«Παραμονές Χριστουγέννων θα σημάνουν οι καμπάνες της Ανάστασης», μου έστειλε τα χαιρετίσματά της, με ηλεκτρονικό μήνυμα η φιλενάδα μου, η συντρόφισσα η Αθηνά, μαζί με μια μουσική κάρτα, γιορτινή των ημερών. Την ξέρεις την Αθηνά, την έχω ανακατέψει ξανά στις κουβέντες μας. Δεν γνωριζόμαστε, όπως γνωρίζονται δυο κανονικοί άνθρωποι, ας πούμε, αλλά τα κουβεντιάζουμε συχνά oι δυο μας, στα κοινωνικά δίκτυα. 

Τι πάει να πει «Καλή Ανάσταση», βρε Αθηνά μου, τη ρώτησα. Υπάρχει και κακή Ανάσταση, βρε συντρόφισσα? Υπάρχει δηλαδή Ανάσταση που ν” απεύχεσαι να “ναι καλή για τον συνάνθρωπό σου, για τον φίλο σου, για τον σύντροφό σου ή για μένα, στο τέλος-τέλος, κι ας μην γνωριζόμαστε ούτε εξ όψεως, ώστε να χρειάζεται να μου το τονίζεις?

Αν μου στέλνεις τις ευχές σου για την Ανάσταση, πριν γεννηθεί καλά-καλά ο Εσταυρωμένος, δεν πιστεύω να το κάνεις για να πάρεις εσύ το κουράγιο που χρειάζεσαι, έτσι που έχεις αρχίσει ήδη να τρέμεις μέσα σου, καθώς όλοι μαζί ανεβαίνομε ξυπόλυτοι στ’ αγκάθια του Γολγοθά μας? Γιατί, μεταξύ μας, αν έχεις αρχίσει να τρέμεις, δεν έχεις κι άδικο, φιλενάδα.

Κι ο Αλέξης ή μάλλον εγώ, αν ήμουν στη θέση του Αλέξη, θα τα είχα κάνει απάνω μου, εδώ που τα λέμε, αντιμέτωπος με  το γεγονός ότι σωθήκανε πια τα ψέματα κι ότι έφτασε η στιγμή που, όπως λέγανε κι οι αρχαίοι μας οι πρόγονοι, «αμ” έπος αμ” έργον», που πάει να πει «μαζί με το λόγο και το έργο»!

Από την άλλη μεριά, βέβαια, αυτός που παριστάνει τον πρωθυπουργό της χώρας μας, ετούτης της κακιάς της ώρας μας και της στιγμής, μπορεί να είναι βλαμμένος στο μυαλό, αλλά η βλάβη του δεν του απαγορεύει να έχει μέσα στο ρημαγμένο του κεφάλι τα επίμονα, τα παρανοϊκά του σχέδια για τη σωτηρία και την έξοδο από την κρίση. Η βλάβη του, δεν του απαγορεύει να έχει βάλει μπροστά το έργο της συγκέντρωσης των 180 ψήφων που τους χρειάζονται για να συνεχίσουν, αυτός μαζί με τον παρασυναγματολόγο υπαρχηγό του, το καταστροφικό τους έργο. Αποκλείεται να μη έχουν οι ραδιούργοι κάνει το λογαριασμό τους –κι αυτά τα έχομε ξαναπεί.

Αν αποτύχουν όμως τα σχέδια τους κι αν με το καλό καταρρεύσει αυτή η άθλια κυβέρνησή τους και διαλυθεί ετούτη η θλιβερή Βουλή μας, μετά τι θα κάνουμε Αθηνά μου?

