ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Εδώ Μιλάμε και Γράφουμε Ελληνικά

Άλλος για το άκρο μας;

Οκτωβρίου 08, 2013 pitsiriki1

Αυτή παραπάνω, είναι μια δήλωση του Αλκίνοου Ιωαννίδη από τα παρασκήνια της μεγάλης συναυλίας για τις Σκουριές, που έλαβε χώρα το προηγούμενο Σάββατο στο πρώην στρατόπεδο Παύλου Μελά στη Θεσσαλονίκη. Κι αυτή παρακάτω μια φωτογραφία από την εν λόγω βραδιά. Παραπάνω από 30.000 άτομα πήγαν στη συναυλία. 29.700 και βάλε παραπάνω από το ανώτερο που μάζεψαν οι νεοναζί όλες τις μέρες που ο Αρχηγός τους “στοχοποιούνταν” στη ΓΑΔΑ. 24.000 παραπάνω από όσους είδε ο αντικειμενικός φακός του MEGA που βέβαια δεν χάλασε κι έχει το μπομπολόγο του που τα βλέπει έτσι. Και μην μου πεις ότι άλλο ο λόγος για τον οποίο γίνεται κι άλλο η ίδια η συναυλία, γιατί σε αυτή μπορεί να πάει κάποιος για τους καλλιτέχνες, για να χορέψει, να πιει μπύρες κλπ. Γιατί θα σου βάλω βίντεο από Χαλκιδική , Θεσσαλονίκη κι Αθήνα. Από δικαστήρια καιαστυνομικά τμήματα. Και θα σου θυμίσω ότι αυτό κρατάει ένα χρόνο τώρα, όχι 5 μέρες που τρέξανε οι χρησαυγίτες.

Γιατί όμως εκεί που μιλάμε για τις Σκουριές και τον ηρωικό αγώνα των κατοίκων μπλέκονται και τα αποβράσματα της ΧΑ? Δεν φταίμε εμείς.. Φταίνε οι κυβερνητικοί. Ο Φαήλος κι ο Μουρούτης. Ο Λαζαρίδης κι ο πρωθυπουργός. Φταίει η θεωρία των δύο άκρων. Δεν πιστεύω να ξέχασες πέρα από τη χυδαία ταύτιση της ΧΑ με όσους θέλουν να βγει η χώρα από Ευρώ – ΕΕ, το προηγούμενο σήκουελ της σειράς “τα 2 άκρα κι ο Άγιος Αντώνης ο Σαμαράς“; Οι Σκουριές έλεγε το σήκουελ, είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα του άλλου άκρου, του αριστερού. Με τις επιθέσεις, τις πορείες, τις συναυλίες και τα λοιπά. Τι θα λέγανε, θα μου πεις, αυτοί. Αυτοί κρατάνε τις σφαίρες τους για τους πραγματικούς εχθρούς τους. Τους αριστερούς, τους αναρχικούς, τους ανθρώπους που αγωνίζονται. Όχι για τους εθνικιστές, όπως οι ίδιοι μας πληροφορούν. Και να στη λέξη εθνικιστές ξαναπετάγονται στη σκέψη σου η Ζαρούλια κι ο Κασιδιάρης. Και θυμάσαι ότι ακόμη και σ’ αυτή την περίπτωση, όπως και στο Πέραμα, τα παιδιά με τους μαίανδρους ήταν μαζί με τον Άδωνι Γεωργιάδη και την εταιρία. Είχαν στηρίξει την “Ελληνικός Χρυσός”, τον Πάχτα και τους παρατρεχάμενους που στάθηκαν απέναντι στον αγώνα των κατοίκων. (μην τους ρωτήσεις βέβαια τώρα, έτσι όπως τα αρνούνται όλα, θα σου πουν ότι μπερδεύτηκαν απ’ την ονομασία και νόμισαν ότι θα είναι χρυσός “μόνο για έλληνες”..)

