Ζωή σαν συνεχές ταξίδι, εντός των τειχών τόσα χρόνια, αλλά αυτή τη φορά έξω. Έξω από τα όρια της γλώσσας και της συνήθειας. Έξω από τα μέρη που έζησα, τους δρόμους που περπάτησα, που γνώρισα, που λάτρεψα. Έξω από πρόσωπα, από αύρες, από ψυχές που ήταν δίπλα μου, κοντά μου. Έξω από μυρωδιές γνώριμες, που έφερναν στο νου εικόνες, στιγμές, ζήση. Είναι οι πρώτες μου ανάσες σε περιβάλλον άλλο, σε κόσμο άλλο, στο άγνωστο. Καθαρές ανάσες, φρέσκες. Και είναι η προετοιμασία μου για το οτιδήποτε. Αναζωογόνηση, που θυμίζει τα πρώτα δευτερόλεπτα στη ζωή. Προκλητικά γοητευτικές οι αλλαγές στη ζωή, σε σχέση με την ψυχασθενική σταθερότητα. Έχουν ρίσκο, έχουν πόνο, έχουν ανταμοιβή. Περιέχουν εαυτό, ουσία, εμπειρίες, προβληματισμούς. Τις επιλέγω σε όλη μου την πορεία, και πίστεψέ με, δε θα τις άλλαζα με τίποτα στον κόσμο. Η απόφαση της κάθε αλλαγής και η πραγματοποίησή της, δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο, ως συστατικό προσωπικότητας. Περισσότερο είναι η θρασύδειλη εξωτερίκευση συναισθημάτων. Η συνεχής απονομή βραβείων από εσένα, στον ίδιο σου τον εαυτό.
Εκατόν ογδόντα ημέρες μετανάστης. Ημέρες που αρχικά κύλησαν σα νερό και ευτυχώς που δε συνεχίζουν με στον ίδιο ρυθμό. Ο χρόνος αδιάφορος. Συναισθήματα μπερδεμένα, που στάζουν κρύο ιδρώτα από ένα παγωμένο κέρινο ομοίωμα. Λένε πως το απλανές βλέμμα μαλακώνει, γλυκαίνει και παίρνει ζωή, όταν και εφόσον οι άνθρωποι γύρω σου, οι συνθήκες τις ζωής σου και γενικά όταν ο αέρας ο καθαρός διαπερνά όλα τα εσωτερικά μονοπάτια σου. Έτσι είναι. Καινούργιες εικόνες που πάντα έβλεπα στα βάθη των πιο ταξιδιάρικων σκέψεων. Έχει μεγάλη αξία να νιώθεις αξιοπρεπής στην καθημερινότητά σου. Ακόμα και αν αυτή η θυσία σε απομακρύνει από τις σταθερές αξίες σου. Πατρίδα είναι η γη των φίλων. Έτσι την αντιλαμβάνομαι εγώ την λέξη αυτή. Η γη των φίλων και η γη των ανθρώπων που σε έφεραν στον κόσμο, που τελικά, φίλοι είναι και αυτοί… και μεταξύ τους και μαζί σου. Κάθε φορά όμως που πας σε ένα καινούργιο μέρος, δημιουργούνται οι συνθήκες εκείνες που σε οδηγούν εκεί που εσύ έχεις επιλέξει. Καταλαβαίνεις σχεδόν από την αρχή αν πάτησες στην καινούργια γη. Είναι ο αέρας που λέγαμε πριν…Ο χρόνος δε σταματά. Καθορίζει, φέρνει, παίρνει και παρασέρνει. Η σπείρα που νομίζεις ότι τυλίγεται, αλλά είναι απλώς μια οφθαλμαπάτη. Που σε ζαλίζει όμορφα. Που σου ανοίγει τα μάτια μετά τη δίνη και βλέπεις φως. Φως που τελικά εσύ το έχεις προκαλέσει και από ένα σημείο και μετά αρχίζεις να το απολαμβάνεις, σαν τον καρπό της ντοματιάς, που τόσο μου έχει λείψει…

εγραψε το πιτσιρικι