ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Εδώ Μιλάμε και Γράφουμε Ελληνικά

Θα προσπαθήσω να το πω όπως ακριβώς το αισθάνομαι:

Νοεμβρίου 04, 2013 pitsiriki1

(Επειδή διαβάζουν και καθυστερημένοι, αυτό το κείμενο δεν είναι δικό μου. Είναι ενός αναγνώστη.)

Είναι τραγικό να σκοτώνονται νέοι άνθρωποι, ειδικά που στην ηλικία τους δεν πρόλαβαν να ζήσουν πολλά και υπάρχει πολύς καιρός για αλλαγή πλεύσης.

Όμως, βλέποντας τη γνωστή φωτογραφία με τους δύο μαυροντυμένους νέους με μαύρο γυαλί και ύφος νταή, ξυρισμένους, φουσκωμένους από τα βάρη, με τα μπλουζάκια doberman και με το κράνος ανά χείρας, η πρώτη σκέψη που αυτόματα μου πέρασε απ’ το μυαλό ήταν πως με τί-πο-τα δε θα ήθελα να τους τρακάρω αυτούς και τους φίλους τους σε κάνα σκοτεινό σοκάκι και να ‘χω πάνω μου κάτι που δεν θα τους άρεσε (ρούχο, φάτσα, χρώμα δέρματος).

Κι επειδή είναι πολύ ζωντανή αυτή η εικόνα, δυσκολεύομαι να λυπηθώ για το χαμό των συγκεκριμένων νέων.

Αισθάνομαι αδύναμος που νιώθω έτσι, αλλά έτσι νιώθω, αν και λυπάμαι πολύ, μαυρίζω για την κατάντια των περισσότερων νέων ανθρώπων σ’ αυτή τη χώρα.

Μου θυμίζουν πυροβολημένα πουλιά έτσι που χτυπιούνται νευρικά προς ό,τι νομίζουν πως θα τους δώσει το χαμένο νόημα.

Αντίστοιχα, ούτε τους δολοφόνους θα ήθελα να δω μπροστά μου, αλλά, μιας και άδειασαν ένα γεμιστήρα από απόσταση 12-15μ και ξάπλωσαν τρεις μέσα σε 10 sec, μάλλον δεν ανήκουν στην κατηγορία «νέοι που έκαναν λάθος επιλογές». Και σίγουρα δεν τους ζήτησα ποτέ να με προστατεύσουν.

(Αγαπητέ φίλε, αυτές τις ημέρες, εγώ σκέφτομαι αυτούς τους πιτσιρικάδες που πάνε στο σχολείο τους με δέκα οπλοπολυβόλα και καθαρίζουν καμιά εκατοστή νοματαίους. Και σκέφτομαι πως αυτά μας σοκάρουν -και καλά- επειδή γίνονται στο δυτικό «πολιτισμένο» κόσμο. Οι εκατοντάδες χιλιάδες νεκροί σε μια αφρικανική χώρα είναι γραμμένοι στ’ αρχίδια μας. Επίσης, τώρα που το σκέφτομαι, δεν λυπάμαι για κανέναν. Λυπάμαι μόνο για τα παιδιά που δεν έχουν να φάνε. Μόνο γι’ αυτά λυπάμαι. Να είστε καλά.) Εγραψε:Pitsirikos