Και πάμε πίσω στον Αλκίνοο Ιωαννίδη. Γιατί και όσον αφορά αυτό που πήγες να σκεφτείς πριν, ότι άλλο μια συναυλία κι άλλο μια πραγματική κινητοποίηση, θα σου πω ότι, ειδικά τη στιγμή που ολοκληρη η κυβέρνηση κι ο πρωθυπουργός μας, χαρακτήρισε τον αγώνα αυτό ακραίο, τότε και η ίδια η συμμετοχή των καλλιτεχνών και η συμμετοχή του κόσμου που ενισχύεται απ’ αυτή, είναι πλέον ακόμη περισσότερο από άλλες φορές, μια συνειδητή -ακόμη κι αν είναιακραία- διαδικασία. Τον άκουσες τον Α. Ιωαννίδη; Σαν χείμαρρος, να δηλώνει συμμέτοχος -όχι μόνο στη συναυλία- αλλά στον αγώνα τον ίδιο. Να εξηγεί ότι δεν θα μπορούσε να λείπει. Και να σου λέει ότι “πατριωτισμός είναι το να αγαπάς τον τόπο σου και να παλεύεις με νύχια και με δόντια, πως κι αυτός ο τόπος θα συνεχίσει να υπάρχει, και θα μπορέσουν να τον χαρούν οι άλλοι άνθρωποι που έρχονται μετά από σένα. Κι όταν είσαι τέτοιος πατριώτης, τότε αγαπάς και τις πατρίδες όλων των ανθρώπων, όλων των άλλων, που είναι αλλού, που έχουν άλλους τόπους δικούς του, και που και αυτοί πρέπει να αγωνίζονται για τον τόπο τους.” Τι λες; Δεν θα έμαθε μάλλον ότι οι κυβερνητικοί θεωρούν ακραία τη φάση που στηρίζει; Δεν ντρέπεται να του λέει ολόκληρη “ομάδα αλήθειας” του Σαμαρά ότι είναι τρομοκράτες αυτοί στις Σκουριές κι αυτός να μην τους πιστεύει; Ή ακόμη χειρότερα το ξέρει και είναι συνειδητά ακραίος κι επικίνδυνος;

Μάλλον το ξέρει, απάντησες, κι έτσι εξαναγκάζεσαι να εντρυφήσεις ξανά και συ στη θεωρία τωνάκρων. Και να αρχίσεις τις συγκρίσεις. Ορίστε, λοιπόν: Κοιτάς από τη μία άκρη, ο Α. Ιωαννίδης. (ο“ακραίος” θα τον αποκαλούμε από δω και μπρος). Μαζί του κι άλλοι – δεν έχει καν σημασία να τους αναφέρουμε από εδώ- που συμπαραστάθηκαν στην ΕΡΤ, που πήγαιναν στις αντιφασιστικές συναυλίες, στις εργατικές κινητοποιήσεις και στις συναυλίες αλληλεγγύης για διάφορες άλλους τρομοκράτες που διώκει το θεάρεστο κράτος και η γλυκιά μας κυβέρνηση. Στρέφεις το βλέμμα σου απέναντι τώρα και τι να δεις στο “άλλο άκρο” αγαπητέ φίλε; Τον Γονίδη (αυτοί που δε μασαν κουτόχορτο ψηφίζουν χρυσή αυγή). Τον Σφακιανάκη (Η Χρυσή Αυγή δεν σπάει κανένα στο ξύλο. Σπάνε τους πάγκους σε όποιον δεν έχει άδεια). Και τον Γαϊτάνο (χριστός ανέστη). Αλλά και το φασίστα/μπασίστα γκόμενο της νεοναζί κόρης του μελαμψού φύρερ της αρίας φυλής, να τραγουδάει: “μίλα ελληνικά ή ψόφα” με το συγκρότημα του “Πογκρόμ”. Αλλά και τον Καιάδα που ανάγκασε μέχρι και τον μάνατζερ του metal συγκροτήματος DEATH , (αυτούς τους τιμούμε ως true ηχητικό άκρο και πρωτοπόρους του είδους τους) να δηλώνει από την άκρη του κόσμου ότι δεν έχουμε καμία σχέση με το παιδί πείτε του να μη φοράει μπλουζάκια μας. Απήυδισες αλλά έχεις κι άλλες επιλογές. Πας τώρα λίγο από το κέντρο(!?!)…. Σπανουδάκης; Ξέρω γω, Νταλάρας; Ρέμος; Σαββόπουλος; Ο Χειμωνάς; Ποιος? - Νικήτα? Κι εσύ άρχισες να κόβεις βόλτες προς τα εδώ? (Πως βρέθηκες εδώ ρε φίλε; άσε τα ψόφια και πάρτο αλλιώς όπως παλιά…) Τι άλλο; Ποπ άιντολς; Εξ φάκτορς; Ότι βλαχομπαροκ, κιτς κι αδιάφορο πράγμα έχει γεννήσει η βιομηχανία του θεάματος που έχει αποθεώσει το απολιτικ ως πλευρά του μάρκετινγκ και μας λέει σε όλους τους τόνους ότι “όλοι φταίμε, πρέπει να αλλάξουμε, πρέπει να βοηθήσουμε την πατρίδα μας”?

