Πιτσιρίκο, θέλω να μοιραστώ στην ιστορία μου, αν και αμφιβάλλω για το αν θα αλλάξει κάτι ή ακόμη και για το αν θα με καταλάβουν αυτοί που πρέπει. Με αφορμή τα πρόσφατα γεγονότα που συμβαίνουν στην Αθήνα, νιώθω πως επιτέλους πρέπει κι εγώ να δράσω, έστω και με τον δικό μου τρόπο. Μπορεί να μην έχω τη δυνατότητα ή την επιθυμία να δράσω με όπλα, όμως πιστεύω πως μπορώ να πολεμήσω και με άλλες μεθόδους.

Οι γονείς μου ήρθαν ως πολιτικοί πρόσφυγες στην Ελλάδα στις αρχές του ’90. Έχουν ζήσει και οι δυο φρικτά βασανιστήρια στη χώρα τους, και ο πατέρας μου και στην Ελλάδα, λόγω του ότι εργαζόταν στον στρατό στη χώρα από όπου προήλθε.

Περιληπτικά τελείως, ναι έζησα τον ρατσισμό σε μεγάλο βαθμό.Τα κλασικά, οι γονείς μου θυσίασαν τα πάντα για να με σπουδάσουν για να με «παιδεύσουν». Σχεδόν όλοι οι πρόσφυγες τέτοιους γονείς έχουμε.

Δεν έχει μεγάλη σημασία αλλά εγώ είμαι Ελληνίδα και δεν ανέχομαι να ακούσω το αντίθετο. Όχι γιατί έχω κάποια ψευδαίσθηση για το ποια είμαι, ξέρω πολύ καλά την πατρίδα μου. Είμαι Ελληνίδα γιατί αυτό νιώθω.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ την ημέρα που πέθανε ο Γρηγορόπουλος. Εκείνες τις ημέρες, έσβησα πολλους ανθρώπους από τη ζωή μου. Παράλληλα όμως, προστεθήκαν άπειρες εμπειρίες που μου άνοιξαν τα μάτια.

-Εκείνη η μέρα που δάκρυσα επειδή όλοι στο Σύνταγμα τραγουδήσαμε τραγούδι του Ξυλούρη: «Πότε θα κάμει ξαστεριά πότε θα φλεβαρίσει να πάρω το τουφέκι μου;». Ένιωσα κάτι αιθέριο, ένα πνεύμα ενότητας και δύναμης.

-Μια φορά έφαγα δακρυγόνα στη μούρη, πνιγόμουνα, ένιωθα πως θα πεθάνω. Με έπιασε από το χέρι ένα πιτσιρίκι. Ήταν δεν ήταν 10 χρονών. Άρχισε να με τραβάει να μην με φτάσουν οι μπάτσοι.

«Είστε καλά κυρία;» Ήμουν 17 χρονών. Άρχισα να τρέχω γιατί φοβήθηκα μην πιάσουν το παιδί. Αλλιώς θα τα παρατούσα, δεν είχα δύναμη να ανασάνω, πόσο μάλλον να τρέξω.

Είδαν πολλά τα μάτια μου, άκουσαν τα αυτιά μου, έμαθα, αγανάκτησα, λυπήθηκα, τα παράτησα.

Πριν μερικά χρόνια, οι γονείς μου με στείλανε στην πατρίδα μου για ένα καλύτερο αύριο. Μα τι ειρωνεία. Τώρα είμαι πρόσφυγας στη χώρα μου.Πιο πολλά αγγλικά μιλάω παρά τη γλώσσα μου.

Δεν έχω ιδέα ούτε για την κουλτούρα ούτε για τη θρησκεία.

Αλλά για κάποιους από τους Έλληνες πρόσφυγες στη χώρα μου εξακολουθώ να είμαι ξένη.

Δεν έχει σημασία.Τα προβλήματά του πρόσφυγα δεν τελειώνουνε ποτέ.Τον ακολουθούνε μέχρι τον τάφο. Μα πού να αφήσω τα κόκαλά μου; Στην πόλη που μεγάλωσα και αγαπώ, μπορεί να μην δεχτούν να με θάψουνε. Κάθε μέρα αλλάζουνε τους νόμους.

