Αν έγραφα σε Σένα που λες.. το σκέφτηκα πολύ μη θαρρείς..δεν θα ήξερα από που ν” αρχίσω…Σωρός τα γράμματα κλεισμένα σε κουτάκια,
ανάσες βαθιές και βογγητά, σκιές στους τοίχους, δανεικές μουσικές
κι αλλούτερη ησυχία…Έλειπες. Λείπεις. Μα τι λέω; Δεν ήσουν ποτέ!
Ποτέ; Τι σημαίνει ποτέ άραγε; Τι γεύση έχει το ποτέ; Τι μυρωδιά;
Τι χρώμα; Τι έχει μείνει ακέραιο για να χαθεί; Μηδέν από μηδέν Μηδέν.
Συνέχεια αυτό λέγαμε μικρά. Και μεγαλώσαμε με μηδενικές αξίες
Ή μηδενικές αξιώσεις αλήθεια; Αν έγραφα σε Σένα που λες…Σε Σένα;
Λάθος! Δεν μπορείς να δώσεις τίποτα σε κάποιον που τα χέρια του είναι ερμητικά κλειστά κι αγκυλωμένα. Αν έγραφα για Σένα που λες, δεν θα “χα τίποτα να γράψω. Μήτε φως. Μήτε σκοτάδι. Μήτε τέλος. Μήτε αρχή.
Τίποτα. Γι” αυτό μου ήταν εύκολο να σε γνωρίσω. Αθροίζοντας τα μηδενικά εύκολα εντοπίζεις το τίποτα. Κι ύστερα; Υστερα μένει ο απόηχος του νερού που κύλησε πάνω σε μια στεγνή πέτρα.
Και πριν προλάβει ν” αγγίξει τη γη εξατμίστηκε από τη φλογισμένη σάρκα ενός μικρού πέτρινου τίποτα. Τα λουλούδια μωρό μου είναι για τους ρομαντικούς. Κι οι γλάστρες με τα κίτρα. Για μας, τους άλλους,
αρκεί ενός λεπτού ηδονή που απλά συνοδεύει αρμονικά ένα στιφό gin – tonic. Αρκεί;