Εντάξει, σταματάς. Μπορεί να ήσουνα ρηχός, απλουστευτικός ή άδικος (και καλά). Αλλά στο τέλος, έχεις διαλέξει. Και από αυτή τη σκοπιά. Την “καλλιτεχνική”, ή καλύτερα πολιτισμική. Και σκέφτεσαι το εξής: Ότι αυτή η θεωρία των 2 άκρων είναι κάποιες φορές, που εκτός από επικίνδυνη, σου φαίνεται κι αρκετά αστεία. Και σου φέρνει στο μυαλό την εικόνα εκείνου του βλήματος των ιθαγενών της Αυστραλίας, που αποτελείται από ένα κομμάτι σκληρού καμπύλου ξύλου και που έχει την ιδιότητα να επιστρέφει στο σημείο από το οποίο εκτοξεύθηκε, γνωστού και ως μπούμερανγκ.

Και λές, αφού θέλουνε να μας λένε άκρο, ας είναι. Εκατοντάδες, χιλιάδες, εκατομμύρια θα συνταχθούνε με ένα τέτοιο άκρο. Κόντρα στο υποτιθέμενο κέντρο, που φαίνεται πια ότι αποτελεί την πιο ακραία επίθεση σε κάθε έννοια ελευθερίας, ισότητας, δικαιοσύνης μαζί με το ακρότατοσημείο άμυνάς του: τους φασίστες δολοφόνους που το ίδιο εξαπολύει. Και λές ότι μπορούμε να φτιάξουμε κι άλλες Σκουριές, κι άλλες συναυλίες, κι άλλες διαδηλώσεις, σωματεία, συνελεύσεις κι αλληλεγγύη, λέσχες πολιτισμού, αντίστασης κι αντεπίθεσης στην κρατική και παρακρατική καταστολή, στην εργοδοτική τρομοκρατία, στους φασίστες και τους νεοφιλελεύθερους ινστρούκτορές τους. Σε κάθε πόλη, γειτονιά, δρόμο και πλατεία. Κι από κει θα πηγάζει νέος, μαχητικός και άφθαρτος ο δικός μας πολιτισμός, η δική μας τέχνη, η δική μας επικοινωνία και δημιουργία. Και θα πληθαίνουν τα καθαρά βλέμματα κι οι καθαρές φωνές. Κι έτσι μπορούμε μέσα στη μαυρίλα να γινόμαστε αισιόδοξοι και σε κάθε τέτοιο μικρό ή μεγάλο βήμα μας, η θεωρία των 2 άκρων θα μοιάζει ολοένα και πιο γελοία, πιο ανίσχυρη και φαιδρή. Και θα ξανάρθουν στιγμές που δημοσιογράφοι και άλλοι ειδικοί θα πεφτουν απ’ τα σύννεφα και το κέντρο θα χάνεται και τα δίπολα θα προβάλλουν πιο καθαρά: εξέγερση ή βαρβαρότητα, ανυποταξία ή αξιοπρέπεια, ζωή ή επιβίωση…Κι εμείς τότε θα το πηγαίνουμε ακόμη περισσότερο -που αλλού;- σταάκρα (κουφάλες)!

ΥΓ: Και μόλις τελείωσαν αυτές οι γραμμές, οι βανδαλούπ (παλιακό μέλος του άκρου μας) πέσανε από το γιουτιούμπ κι όχι από τα σύννεφα, φωνάζοντας τα παρακάτω λόγια στο ρεφρέν:

Σβήστε μας απ’ το χάρτη σας. Δεν κάνουμε για πάρτη σας. Ήρθαμε απ’ άλλη εποχή… και σας χαλάμε τη γιορτή!