Εκλογές θα μου πεις…

Αλλά βρε κορίτσι μου, βρε Αθηνά μου, με τι κουράγιο να σας στέρξει κανείς κι εσάς, που πάτε να το φάτε το κεφάλι σας, κακομοίρα μου, παρομοίως με κάτι άλλους -που νομίζετε ότι θα σχηματίσετε την κυβέρνησή σας και ότι μιας και δυο, θα κινήσετε να πάτε εκεί στα λημέρια των επικυρίαρχων και θα τους πείτε: «Γεια σας, ήρθαμε». Και θα σας απαντήσουν κι αυτοί: «Καλώς τα παιδιά από τα νοτιοανατολικά, περάστε και, παρακαλούμε, καθίστε». Αχ , Αθηνά μου – που νομίζεις ότι για τα ωραία σου τα μάτια, θα σε συνοδεύσουν μέχρι την πολυθρόνα του κομμωτηρίου, για να καθίσεις αναπαυτικά και να στριφογυρίσεις δεξιά κι αριστερά πάνω στο μαλακό δέρμα του παρφουμαρισμένου καθίσματος, με το πάσο σου, μέχρι να βολευτείς –που φαντάζεσαι ότι με γαλατική ευγένεια θα σε ρωτήσουν μετά, που θα έχεις βρει τη θέση που σε βολεύει, πώς τα θέλεις να σου τα κουρέψουν τα όμορφα μαλλιά σου – σαράντα ή πενήντα πόντους –και που ελπίζεις ότι, αν ύστερα τους το ζητήσεις, θα σου κάνουν ευχαρίστως και μία μιζανπλί.

Αχ, Αθηνά μου, κατάλαβέ το –που δεν μπορεί κάτι θα πήρες χαμπάρι από το τελευταίο σας ταξίδι στο Λονδίνο, ότι εδώ που έχομε μπλέξει, εδώ που μας έφεραν, έτσι που μας έμπλεξαν αυτοί οι άθλιοι που μας κυβερνούν, θα πρέπει να γίνει -να κάνομε δηλαδή γιατί αυτά δε γίνονται από μόνα τους- μεγάλο νταβαντούρι, μέχρι να ξεμπλέξομε. Μεγάλο νταβαντούρι, Αθηνά μου.

Όμως τι νταβαντούρι περιμένεις να γίνει, κακομοίρα μου και χαίρεσαι και αγαλλιάζεις? Αφού τους βλέπεις και τους δημο(σ)κόπους, που μας την μετράνε μέρα μπαίνει, μέρα βγαίνει, την πίεση. Και δεν μας την βρίσκουν καθόλου καλή την πίεσή μας, απ” ό,τι λένε. Σαν πτώματα είμαστε, λέει, έτοιμη είναι να μας βγει η ψυχή από το στόμα. Στιγμιαία μόνο μας ανεβαίνει λίγο η πίεση με τα φημολογούμενα σούρτα-φέρτα και τους μυστικούς δείπνους. Στιγμιαία μόνο. Όταν υποψιάζεται ο άλλος ότι βασιλεύει ανάμεσά σας αυτή η αήθεια, δεν έχει λόγια, Αθηνά μου, μόνο η πίεση του ανεβαίνει, όπως την άλλη φορά. Είτε έχει προσωποποιηθεί η κοινωνική σήψη για να συναντηθεί με την πολιτική αβελτηρία, προσωποποιημένη  κι αυτή, στο Salon de Bricolage, είτε όχι. Είτε έχουν φωτογραφηθεί αυτές οι δύο μέγαιρες μαζί, είτε όχι. Πάντως, ούτε εγώ δεν το πιστεύω ότι φωτογραφήθηκαν κι από πάνω, αν ποτέ έγινε αυτή η συνάντηση της κοινωνικής σήψης με την πολιτική αβελτηρία.

Έχουν όλα τη σημασία τους κι εγώ στα έχω πει Αθηνά μου. Τόσες φορές στα έχω πει, ότι έχει χαθεί πολύς χρόνος. Αλλά έστω κι έτσι, ποτέ δεν είναι αργά για να αφήσομε τις αερολογίες και τις ατελέσφορες αναζητήσεις λυκοφιλιών και να κάτσομε να κουβεντιάσομε στα σοβαρά.

Εγώ σου λέω ότι αντί να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, καλύτερα να το βάλομε επί τον τύπον των ήλων και να κουβεντιάσομε σαν άνθρωποι –κι ας μην είμαστε κιόλας. Να κουβεντιάσομε για το πώς θα πορευτούμε, πριν αρχίσεις, Αθηνά μου, εσύ κι οι άλλοι σου σύντροφοι τις άκομψες –έτσι αμάθητοι που είστε- κυβιστήσεις.

Το κολάζ είναι από την ΟΚΤΑΝΑ

  Alexandros Raskolnick

  http://my-pillow-book.blogspot.gr/2014/12/seasonsgreetings.html