Η χαρά του ακροδεξιού συνομωσιολόγου και η ακόμα μεγαλύτερη χαρά του κοινωνιοπαθούς εξουσιαστή. Η καραμέλα του χρήσιμου ηλίθιου που πιστεύει ότι οι πολυεθνικές εταιρίες επιθυμούν την…μακροημέρευση και την ευημερία των πελατών τους και όχι να τους πουλήσουν σκατά για φουά γκρά. Διότι αδελφέ, σε αυτήν την περίπτωση το ποσοστό κέρδους (profit margin) γίνεται σαν τον Όλυμπο, μην σου πω και το Κιλιμάντζαρο. (Σάουντρακ: “Africa” Toto).
Παγκόσμια διακυβέρνηση!
Μία φράση που εκτοξεύτηκε από τιτάνες της πολιτικής όπως ο Γκόρντον Μπράουν (τέως πρωθυπουργός του Η.Β.) ή ακόμα και από το ΓΑΠ (τέως πρωθυπουργός του ομφαλού του σύμπαντος και νυν σύμβουλος από τηλοψίας, για το πώς οι ΗΠΑ θα χειριστούν την κρίση του χρέους τους).
Ας είμαστε ρεαλιστές:
Πάντα τα κοινωνιοπαθή μέλη στις ομάδες των ανθρώπων, επεδίωκαν τις αρχηγικές θέσεις, ώστε να νιώσουν λαρτζ ρε παιδί μου. Κάτι ανώτερο. Κάτι που θα τους πάρει το μυαλό από την σκέψη ότι η τύχη τους στο τέλος είναι ίδια με αυτή όλων των ζωντανών οργανισμών και συνοψίζεται στην βαθυστόχαστη φράση “καλό ψόφο κρέας”.
Όμως, η τρέχουσα τεχνολογία παρ’ όλο που δεν έλυσε τον γρίφο της βαρύγδουπης φράσης “καλό ψόφο κρέας”, έχει καταστήσει δυνατή την κυριαρχία μίας ομάδας ανθρώπων επί όλων των υπόλοιπων, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη.
Παγκόσμια διακυβέρνηση!
Είναι απλά ο τρόπος με τον οποίο θα εξελιχθούν τα πράγματα άνευ (μίας όχι και τόσο πιθανής) επιτυχημένης επέμβασης της λεγόμενης πλέμπας.
Είναι τόσο αναπόφευκτο όσο η τελική εξολόθρευση μίας αποικίας μικροβίων σε εργαστηριακό περιβάλλον με πεπερασμένη ποσότητα τροφής.
Φυσικά, ένας από τους τρόπους που θα επιδιωχθεί η δημιουργία μίας παγκόσμιας διακυβέρνησης, θα είναι να παρουσιαστεί σαν λύση σε κάποιο πρόβλημα παγκόσμιας κλίμακας, βλ. κλιματική αλλαγή, μόλυνση του περιβάλλοντος, αστεροειδείς, ερπετόμορφοι εξωγήινοι που τρώνε ανθρώπινες συκωταριές με φάβα και σαμπάνια Ντομ Περινιόν. Πάνω σε αυτή την βάση έκαναν και τις δηλωσάρες τους το ΓΑΠ και ο Γκόρντον Μπράουν. Παγκόσμια διακυβέρνηση για να λύσουμε τα παγκόσμια προβλήματα.
Όμως, όπως γνωρίζετε ήδη, είμαι ένας κακόκεφος και καχύποπτος παλιογκρινιάρης, που εκεί που διάφορες νεοφιλελέ μαζορέτες βλέπουν την κοσμοσωτήρια παγκοσμιοποίηση της ελευθέρως ελεύθερης λιμπερταδόρικης διακίνησης των πάντων υπό την αι-γίδα της σάπιας μούμιας της Ayn Rand, εγώ βλέπω το εξής:
Απόλυτη ελευθερία κίνησης για το κεφάλαιο, σύνορα για την πλέμπα. Προστατευτισμός, ποσοστώσεις και δεν συμμαζεύεται για το πολυεθνικό κεφάλαιο, ακραίος νεοφιλελευθερισμός για τον μέσο όρο της παγκόσμιας πλέμπας.
Do or die.
Μάθε να ζεις με € 300 τον μήνα ή ψόφα. Μόνο μην πάθουν τίποτα οι too big to fail επιχειρήσεις.
Ε λοιπόν, όσο για τον Πεοκλή είναι η τρέχυσα βερσιόν της “παγκοσμιοποίησης”, άλλο τόσο για τον Κάραπεοκλή θα είναι η εκ των πραγμάτων φυσιολογική εξέλιξη της ερχόμενης “Παγκόσμιας διακυβέρνησης”.
Είναι η κατεύθυνση προς την οποία δείχνει η συνισταμένη των κοινωνιαπαθών εξουσιαστών και της αποβλακωμένης πλέμπας.
Η κοινωνία υπό μία παγκόσμια κυβέρνηση δεν θα είναι μία παγκόσμια αμεσοδημοκρατία πολιτών με παιδεία, πληροφόρηση και καλό επίπεδο ζωής, που ψηφίζουν για τα πάντα μέσω των Αει Φόουν 14 GS που θα λαμβάνουν στα 18α τους γενέθλια.
Στην χειρότερη θα είναι μία κοινωνία σαν το “1984″ του Όργουελ και στην καλύτερη μία σαν τον “Θαυμαστό νέο κόσμο” του Άλντους Χάξλεϋ.
Άλλωστε σκεφτείτε αυτό:
Αν ήσασταν πολίτης των ΗΠΑ, θα εμπιστευόσασταν τις απόψεις του ΓΑΠ, για την αναγκαιότητα μίας παγκόσμιας κυβέρνησης, την στιγμή που βλέπει σαν λύση στο θέμα της οροφής του δημόσιου χρέους των ΗΠΑ, το… δημοψήφισμα;
