«Κάποτε ένα παιδί ξεφύλιζε το παραμύθι του ουρανού και με τη μαγική πένα του μυαλού του ένωνε τ” αστέρια.. Με τη φαντασία του έφτιαχνε καράβια, ηλιολούλουδα, ανεμόμυλους και ψηλούς χρυσούς καταρράκτες.. Πάντα όταν η νύκτα άπλωνε τα πέπλα της μεταμόρφωνε τον ουρανό σε έναν οπάλινο κρυφό κόσμο….Νιώθουμε την ανάγκη πολλές φορές να ονειρευτούμε να βρούμε την ελπίδα πως τα όνειρά μας θα γίνουν η ζωή μας.. κάθε όνειρο δείχνει πως έχουμε κάτι να περιμένουμε με κάθε νέο ξημέρωμα κάτι που θα μας ξυπνήσει απο το λήθαργο που ζούμε μέσα στις ίδιες καταστάσεις και στα ίδια πρόσωπα για χρόνια….Όμως κάθε επόμενο λεπτό μπορεί να είναι και εκείνο που θα αλλάξει τα πάντα και η προσμονή του είναι ήδη ένας λόγος για να μάθουμε πως δεν υπάρχουν όμοιες στιγμές μόνο όμοιες σκέψεις που τριγυρίζουν στο μυαλό μας…Θελω να φτιαξουμε μια καινουργια πολη…Μια πολη που θα μας χωραει ολους εμας τους ρομαντικα τρελλους…Που καθε της δρομος θα οδηγει σε μια μεγαλη πλατεια που θα αποτελει κοινο σημειο αναφορας για ολους εμας τους πολιτες της…Και που αυτη η πλατεια δεν θα ειναι γεματη απο τοξικομανεις γιατι οι ανθρωποι αυτοι θα βρισκονται εκει που πρεπει σε νοσοκομεια και ια δρυματα κοινωνικης προνοιας και οχι πεταμενοι σε αυτοσχεδια γκετο..Θελω να φτιαξουμε μια καινουργια πολη…Που δεν εχει σημασια το χρωμα η θρησκεια και η καταγωγη του καθενος μας αλλα μονο το ποσο καλο μπορεις να προσφερεις για τον συναθρωπο σου και το συνολο…Γιατι η καλοσυνη και ομορφια της ψυχης δεν εχει ουτε εθνικοτητα ουτε συγκεκριμενη θρησκεια…Που δεν θα εχει οργισμενα παιδια γιατι δεν θα υπαρχουν χαλασμενα πολιτικα μυαλα να τα εξοργιζουν…Που στα ματια του εφηβου θα βλεπεις την ελπιδα και το πεισμα και οχι την απογοητευση και την αγανακτηση..