Ράψαμε το στόμα μας με κλωστή ατσαλένια φτιαγμένη από το νήμα της υπομονής. Εμείς πλέον, δεν μιλάμε. Κουβέντες κάνουμε με τον εαυτό μας. Κανακεύουμε την “απραξία” μας και “δειλιάζουμε” γιατί πολύ απλά δεν έχουμε έναν λόγο να είμαστε θαρραλέοι. Γνωρίζουμε ότι τα σύμβολα θα γίνουν εκμεταλλεύσιμα για εξουσιολάγνους και παραδόπιστους ηγέτες που θα μάς σύρουν και πάλι σε μια κατάσταση που ραμμένο το στόμα δεν θα έχουμε, αλλά θα έχουμε ραμμένο το μυαλό με ατσαλόσυρμα μεγάλης αντοχής. Έχουμε συνειδητοποιήσει ότι όλοι τους είναι ίδιοι, είτε κόκκινοι, είτε γαλάζιοι, είτε ροζ, είτε πράσινοι, είτε δημοκράτες ακομμάτιστοι. Όποιον αγώνα και να κάνουμε δεν θα αλλάξουμε τίποτε, παρά μόνο με το τηλεκοντρόλ της μεταδημοκρατίας θα αλλάζουμε τα πρόσωπα όταν η πλήξη μας γίνεται προσωπικά θανατηφόρα. Έγινε το σύστημα πασαρέλα και εμείς απλά ψηφίζουμε την πολιτική πουτάνα που θα είναι πιο σκερτσόζα στα σαδιστικά κόλπα που θα κάνει στα χαμένα όνειρά μας. Δεν ξέρουμε ποιον να πολεμήσουμε και γιατί. Βλέπουμε τα φορτηγά στοιβαγμένα με κομματικούς μισθοφόρους να πηγαίνουν στον ψηφοθηρικό πόλεμο με ιαχές και αμερικανικού ρυθμού εμβατήρια. Με σημαίες της Ε.Ε και μία λίρα στο χέρι σαν εκείνες που 70 χρόνια πριν έκαναν τον γείτονα συλλέκτη κεφαλιών και αφτιών. Λάφυρο το κεφάλι του ιδεολόγου που πάλευε για το δίκαιο του σφαγέα του. Ο ένας σκότωνε για μία λίρα και ο άλλος πέθαινε για μία λίρα. Η κληρονομιά που πήραμε από την νεότερη ιστορία δεν ήταν οι αγώνες για την ελευθερία αλλά το αποτέλεσμα της λίρας. Προίκα πήραμε την λίρα. Μικρή να χωράει και στο πιο δειλό χέρι και τόσο φανταχτερή που να δίνει φως ακόμα και στην τυφλή δικαιοσύνη. Κανένας εισπράκτορας λίρας δεν κάθισε ποτέ στο εδώλιο του κατηγορουμένου, αντιθέτως τα νεκροταφεία είναι γεμάτα από το αποτέλεσμα της δίκης των αρνητών της λίρας. Δεν είναι ο φόβος που μάς κρατάει με το στόμα κλειστό και τα χέρια σε παράλυση αλλά η γνώση που μάς έδωσε η Ιστορία ότι στα ίδια θα έρθουμε ό,τι κι αν γίνει. Όσο για την συνείδηση, που πολλοί ευκαιριολόγοι και ευκαιριογράφοι βάζουν ως επιχείρημα που πρέπει να στηριχθεί η οποιαδήποτε αντίδραση, καλύτερα να πάνε να την βρούνε αυτοί σε ποια κωλότσεπη την έχουν κρυμμένη. Στην τσέπη που κρύβουν την λίρα ή στην τσέπη που κρύβουν την θέση της σιγουριάς τους; Η υπομονή είναι το όπλο της νέας εποχής και όχι η συνείδηση, διότι συνείδηση έχει και η κάθε πόρνη που γράφει εκ νέου την ιστορία με γραφομηχανή τα ξέχειλα στο μπικίνι