Πιτσιρίκο γεια σου. Θέλω μέρες να σου γράψω γιατί σκάω. Χθες έφυγα από το σπίτι μου γύρω στη 13.00 με ένα σφίξιμο. Ήξερα ότι μόλις γυρίσω, ή θα θρηνώ έναν άνθρωπο που έδωσε την ζωή του για κάποιες ανάσες ελευθερίας, ή θα γιορτάσω την νίκη του, απέναντι σε ένα βαθιά διεφθαρμένο και αλλοτριωμένο σάπιο σύστημα.

Μπαίνω στο αμάξι και ακούω ότι ο Νίκος Ρωμανός νίκησε. Η ανακούφισή μου και η χαρά μου, έφερε κλάμα.

Εδώ και 3 βδομάδες κλαίω συνέχεια. Είναι το μόνο που έκανα όσο ο Νίκος αργοπέθαινε.

Όλα τα συναισθήματα με οδηγούσαν στο κλάμα. Έκλαψα από συγκίνηση, από θαυμασμό και έμπνευση, από χαρά, από λύπη, από αηδία, από τρόμο, από φόβο.

Φοβάμαι ναι. Οι δικοί μου αγώνες έχουν πολύ μικρές θυσίες και όσο κι αν παλεύω να ζω ελεύθερη, άλλο τόσο φοβάμαι. Και στην ελευθερία δε ταιριάζει ο φόβος.

Κι εσύ κακόμοιρε που σε αυτόν τον άνθρωπο βλέπεις τον μεγαλύτερο εχθρό σου, θυμήσου τον την επόμενη φορά που θα νιώσεις πάλι να εξευτελίζεσαι, να ανέχεσαι, να σε κλέβουν, να σε βιάζουν, να τους δίνεις αργά και σταθερά ότι έμεινε από την ζωή σου.

Την οργή που μαζεύτηκε πάλι στο λαιμό σου, απλά θα καταπιείς και θα μείνεις πάλι σιωπηλός. Και θα γυρίσεις σπίτι σου και θα γκρινιάζεις όλη μέρα.

Έτσι αποφάσισες εσύ να αγωνιστείς για ό,τι σου παίρνουν.

Θα τρομάξεις και τα παιδιά σου, που εκεί ίσως διακρίνεις ακόμη ψήγματα ελευθερίας και αξιοπρέπειας και σε φοβίζουν, γιατί καθρεφτίζουν και αυτά την δική σου μικροψυχία και δειλία.

θα τα τσακίσεις, προσπαθώντας να τα μάθεις ότι η ζωή είναι ένα ατελείωτο γαμήσι που ποτέ δεν απολαμβάνεις.

Θυμήσου τον εκείνη την ώρα, μπορεί να μη συμφωνείς για τις πράξεις του και τις ιδέες του, αλλά θυμήσου τον και δες ότι το να ζει κάποιος ελεύθερος και αξιοπρεπής είναι πρώτα πρώτα επιλογή.

Προσπάθησα να σε καταλάβω, θύμωσα και νευρίασα μαζί σου. Τελικά, λυπάμαι βαθιά. Όχι εσένα, εμένα που ζω δίπλα σου.

Ευγνωμοσύνη μόνο νιώθω και εγώ για αυτόν τον άνθρωπο, και τον ευχαριστώ πολύ γιατί με τον καθρέφτη που σήκωσε μου έδωσε την ευκαιρία για τις δικές μου ανάσες ελευθερίας. Να είσαι καλά Νίκο.

Πολλή αγάπη

Α.

Υ.Γ. Ευγνωμοσύνη νιώθω και για τον πατέρα του και την οικογένειά του. Θέλει πολύ κουράγιο να στέκεσαι δίπλα και να στηρίζεις μέχρι τέλους την απόφαση του παιδιού σου να ζει ελεύθερος, ακόμη και αν ξέρεις ότι μπορεί να χάσεις ότι αγαπάς περισσότερο σε αυτό τον κόσμο. Θέλει πολύ κουράγιο να αγαπάς, υπερβαίνοντας τον εαυτό σου.

(Αγαπητή φίλη, ο λόγος που υπάρχει ελπίδα στους νέους ανθρώπους είναι επειδή δεν έχουν λερωθεί ακόμα και δεν έχουν σαπίσει. Βέβαια, αυτό δεν ισχύει για όλους τους νέους. Ένα παιδί που βλέπει τους γονείς του να κυνηγούν χρήματα από το πρωί μέχρι το βράδυ είναι λογικό να θεωρεί πως το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή είναι το χρήμα. Ε, δεν είναι. Πάντως, η αλλαγή στην Ελλάδα μπορεί να έρθει πια μόνο από τους νέους. Αλλιώς, δεν θα έρθει καθόλου. Την αγάπη μου.)      Φόβος και ελευθερία      http://pitsirikos.net/