Θα επικεντρωθώ σε κάτι άλλο:

Από τότε που έφυγα, κάθε 6 του Δεκέμβρη στήνομαι στον υπολογιστή και προσπαθώ να μάθω τα πάντα. Προσπαθώ να μην ξεχάσω.

Όταν το 2012 συνέλαβαν τον Ρωμανό(η μήπως 2013;), θυμάμαι πως δάκρυσα όταν είδα το βίντεο της σύλληψής του. Αγανάκτησα, αγανάκτησα που δεν ήμουν δίπλα τους,να τους συμπαρασταθώ.Να αγωνιστώ μαζί τους.

Ο καιρός πέρασε, είδα πως και στην πατρίδα μου υπάρχουν τα ίδια προβλήματα με την Ελλάδα. Είδα τους νέους να καταπιέζονται,να αναγκάζονται να σωπάσουν μπροστά στον Γολιάθ.

Όλο αυτό το διάστημα με έπιασε μια απίστευτη κατάθλιψη.

Επειδή δεν μπορώ να γυρίσω στην Αθήνα.

Επειδή μου λείπουν οι φίλοι μου.

Επειδή μου λείπει ο αέρας τον Εξαρχείων.

Επειδή εδώ φοβάμαι. Δεν την ξέρω αυτή τη χώρα.

Έχω κι άλλα προβλήματα αλλά είναι εκτός θέματος.

Εν συντομία, είμαι κι εγώ ένας σάπιος άνθρωπος όπως όλοι μας με τις αδυναμίες του τις φοβίες του τα πάθη και τα δράματα.

Σκεφτόμουν πολύ σοβαρά πως θέλω να πεθάνω.

Το δοκίμασα.

Αρκετοί θα πούνε πως ατύχησα που δεν τα κατάφερα.

Δεν έχει σημασία γιατί τελικά δεν το έκανα.

Έμαθα πως αυτός ο ήρωας που με έκανε να δακρύσω πριν μερικά χρόνια, ακόμη αγωνίζεται, είναι γερός, δυνατός, περήφανος και πάνω από όλα κι αυτός ένας από εμάς.

Ακόμη κι αυτούς που κλείνουν τα αυτιά τους και κάνουν πως δεν μας ακούν, γιατί πιστεύω πως όλοι κατά βάθος έχουμε την δυνατότητα να γίνουμε ήρωες. Απλά, σχεδόν όλοι επιλέγουμε έναν άλλο δρόμο.

Εγώ αποφάσισα να ακολουθήσω το δρόμο του Ρωμανού και αυτό που αντιπροσωπεύει.

Ακολουθήστε με. Δεν είναι παράκληση, ούτε διαταγή. Απλά, το ψιθυρίζω.

Υ.Γ. Προς οποιονδήποτε σκέφτεται να αυτοκτονήσει: προσπαθήστε να μαζέψετε δύναμη και να ζητήσετε βοήθεια.

(Αγαπητή φίλη, είναι κάπως εντυπωσιακό πως τα παιδιά των προσφύγων στην Ελλάδα έχουν την κοινωνική συνείδηση που δεν έχουν πολλά «γνήσια» Ελληνόπουλα. Έχει μεγάλο ενδιαφέρον η ζωή σας και οι απόψεις σας γιατί σπάνε τα σύνορα, τις προκαταλήψεις και τα στερεότυπα. Εσείς μπορείτε να νιώσετε τον Ρωμανό και να πενθήσετε τον Γρηγορόπουλο, ενώ πολλοί Έλληνες τους βρίζουν και τους μισούν. Επειδή εγώ ξέρω σε ποια χώρα ζείτε -όσοι διαβάζουν αυτό το κείμενο μόνο υποθέσεις μπορούν να κάνουν-, να προσέχετε πολύ, γιατί η κατάσταση με τα ανθρώπινα δικαιώματα σε αυτή τη χώρα μάλλον είναι χειρότερη και από την Ελλάδα. Σας ευχαριστώ. Να είστε καλά. Και να ζήσετε.)    Δεν θα πεθάνω, θέλω να ζήσω     http://pitsirikos.net