Γεια σου Πιτσιρίκο. Είμαι η Μπρικένα Γκίστο, κατάγομαι από τη γειτόνισσα Αλβανία και μένω στη χώρα σας (μας) 18 χρόνια. Δεν έχω πολύ καιρό που σε διαβάζω, αλλά, από τον λίγο αυτόν καιρό, βρίσκω πολλές φορές τον εαυτό μου να θέλει να επικοινωνήσει. Ήρθε λοιπόν η στιγμή.

Θέλω τόσα πολλά να πω, θέλω τόσο πολύ να εκφράσω την άποψή μου όχι μόνο για το ρατσισμό, για το θέμα της ιθαγένειας των μεταναστών, για τους πολιτικούς μας, για τους ανθρώπους μας, για την κοινωνία μας, για την (απ)ανθρωπιά, για τη μικρότητα και για όλα αυτά που δε μας αφήνουν να κοιμηθούμε ήσυχα τα βράδια, αλλά δυστυχώς κάθε φορά σφίγγω τα δόντια, καταπίνω τα δάκρυά μου και κλείνω το στόμα και προχωράω, κουβαλώντας μέσα μου μια πίκρα, μια θλίψη, μια οργή και μια βαθιά αγάπη για τη χώρα που μεγάλωσα.

Κουράστηκα να ασχολούμαι με μια κοινωνία που δε θ” αλλάξει ποτέ.

Κουράστηκα να πιστεύω πως όλοι μας θα προσπαθήσουμε να κάνουμε κάτι γι αυτή τη χώρα και κατ” επέκταση γι αυτή τη γη.

Κουράστηκα να περιμένω κάτι.

Ο άνθρωπος είναι από τη φύση του αλαζόνας. Θέλει να εξουσιάζει τον άνθρωπο, θέλει να εξουσιάζει τη φύση. Αυτή η εξουσία αποκτάται με χρήμα.

Ντόμινο η ζωή μας και δεν προλαβαίνουμε. Είμαστε καταδικασμένοι. Φοβόμαστε. Φοβόμαστε να μιλήσουμε για να μη χάσουμε τους φίλους μας, το σύντροφό μας, τη δουλειά μας, τη θέση μας στα μάτια κάποιου.

Φοβόμαστε κάτι. Φοβόμαστε ίσως τον εαυτό μας, από κει ξεκινάνε όλα.

Αφιερώνω λοιπόν τις παρακάτω σκέψεις που γίνονται εικόνες στο μυαλό μου, στο Νίκο Ρωμανό που μπορεί ο ίδιος να φοβάται κάτι (ή και όχι- κανείς δεν ξέρει) αλλά στα δικά μου μάτια δείχνει να μη φοβάται τίποτα.

Σήμερα φύτεψα μία ιδέα σ” ένα ποτήρι.
Εκεί που αδειάζουν οι σκέψεις.
Εκεί όπου ο νους ζητά μέσα στη στασιμότητά του να σκίσει τον αέρα, να κοιτάξει τους ανθρώπους.
Από ψηλά.
Όπως του πρέπει κι όπως του ταιριάζει.
Ψηλά.
Στο σήμερα.
Ένα πουλί με μια ομπρέλα για φτερά.

Καλό ξημέρωμα σε όλους μας,
Μπρικένα.

(Αγαπητή Μπρικένα, σε ευχαριστώ. Χαίρομαι που ζω στον ίδιο τόπο με εσένα. Να είσαι καλά.)

Εμείς η Ελλάδα   http://pitsirikos.net/