ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Εδώ Μιλάμε και Γράφουμε Ελληνικά

Το καλαμπόκι που ήταν… χρυσός

Οκτωβρίου 23, 2013 pitsiriki1

«Βρες ένα καλό μέρος για να πουλάς ποπ-κόρν και χτίσε ένα θέατρο εκεί γύρω». Αυτή η έκφραση των πλανόδιων μικροπωλητών συνόψιζε πώς το ποπ-κόρν στο σινεμά είναι κάτι περισσότερο από βούτυρο και αλάτιΑναρωτηθήκατε ποτέ γιατί τρώτε ποπ-κόρν κατά τη διάρκεια μιας ταινίας στο σινεμά; Πώς ξεκίνησε άραγε αυτή η… τραγανή συνήθεια; Αυτή η «παραχώρηση» από τους ιδιοκτήτες των κινηματογράφων έγινε μια ανάρπαστη συνήθεια, παρόλο που αρχικά απαγορευόταν ρητά. Η ιστορία του «ποπ»… καλαμποκιού ξεκίνησε στα μέσα του 19ου αιώνα στην Αμερική, τότε που έγινε το πιο δημοφιλές σνακ, χάρη στο ελκυστικό του άρωμα αλλά και τη χαμηλή του τιμή. Το έφτιαχναν οι πλανόδιοι μικροπωλητές και ήταν διαθέσιμο παντού, ειδικά σε χώρους ψυχαγωγίας, όπως στο τσίρκο και στα πανηγύρια. Κι όμως, οι ιδιοκτήτες των κινηματογραφικών αιθουσών μέχρι τότε το απέφευγαν, όπως… ο διάβολος το λιβάνι.

Ανεπιθύμητο στους κινηματογράφους

Στην Αμερική του ’20 οι κινηματογράφοι αντέγραφαν τους χώρους του θεάτρου. Τα κινηματογραφικά φουαγιέ χτίζονταν με επιχρυσωμένες κάμαρες και κρυστάλλινους πολυελαίους, με σκάλες ντυμένες με πανάκριβα βυσσινί χαλιά και βελούδινα καθίσματα στις αίθουσες. Έτσι, κανένας ιδιοκτήτης δεν ήθελε τρίμματα από καλαμπόκι στο πάτωμά του. Όλα αυτά, μέχρι να έρθει ο ήχος στις ταινίες αλλά και η Μεγάλη Ύφεση.

Το 1927, τα σινεμά αποχαιρέτησαν τον βωβό κινηματογράφο και άνοιξαν τις πόρτες τους σε ένα μεγαλύτερο κοινό, που δεν χρειαζόταν να διαβάζει υπότιτλους στις βωβές ταινίες. Μέσα σε τρία χρόνια, η προσέλευση των θεατών στις κινηματογραφικές αίθουσες άγγιξε τα 90 εκατομμύρια ανά βδομάδα. Και επειδή τα υψηλά κέρδη έφεραν την ανάγκη για ακόμα περισσότερα, οι ιδιοκτήτες άρχισαν να σκέφτονται όλα τα πιθανά σενάρια. Το οικονομικό κραχ του ’29 έκανε το ποπ-κόρν το μοναδικό είδος πολυτέλειας που μπορούσε ο κόσμος να αντέξει. Και δεν δίσταζαν να τα περνάνε παράνομα και στις ταινίες.

Το ποπ-κόρν φέρνει… λεφτά

Όσοι ιδιοκτήτες… επέζησαν ή ήθελαν να επιβιώσουν από την άσχημη οικονομική κατάσταση ξεκίνησαν να νοικιάζουν ένα μέρος μπροστά ή μέσα στο θέατρο στους πλανόδιους, με ημερήσια χρέωση. Φυσικά, εκείνοι δεν παραπονέθηκαν. Οι ιδιοκτήτες, όμως, αντιλήφθηκαν πως αν το κάνουν από μόνοι τους τα κέρδη τους θα διπλασιαστούν. Πράγματι, μέχρι το 1945 περισσότερο από το μισό ποπ-κόρν που καταναλώθηκε συνολικά στην Αμερική είχε… φαγωθεί μέσα στις κινηματογραφικές αίθουσες.

Δεν ξέρουμε ποιος ήταν ο πρώτος πλανόδιος που πούλησε το πρώτο κουτί με ποπ-κόρν. Στην ιστορία, όμως, έμεινε μια χήρα γυναίκα, η Τζούλια Μπράντεν από το Κάνσας, η οποία έπεισε από μόνη της το Linwood Theater να στήσει τη δική της «επιχείρηση» μέσα στο φουαγιέ του θεάτρου τη δεκαετία του ’20.. Και τελικά έχτισε μια δική της… αλυσίδα από μηχανήματα με ποπ-κόρν, κερδίζοντας τον χρόνο 336.000 (σημερινά) δολάρια, αποδεικνύοντας πως τα λεφτά βρίσκονται και στα ποπ-κόρν και όχι μόνο στα εισιτήρια.

Βίκυ Λεβαντή

ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ.