Πώς βρέθηκα εδώ; Δεν θυμάμαι τίποτα. Πότε ήρθα, πότε θα φύγω, πότε θα βρω λίγο θάρρος να παραδεχτώ πως τα θαλάσσωσα…

Μάλλον ποτέ. Οι μάγισσες με πλάνεψαν και με έκαναν να πιστεύω πως τα κατάφερα, πως η ζωή μου επιτέλους μπήκε σε μια τροχιά. Κι όλο βυθίζομαι, όλο τρέχω να την προλάβω κι αυτή όλο με προσπερνά. Κάθε τόσο που νομίζω πως την έχω στα χέρια μου, αυτή ξεγλιστράει. Μου κλείνει το μάτι συνωμοτικά και εξαφανίζεται. Να ξέρεις, δεν είμαι έτσι συνήθως…

Εγώ είμαι ευδιάθετη και θετική, βγαίνω έξω διασκεδάζω, ψωνίζω μα δεν παίρνω τίποτα αληθινό από πουθενά, κι αυτό είναι που με τρώει. Αυτό είναι που ξυπνά τις νύχτες και με κυριεύει. Το κενό που θεριεύει και απειλεί να με καταπιεί. Έτσι και εγώ, βλέπω καμιά ταινία, καμιά σειρά και ξεχνιέμαι (για βιβλίο ούτε λόγος, δεν έχω χώρο στη ψυχή μου για τέτοιες πολυτέλειες), ο Μορφέας έρχεται και εγώ παραδίνομαι αποκαμωμένη. Καμιά φορά το θεριό ξυπνάει απ’ το ποδοβολητό των βαρβάρων, των ανθρώπων που είναι δίπλα μου και που όμως εγώ τους νοιώθω μακριά και τότε πεινάει και μασουλάει αργά-αργά το είναι μου. Τότε πια κλαίω, κλαίω πολύ. Οι βάρβαροι με λένε ευαίσθητη. Άλλοι το βρίσκουν χαριτωμένο κι άλλοι αστείο. Κι άντε εξήγησέ τους εσύ τι βλέπεις και κλαις… Τις μάγισσες που βλέπω δεν θα τις δουν ποτέ κι ούτε κανένας τους θα τις καταλάβει, γιατί ο καθένας μοναχός του ναυαγεί. Το θεριό μέσα μου δεν μπορούν να το δαμάσουν γιατί μόνο εγώ μπορώ. Για αυτό ποτέ μου δε μιλάω σε κανένα ούτε για θεριά ούτε για μάγισσες κι αν σου μίλησα σήμερα είναι γιατί δεν άντεξα άλλο. Αύριο ποιος ξέρει, μπορεί και να τα έχω ξεχάσει όλα αυτά. Είναι μυστήρια χώρα, «η χώρα των δακρύων».

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΚΑΙ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΟΥ. ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ΤΗΣ GOOGLE ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°

Follow @https://twitter.com/pitsiriki1