρώπους που έχουν για σπίτι τους το δρόμο.
Αισθάνομαι και λίγο τυχερός που δεν είμαι στη θέση τους (ακόμα), το ομολογώ.

Αγριεύω όταν με κοροϊδεύουν μπροστά στα μάτια μου.

Σκοτώνουν ανθρώπους, ξεφτιλίζουν ανθρώπους, ακρωτηριάζουν ανθρώπους, εκμεταλλεύονται άτιμα ανθρώπους και καταστάσεις.

Και δίπλα μου οι “έξυπνοι” και οι αιώνιοι αδιάφοροι καταπίνουν αμάσητη την πρώτη βολική δικαιολογία με την ψευδαίσθηση ότι έψαξαν και ξέρουν. Και είναι πολλοί. Αμέτρητοι.

Εγώ τι κάνω εδώ γαμώτο;

Παλεύω ρε πιτσιρίκο, παλεύω να κάνω κάτι χρήσιμο για τους συνανθρώπους μου, για να έχει νόημα για αυτούς να ζω μαζί τους. Τόσοι άνθρωποι γύρω μου βάζουν μαστοριά και τέχνη στην εργασία τους γιατί γουστάρουν να δημιουργούν και να φέρνουν χαμόγελα και πληρότητα σε αυτούς που οι άλλοι λεν πελάτες.

Αυτό προσπαθώ να κάνω και εγώ. Να εργάζομαι και να χαίρομαι (σπανίως τώρα τελευταία τα πετυχαίνω ταυτόχρονα).

Δεν νιώθω πια ενοχές όταν περνάω όμορφα με τους φίλους, την σύντροφο, με αγνώστους. Δεν νιώθω πια ενοχές όταν περνάω όμορφα.

Στο δρόμο κοιτώ και αυτούς που χαίρονται εκτός από αυτούς που πονούν. Και έπαψα πια να το κάνω συνωμοτικά. Τους χαμογελώ για να με δουν μπας και γίνουμε σιγά σιγά πολλοί.

Δεν ξέρω αν είμαι ρομαντικός (που είμαι) ή αν προβάλλω μπροστά μου αυτό που θα ‘θελα να δώ, αλλά τα βλέμματα πληθαίνουν Πιτσιρίκο.

Η τέχνη δείχνει τους δρόμους και ανοίγει αγκαλιές για να ζεσταθώ. Η κανονική τέχνη αυτή που γεννιέται από τον πόνο, την αμφιβολία, την αγωνία, τους φίλους, τη μοιρασιά, την έμπνευση και την ανάγκη να φωνάξεις πως η μιζέρια είναι αρρώστια.

Έχω κλείσει καιρό την τηλεόραση. Τους είχα αφήσει να ακκίζονται μεταξύ τους. Δεν ξέρω αν άλλαξε κάτι, αλλά επίτρεψέ μου να αμφιβάλλω.

Χρησιμοποιώ ότι όπλο έχω για να αλλάξω ότι κράζω και δεν γκρινιάζω πια. Φροντίζω να είναι αληθινές οι ευχές που δίνω, ακέραιος και ατόφιος κάθε μορφασμός.

Δεν σφίγγω το χέρι σε όσους δεν εκτιμώ και δεν κατηγορώ τους άλλους για αυτά που δεν μπορώ.

Ο αυτοσαρκασμός με ψηλώνει, έχουμε γεμίσει πια τέλειους γύρω γύρω.

Μοιράζομαι την άποψη μου με τους ανθρώπους και ακούω. Έχεις παρατηρήσει την αμηχανία του νεοέλληνα όταν τον ακούς προσεκτικά και δεν βιάζεσαι να πεις το δικό σου; Τέλεια δεν είναι;

Κάπως έτσι ανοίγω και εγώ την δική μου τρύπα στο νερό Πιτσιρίκο και που ξέρεις αν κάποια στιγμή κάνουμε μια τρύπα πολύ πολύ μεγάλη μπορεί και να χωρέσουν μέσα όλοι οι “άλλοι”.

Γεια σου Πιτσιρίκο,

Κ. Μ.

(Αγαπητέ φίλε, έχουμε φτάσει στο σημείο να πρέπει να εξηγούμε πως θέλουμε να ζήσουμε ανθρώπινα. Και πρέπει να απολογούμαστε γι’ αυτό. Η ζωή είναι και χαρά. Και ευτυχία. Να είστε καλά.)