στήθη της, συνείδηση έχει και η άνεργη που υπογράφει την θανατική της καταδίκη για 360 ευρώ μισθό χωρίς ασφάλεια. Το ότι η μία είναι από πάνω έχοντας σίγουρο το χαβιάρι και η άλλη από κάτω έχοντας σίγουρο το ξεροκόμματο δείχνει ότι συνειδητά κάνουν ό,τι κάνουν. Οι ανάγκες της εποχής είναι ανάλογες των διαστάσεων της περιφέρειας του πισινού και όχι της περιφέρειας της ψυχής. Το ίδιο κρίμα είναι και οι δύο εφόσον υπέκυψαν στις ανάγκες της προσωπικής τους επιβίωσης. Συνειδητά η γριά θα επιλέξει να ψηφίσει αυτόν που θα της κατοχυρώσει την λίρα του ΕΚΑΣ, όπως συνειδητά ο εγγονός της με τρία μεταπτυχιακά θα ψηφίσει αυτόν που θα του εξαργυρώσει τις σφραγίδες των πτυχίων του με λίρες σε ένα γραφείο του κόμματος ή του κράτους. Συνειδητά αρπάζουν την λίρα, συνειδητά συμμετέχουν, συνειδητά σε σκοτώνουν.
Ο ανυπόμονος να ζήσει το σήμερα όπως του κάτσει, να συνθηκολογήσει με κάθε μέτρο του συστήματος που τον συμφέρει, να ψηφίσει όποιον του ορίζει ένα “καλύτερο αύριο” ακόμα κι αν το δικό του αύριο είναι η τελευταία ημέρα του διπλανού του. Αυτός είναι ο νέος στρατός της λίρας που εξαπλώνεται σε όλη την χώρα ήσυχα και μεθοδικά. Αποτελεσματικά. Εβδομήντα ολόκληρα χρόνια το σύστημα έφτιαξε τον πιο αποδοτικό στρατό της υφηλίου. Ο μεγαλύτερος μισθοφορικός στρατός του κόσμου αρχίζει από το Σουφλί και φθάνει στην Γαύδο. Οι μόνες μάχες που δίνει τα τελευταία 40 χρόνια είναι η απόδειξη πόσο μισθοφορικός είναι. Κάθε τέσσερα χρόνια βγάζουν τα λάβαρα οι μεραρχίες για να επιλέξουν ποιος στρατάρχης θα έχει το πάνω χέρι. Αν το κουτί που είναι κρυμμένη η πολυπόθητη λίρα θα έχει χρώμα το κόμματος, αν οι λοχαγοί την περίοδο της εκεχειρίας θα είναι του αριστερού, του κεντρώου ή του δεξιού τάγματος. Πίσω από κάθε κομματική σημαία, όσο χοντρό και να είναι το πανί της, αστράφτει η λίρα. Στο κατόπι και οι απολιτίκ, οι δήθεν διαφορετικοί του στρατεύματος που δεν τους ένοιαζε ποτέ ποιος κυβερνούσε αλλά αν το φορολογικό σύστημα ήταν στα μέτρα της δικής τους συνείδησης. Διπλό ατσαλόσυρμα και τρεις κόμπους στο τελείωμα στο κέντημα με καμβά τα χείλη μας. Το μόνο που δεν έχει αντάλλαγμα λίρα είναι η υπομονή. Είναι τα λίγα λόγια. Είναι το ουρλιαχτό που ακούγεται μόνο στην αίθουσα του εγκεφάλου μας. Το σύρμα στα χείλη μας είναι η περόνη της χειροβομβίδας που όταν τελειώσει η υπομονή θα τραβηχθεί και αλίμονο στον μισθοφόρο που πρώτος θα δει τι χαμόγελο κρύβαμε τόσα χρόνια μέσα στην φυλακή της υπομονής μας…

εγραψε το πιτσιρικι