Δύο «όμορφες» αποφάσεις του Αρείου Πάγου.

Πάμε πρώτα σε αυτή που είδε το φως της δημοσιότητας πιο πρόσφατα. Αντιγράφουμε από το ρεπορτάζ της Εφημερίδας των Συντακτών (της Μαρίας Δήμα):

«Ο Άρειος Πάγος δεν δικαίωσε τελικά τους εργαζόμενους στο ΚΤΕΛ Χαλκιδικής για το Μνημόνιο ΙΙ και την Πράξη 6/2012 του Υπουργικού Συμβουλίου (ΠΥΣ) που καθιέρωσαν τον περιορισμό των εγγυήσεων των απολύσεων των εργαζομένων.

Η Ολομέλεια του ανωτάτου δικαστηρίου της χώρας έκρινε συνταγματικό, τόσο το Μνημονίου ΙΙ όσο και η 6/2012 Πράξης του Υπουργικού Συμβουλίου (ΠΥΣ) που καθιέρωσαν τον περιορισμό των εγγυήσεων των απολύσεων των εργαζομένων, καθώς τα περιοριστικά αυτά μέτρα αποσκοπούν, μεταξύ των άλλων, στην τόνωση της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων, ενώ είναι προαπαιτούμενα για την εκταμίευση των ενισχύσεων».

Διαβάστε αναλυτικά το ρεπορτάζ εδώ.

Πάμε τώρα στη δεύτερη, την οποία δημοσιεύσαμε, χθες, στον «Ημεροδρόμο». Αντιγράφουμε:

««Πράσινο φως» στην αυθαιρεσία των εργοδοτών δίνει ο Άρειος Πάγος με απόφαση (677/2017) που αναφέρει ότι «η καθυστέρηση καταβολής του μισθού δεν συνιστά βλαπτική μεταβολή των όρων της σύμβασης εργασίας».

Διαβάστε το ρεπορτάζ εδώ και ολόκληρη την απόφαση εδώ.

Δεν χρειάζεται να είσαι νομικός για να καταλάβεις το περιεχόμενο των αποφάσεων, ποιους βλάπτουν και ποιους εξυπηρετούν.

Δεν χρειάζεται να είσαι απόφοιτος κάποιου τμήματος πολιτικών επιστημών και να έχεις ειδικές γνώσεις για να καταλάβεις πως οι νόμοι από κάποιους ψηφίζονται, από κάποιους εφαρμόζονται, από κάποιους ερμηνεύονται και πως υπάρχουν κι εκείνοι που ζουν στην καθημερινότητα τους.

Δεν χρειάζεται καμία ιδιαίτερη ιδεολογική ανάλυση για αντιληφθούμε πως πολλά απ’ αυτά που ζούμε, στην καθημερινότητα, στη δουλειά ή στην ανεργία είναι αποτέλεσμα και πολιτικών επιλογών.

Με το τραγούδι που θα ακολουθήσει δεν σχολιάζουμε τις αποφάσεις του Αρείου Πάγου, ούτε καν τις πολιτικές, νομικές αποφάσεις που εφαρμόζουν (ή επιβεβαιώνουν) τη βαρβαρότητα και την εκμετάλλευση. Σχολιάζουμε το αποτέλεσμα.

Ένα υπέροχο τραγούδι (μουσική: Β. Τσιτσάνης – στίχοι: Γερ. Τσάκαλος- ερμηνεία: Σωτ. Μπέλλου) που γράφτηκε χρόνια και χρόνια πριν και «δυστυχώς» κι «ευτυχώς» είναι επίκαιρο:

Η κοινωνία βαριά στενάζει, σκληρά η φτώχεια την εσπαράζει,
τι θ’απογίνει μ’αυτό το χάλι, αυτός ο δρόμος που θα μας βγάλει,
τι θ’απογίνει μ’αυτό το χάλι, αυτός ο δρόμος που θα μας βγάλει.

Η δυστυχία μας κουρελιάζει, απ’τις πληγές μας το αίμα στάζει,
τι μαύρα χρόνια καταραμένα, τα νιάτα φεύγουν, πάνε χαμένα,
τι μαύρα χρόνια καταραμένα, τα νιάτα φεύγουν, πάνε χαμένα.

Φτωχέ διαβάτη με τον καημό σου, εγώ τον ξέρω τον σπαραγμό σου,
δεν είσαι μόνος στην οικουμένη, υπάρχουν κι άλλοι βασανισμένοι,
δεν είσαι μόνος στην οικουμένη, υπάρχουν κι άλλοι βασανισμένοι.

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΚΑΙ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΟΥ. ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ΤΗΣ GOOGLE ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°

πηγη